Θυμάσαι κάτι εποχές που μπορούσες να κάνεις 20ωρο ταξίδι με πλοίο, όλες τις ώρες στο κατάστρωμα, για χάρη των διακοπών; Που κατάφερνες να κοιμηθείς σαν ορθή γωνία στο τραπεζάκι του καταστρώματος και όταν έφτανες στο νησί ήσουν έτοιμος κατευθείαν για παραλία και κοκτέιλς. Ναι, πριν μερικά χρόνια συνέβαιναν αυτά. Γιατί τώρα, καλέ μου προβοκάτορα, σου κόβονται τα πόδια κάθε φορά που σου λένε στο ταξιδιωτικό πόσες ώρες θα κάνεις να φτάσεις στη Ρόδο ή στην Αστυπάλαια. Στο κατάστρωμα δεν μπορείς να βολευτείς, παρά τριγυρνάς χαμένος με το μαξιλαράκι γύρω από τον λαιμό σου, ψάχνοντας τη θέση σου στα καθίσματα του πλοίου με το φούτερ δεμένο στη μέση. Σε λίγο θα το φορέσεις για να αντέξεις το πολικό ψύχος του Blue Star.

Δεν είναι μόνο οι ώρες του ταξιδιού στις διακοπές που μαρτυρούν πως 30άρισες και αρχίζεις με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να γερνάς. Είναι και τα παρακάτω.

Το πρωινό στο ξενοδοχείο

Κάποτε το μόνο που σε ενδιέφερε στο δωμάτιο που έκλεινες ήταν να φαίνεται τίμιο, καθαρό και να μην κάνει spoiler για μούχλα και έντομα από τις φωτογραφίες. ΟΚ, διάβαζες και κανένα σχόλιο για να πάρεις μια ιδέα για το αν ο μέσος επισκέπτης έμεινε ικανοποιημένος. Στα σοβαρά, το πρώτο πράγμα που κοιτούσες ήταν η τιμή. Χαμηλή πάνω από όλα, γιατί “μόνο για τον ύπνο θα πηγαίνω”. Σήμερα; Διαβάζεις τα σχόλια λες και θα το αγοράσεις, σε ενδιαφέρει να είναι λίγο μεγαλύτερο, να έχει και θέα “για κανά βραδάκι που θα είμαστε κουρασμένοι και δεν θα βγούμε για ποτό”, μα κυρίως, η προσοχή σου στρέφεται στο αν θα έχει πρωινό το πρωί. Γιατί ακόμα και αυτή τη γύρα στο νησί για να βρεις καφέ να γλιτώσεις, μαζί με τα λεφτά, σου φαίνεται όνειρο.

Ποτέ ξανά περπάτημα

Είναι ιδέα μας ή από ένα σημείο και μετά άρχισες να απορρίπτεις όπου είναι δυνατό τις παραλίες με κατάβαση απότομη; Άρχισες να αγνοείς παντελώς την ύπαρξη της συγκοινωνίας στα νησιά, γιατί αρνείσαι να στριμωχτείς με τόσους ιδρωμένους τουρίστες που θα επιστρέφουν στα δωμάτιά τους μετά την παραλία; Μήπως θεωρείς το αυτοκίνητο το πιο απαραίτητο στοιχείο των διακοπών σου; Μήπως για αυτό αποφεύγεις την Ύδρα; Επειδή άρχισες να γερνάς;

Η ομπρέλα και ίσως η ξαπλώστρα

Και τι χρειαζόμαστε στην παραλία; Μια πετσέτα, αντηλιακό, καφέ ή μπίρα και ένα καλό βιβλίο; Σωστά; Λάθος. Πλέον χρειαζόμαστε κυρίως ίσκιο για να μη γκρινιάζαμε σαν κακόμοιροι ότι ζαλιστήκαμε από τον ήλιο. Κάνουμε ακριβώς αυτά που κοροϊδεύαμε. Περπατάμε στην άμμο, ψάχνοντας ένα απομονωμένο σημείο, που να χωρά ομπρέλα και να το ψυγειάκι με τα νερά και τις μπύρες. Και εννοείται πως κάτω από την ομπρέλα θα πάρουμε και έναν καλό υπνάκο, αλλά θα προσποιηθούμε πως δεν ήταν σκοπός, αλλά απλώς έτυχε.

Πηγαίνεις όπου ΔΕΝ πηγαίνουν οι νέοι

Ως δια μαγείας, έχεις διαγράψει άτυπα από τις επιλογές σου τη Σκιάθο, την Ίο, τη Μύκονο, την Πάρο. Γιατί τι έχουν τα Ψαρά; Νησάρα δεν είναι; Και η Αστυπάλαια, ένα ζεν μια ηρεμία. Πού να τρέχεις τώρα να προλάβεις να έχεις πιει το ποτό σου πριν αρχίσει το πάρτι το ξέφρενο με τους 20κάτι που έχουν ακόμα όρεξη για παρτάρισμα, μεθύσια, κραιπάλες και φλερτ;

Περισσότερο φαγητό – Λιγότερο ποτό

Στα 20κάτι, όταν υπολογίζεις έξοδα διαβίωσης στις διακοπές, μεταξύ μας, εννοείς τα ξύδια. Μετά τα 30 τα ποτά μειώνονται. Μειώνονται πολύ. Δηλαδή και με ένα μοχίτο το απόγευμα στην παραλία είσαι καλυμμένος. Αν βγεις για ποτό, στις 2 είσαι στο δωμάτιο, αγκαλιά με το FOMO. Ξέρεις τι αυξάνεται; Οι απαιτήσεις σου στο φαγητό. Γιατί ξαφνικά έγινες ο άνθρωπος που δεν τη βγάζει με ένα πιτόγυρο. Θες σαλάτα, θες ορεκτικό, θες κυρίως πιάτο, θες και δεύτερο πιάτο, θες και επιδόρπιο. Και τα θες κάθε μέρα. Και κρασάκι ή τσίπουρο μαζί. Αλκοόλ δεν είναι και αυτό, μωρέ;