Οι άνθρωποι έχουμε την τάση να βουλιάζουμε στο “κάθε πέρσι και καλύτερα”, χωρίς ιδιαίτερη σκέψη. Ρομαντικοποιούμε το παρελθόν λες και πληρωνόμαστε για αυτό. Πόσες φορές έχεις ακούσει αυτό το “στα δικά μας χρόνια” από κάποιον boomer και έχεις εξαντλήσει την υπομονή σου προσποιούμενος πως σε ενδιαφέρει αυτός ο ερωτικός τρόπος με τον οποίο ο boomer μεταβόλισε τα νεανικά του χρόνια; Λογικά αρκετές. Το θέμα ποιο είναι τώρα όμως; Αρχίζουμε να γινόμαστε αυτοί οι τύποι. Νοσταλγούμε τα 90s και τα πρώτα 00s λες και όλα ήταν ιδανικά τότε. Λες και δεν γκρινιάζαμε, φορώντας τα ρούχα που μας αγόραζε η μάνα μας, κλαίγοντας που για ακόμα μια μέρα θα πάμε στο σχολείο και θα ζήσουμε τη μέρα της μαρμότας, που ξεκινούσε με προσευχή και έληγε το μεσημέρι με το τελευταίο κουδούνι της μέρας.
Πέρα από αυτά, όσοι προλάβαμε να αποκτήσουμε συνειδητότητα εκείνα τα χρόνια, μέχρι τα πρώτα 00s, έχουμε ζήσει και άλλες δυσκολίες. Θέματα που τα παιδιά που γεννήθηκαν εκείνα τα χρόνια, δεν θα ζήσουν ποτέ. Εκτός αν ξέρεις κάποιον από τη Gen-Z που να παλεύει να στείλει ένα κομμάτι στο κινητό του κολλητού του με υπέρυθρες, λες και δεν υπάρχει Spotify.
1.
Το χιλιοπαιγμένο CD που ζεσταινόταν στο player και έπρεπε να το βγάλεις, να το φυσήξεις, να το χαϊδέψεις τρυφερά, για να το ξεσκονίσεις, παριστάνοντας πως ξέρεις τι ακριβώς κάνεις και να ελπίζεις πως δεν θα κολλάει.
2.
Στα τότε κινητά δεν υπήρχαν threads μηνυμάτων. Επίσης δεν μπορούσες να σώσεις συνομιλίες. Έπρεπε να σβήνεις τα SMS σου, μιας και το κινητό χωρούσε μόλις 10. Ναι, δεν υπήρχαν τα screenshots. Προφανώς.
3.
Δεν υπήρχε σύνδεση στο ίντερνετ όταν κάποιος μιλούσε στο τηλέφωνο. Και το αντίστροφο.
4.
Το LimeWire. Η πλατφόρμα που μπορούσες να κατεβάσεις τραγούδια, με ένα κάποιο ρίσκο. Βλέπεις δεν ήταν λίγες οι φορές που αντί για το κομμάτι που ήθελες, κατέληγες να έχεις κατεβάσει ένα ηχητικό με τον Μπιλ Κλίντον να λέει στο repeat “i did not have sex with that woman”. Ή όλο μα όλο τον ήχο από ένα βίντεο κλιπ. Καταλαβαίνεις τι συνέβαινε αν είχε διαλόγους.
5.
Οδήγηση χωρίς GPS. Απελπισμένες μαμάδες να θέλουν να σταματήσουν για να ζητήσουν οδηγίες από τους ντόπιους. Έξαλλους, περήφανους μπαμπάδες που πάντα πίστευαν ότι μπορούσαν να βρουν την άκρη μόνοι τους. Και μετά κάποιος χωματόδρομος και το χάος.
6.
Οι αναμονές. Σήμερα αν φτάσεις πρώτος σε ένα ραντεβού, αρχίζεις το σκρολάρισμα. Τότε απλώς περίμενες, με επίμονες και εκνευρισμένες ματιές στο ρολόι. Εικάζω πως πρέπει να χάλασαν πολλές φιλίες για αργοπορίες σε κανονίσματα.
7.
Προσπαθούσες να παίξεις Game Boy στο πίσω κάθισμα σε βραδινό ταξίδι. Και δεν έβλεπες. Η οθόνη δεν φωτιζόταν. Τα φανάρια ήταν η ελπίδα σου.
8.
Εποχές που θυμόμασταν τηλέφωνα απ’έξω. Πολλά τηλέφωνα απ’έξω. Υπάρχει και καλύτερο: ΟΙ ΑΤΖΕΝΤΕΣ.
9.
VHS. Που έπρεπε να πας πίσω όλη τη βιντεοκασσέτα για να ξαναδείς την ταινία. Τιμημένο rewind.
10.
Στις αναμονές σε ιατρεία, τηλεόραση και περιοδικά ήταν πραγματικά χρήσιμα. Η πλήξη ήταν αφόρητη. Ας μη μιλήσουμε για τον εκνευρισμό του να περιμένεις να τελειώσει κάποιος άλλος το ξεφύλλισμα.
11.
Ο μόνος τρόπος να μάθεις ποια είναι η ταινία που πέτυχες στην τηλεόραση ήταν είτε να προλάβεις τον παρουσιαστή των ειδήσεων να την “ανακοινώσει” στο τέλος, είτε να ξεφυλλίσεις κάποιο περιοδικό με το τηλεοπτικό πρόγραμμα.
12.
Στην τουαλέτα η μόνες σου επιλογές ήταν τα περιοδικά ή κανά βιβλίο. Ειδάλλως κατέληγες να διαβάζεις τα συστατικά των σαμπουάν, τις οδηγίες στα ταμπόν, το πίσω μέρος της οδοντόκρεμας.
13.
Στους φίλους σου τηλεφωνούσες στο σταθερό και έτρεμες στην ιδέα ότι θα το σηκώσουν οι γονείς τους. Θες να μιλήσουμε για το πώς ζητούσες ραντεβού εκείνη την εποχή;
