•Μία γυναίκα, λέει, στα τελειώματα ενός πανηγυριού στο Αγρίνιο, «πέταξε το στήθος της» μπροστά στον κλαρινιτζή. Πολλά μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος πάνω στο κέφι του, δεν κρίνουμε. Εκείνος ακούμπησε το μουσικό όργανο στο στήθος της και συνέχισε να παίζει με τους παρευρισκόμενους να καταγράφουν τη γυμνή αυτή στιγμή με το κινητό τους τηλέφωνο. Το βίντεο έγινε μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα viral, έτσι προστάζει η εποχή.

•Στην Ικαρία, το νησί που φημίζεται -μεταξύ άλλων- για τα πανηγύρια της, είχαμε το πρώτο vegan γλέντι. Το πρόγραμμα είχε χορό, ικαριώτικο κρασί και φαγητό δια χειρός του γνωστού σεφ Νίκου Γαϊτάνου. Όλα τα έσοδα διατέθηκαν για την περίθαλψη των ζώων του συλλόγου «Αιθέρας και Γαία». Πολύ όμορφη κίνηση.

Αυτές είναι δύο από τις πολλές «ειδήσεις» που πέρασαν από το feed μου τις τελευταίες ημέρες. Είναι Αύγουστος, ο κόσμος βγαίνει, διασκεδάζει, πίνει, σκορπάει τα χρήματά του. Το έχει ανάγκη, δεν περάσαμε και λίγα -και- αυτό τον χειμώνα. Παρατηρήσατε κάτι; Μέρος της διασκέδασης της «νεολαίας» είναι για ακόμα ένα καλοκαίρι τα πανηγύρια. Είναι πολλά, πάρα πολλά. Mόνο που αυτή η ανάγκη για επιστροφή ή γνωριμία με τις ρίζες μας μοιάζει πιο έντονη από ποτέ. Σκεφτείτε πόσα stories στο Instagram είδατε από νεαρά άτομα το τελευταίο διάστημα. Άκυρα άτομα, που δεν έχουν καμία σχέση με κιτς αφίσες, χλιαρές μπίρες, λίπη και λευκές πλαστικές καρέκλες. Τα πανηγύρια είναι η «φάση» του καλοκαιριού, δεν χωράει καμία αμφιβολία.

Πρόσφατα, μάλιστα, είδα να ανάβουν καπνογόνα σε ένα ξέφρενο γλέντι. Τα κλαρίνα είχαν πάρει φωτιά, μιλάμε για free jazz στα καλύτερά της. Δεν έβλεπες τον κόσμο, μόνο τις σκιές του από την κάπνα. Όχι, όχι, το βίντεο δεν ήταν από τη Νέα Σμύρνη και τη συναυλία του ΛΕΞ, από κάποιο χωριό ήταν. Ο τρόπος που δείχνουμε τη χαρά μας έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια, αν δεν κοκκινίσει ο τόπος από τα καπνογόνα σημαίνει ότι ο κόσμος περνά μέτρια. Ή μήπως όχι; Όπως και να’ χει, εκτός από την τσίκνα, οι τριχούλες στη μύτη μας αναγκάζονται και φιλτράρουν και τον καπνό των πυρσών. Οι νέοι έχουν πάρει τα ηνία ακόμα και σε αυτή τη μορφή διασκέδασης, μια διασκέδαση που κάποτε ήταν σχεδόν αποκλειστική υπόθεση των μεγαλύτερων σε ηλικία. Εκτός από αυτό, «επιβάλλουν» και τις συνήθειές τους.

Το ενδιαφέρον είναι ότι τα πανηγύρια παρουσιάζονται ως must από άτομα που το ίδιο βράδυ θα βρεθούν σε κάποιο κλαμπ χορεύοντας τραπ. Το κείμενο δεν είναι επικριτικό, μια απλή καταγραφή της πραγματικότητας γίνεται. Από συγκεκριμένη οπτική γωνία, σύμφωνοι, αλλά είναι μια πραγματικότητα. Και δεν υπάρχει πρόβλημα στο να ακούς κλαρίνα και τραπ, το κέφι είναι το ζητούμενο. Οι συγκεκριμένες μουσικές προτιμήσεις, άλλωστε, είναι για τους κλειστόμυαλους. Το glamourization των πανηγυριών, πάντως, είναι δεδομένο. Τα φέρνουμε στα μέτρα μας, πάμε με τα Vans μας, τις υψωμένες μας κάλτσες και διαφημίζουμε μέσα από το Instagram το πώς από τη μία στιγμή στην άλλη γινόμαστε μέρος ενός συνόλου που χαρακτηρίζουμε καλτ. Παράλληλα, όμως, τονίζουμε το «ένοχη απόλαυση» και κρατάμε απόσταση μην μας περάσουν και για «δεύτερους».

Έχει ψωμί η εποχή που ζούμε, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Και τα πανηγύρια έχουν ψωμί, κανείς δεν λέει το αντίθετο. To να βλέπεις την εξέλιξή τους και το πώς αλλάζουν από καλοκαίρι σε καλοκαίρι, έχει τεράστιο ενδιαφέρον. Είναι μια εμπειρία μοναδική το να μοιράζεσαι το ίδιο τραπέζι με άτομα που δεν έχετε τίποτα κοινό, αυτό καταλαβαίνω από τα απανωτά stories στο Instagram.