Ο φωτογράφος Vincent Ferrane περιγράφει τη σχέση του με τη σύζυγό του, Armelle, σαν σενάριο ταινίας, που είναι σαν να έχουν γράψει από κοινού. Ζουν μαζί τα τελευταία 15 χρόνια, έχουν παιδιά, και η Armelle έχει και ρόλο μούσας στην καλλιτεχνική του ζωή. Αυτή η φαινομενικά αρμονική συμβίωση έχει εκδοθεί σε προηγούμενες δουλειές του καλλιτέχνη, όπως το “Milky Way”, μια καταγραφή του θηλασμού ως διαδικασία, αλλά και του δεσμού ανάμεσα σε μητέρα και παιδί. Ωστόσο, η Armelle γίνεται υποκείμενο των φωτογραφιών του για ακόμα μια φορά, στο λεύκωμα “Inner”.
Οι φωτογραφίες που το απαρτίζουν τραβήχτηκαν κατά τη διάρκεια των καραντίνων. Μοναδικό σποτ, το σαλόνι τους, σε έναν “όχι και τόσο μεγάλο χώρο”, όπως λέει στο PORT Magazine. Σε αυτό ακριβώς το σαλόνι ο Ferrane απαθανατίζει τη δική του ιδέα περί οικειότητας. Την εγγύτητα και την έλλειψη ντοπών και συστολών ανάμεσα σε δυο σώματα. Γιατί στο σαλόνι, όμως; Επειδή ο συγκεκριμένος χώρος είναι ένα μέρος στο οποίο τελούνται όλες οι καθημερινές ιεροτελεστίες, που μερικοί αποκαλούν “ρουτίνα”. Εκεί επέρχεται η χαλάρωση, η ηρεμία, με τη μορφή του άνετου “αράγματος” στον καναπέ ή στην πολυθρόνα. Όλα αυτά στην περίοδο των lockdowns, όταν τα σπίτια μας μετουσιώθηκαν σε ολόκληρα σύμπαντα.
Οι φωτογραφίες του “Inner” είναι κοντινές, επικεντρωμένες σε απλές κινήσεις, ασυναίσθητες. Ο φακός δείχνει ιδιαίτερη αγάπη στο γυμνό δέρμα, στις λεπτομέρειες του σώματος, τις ανεπαίσθητες κινήσεις που κάνει κανείς όταν ή για να νιώσει άνετα. Βάζει τα χέρια στις τσέπες, τρίβει το πρόσωπό του, ξαπλώνει άτσαλα, νιώθοντας απόλυτη οικειότητα με όποιον βρίσκεται γύρω του, με αποτέλεσμα αυτός ο όποιος να είναι σχεδόν αόρατος.
Με λίγα λόγια, δες παρακάτω τη ζεστασιά ενός ηλιόλουστου απογεύματος στο σαλόνι.
