Ας μην ξεκινήσουμε την ατελείωτη συζήτηση περί dress code. Ας πούμε απλώς πως ένας καλλιτέχνης βρήκε τον μπελά του για μια βερμούδα και για ένα ζευγάρι σαγιονάρες. Μια φωτογραφία έγινε viral, στην Ελλάδα που όποτε το θυμάται, μεταφράζει τον σεβασμό σε κομμάτια ύφασμα και στυλιστικές επιλογές. Στη φωτογραφία αυτή, ένας άντρας φαίνεται να περπατά στο Προεδρικό Μέγαρο με βερμούδα, loose πουκάμισο και σαγιονάρες και γέννησε ολόκληρες τοποθετήσεις στα social media, οι οποίες λίγο πολύ κουνούσαν το δάχτυλο τόσο στον κύριο, όσο και στην ασφάλεια του Μεγάρου, τονίζοντας πως θα έπρεπε να μην του έχει επιτραπεί η είσοδος.
Μεταξύ άλλων, έξαλλος έγινε και ο Άρης Πορτοσάλτε, ο οποίος, μέσα από τον αέρα του ΣΚΑΪ είπε: «Αυτό είναι ντροπή, ντροπή για την ημέρα, ντροπή προς το πολίτευμα, ντροπή προς την Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Πρέπει να ξηλωθεί η φρουρά που επέτρεψε σε αυτόν τον κύριο να μπει μέσα. Και επειδή ο άνθρωπος αυτός μοιάζει με κάποιον, πρέπει να διευκρινίσει ποιος είναι. Αυτό είναι ντροπή. Τι να πω…».
Λίγο αργότερα, ο digital marketeer, Κωνσταντίνος Κορίκης, έγραψε το αυτονόητο, «ο κανιβαλισμός και η ανθρωποφαγία έχουν και όρια», λέγοντας πως πρόκειται για τον Ιωάννη Στρατάκη, βιολιστή της Συμφωνικής Ορχήστρας της ΕΡΤ. Πως ο άνθρωπος αυτός -έχοντας πάει εκεί για να δουλέψει και όχι ως καλεσμένος- θα άλλαζε ενδυμασία σε λίγα λεπτά. Από ό,τι φαίνεται, δεν έχει ο εγκέφαλος υπομονή (ή υποδομή) ώστε να αντιληφθεί πως η 48η επέτειος Αποκατάστασης της Δημοκρατίας δεν είναι μια δεξίωση για όλους, αλλά για μερικούς είναι κομμάτι δουλειάς.
Στα καλά νέα, δεν χρειάζεται να πληκτρολογήσουμε εμείς άλλο για το γεγονός, για την ανθρωποφαγία, για την ετοιμότητα για κανιβαλισμό. Ο ίδιος ο μουσικός, που μερικοί αποκαλούν «γνωστό» ενώ πριν λίγα λεπτά ορκίζονταν πως μοιάζει με γνωστό δημοσιογράφο, αγνοώντας την ύπαρξή του, με μια ανάρτησή του στο Facebook τοποθετήθηκε.
Τι απάντησε ο Ιωάννης Στρατάκης:
“Νά ποὺ μετὰ ἀπὸ σχεδὸν 50 χρόνια ὑπηρέτης τῆς τέχνης ἔγινα διάσχημος γιὰ μιὰ παντόφλα.
Εἶδες ποὺ τελικὰ κανεὶς δὲν γνωρίζει τὴν τύχη του!
Γιὰ τὰ ψιλὰ γράμματα:
1) Δὲν ὑπῆρξα προσκελκλημένος στὴν ἑορτὴ τῆς ἀποκαταστάσεως
2) Ἦλθα πράγματι ἀπὸ τὴν παραλία ἀπ’ εὐθείας στὴν (ἐργολαβικὴ) ἐργασία μου, μὲ ὁδικὸ ταξίδι 1,5 ὥρας μέσα στὴν ντάλα γιὰ νὰ εἶμαι στὴν ὥρα μου
3) Δὲν θὰ φόραγα τὸ (κατὰ τὰ ἄλλα ὄμορφο) κοστούμι ἐργασίας διότι εἶναι ἀπὸ χονδρὸ χειμερινὸ ὑφασμα καὶ κοντὰ στὰ 60 μου δὲν ἀντέχω καὶ πολὺ τὴν ζέστη καὶ τὴν ὑγρασία. Ἄλλωστε ἂν τὸ φόραγα ἀπὸ πρὶν ἴσως νὰ τσαλακωνόταν ἀπὸ τὸν ἱδρῶτα.
4) Ὅταν φθάσαμε δὲν εἶχε κανεὶς σκεφθεῖ ὅτι μπορεῖ νὰ διψᾶμε. Μετὰ ἀπὸ ὥρα ἔφεραν νερὸ. Δυστυχῶς τὸ ἐναπόθεσαν στὴν νοτιοανατολικὴ πλευρὰ τοῦ κήπου, ἴσως 1+ χιλιόμετρο μακρυὰ ἀπὸ τὰ καμαρίνια τῶν «ἐργατῶν». Ἐκείνη τὴν πορεία πρὸς τὸ νερὀ κατέγραψε ὁ φακὸς, ὥρα ποὺ ὁ κόσμος -πλὴν ἐλαχίστων- δὲν εἶχα ἀκόμη δεχθεῖ ἐπισκέπτες. Θὰ ἔβγαινα νὰ ἀγοράσω νεράκι ἀπ’ ἔξω, ἀλλὰ γιὰ λόγους ἀσφαλείας τὰ ΑΔΤ μας κρατοῦσε ἡ ἀσφάλεια εἰσόδου, ἄρα δὲν μποροῦσα οὔτε νὰ βγῶ οὔτε νὰ ξαναμπῶ.
5) Σήμερα τὸ πρωῒ διαπίστωσα πὼς μοιάζω μὲ γνωστὸ δημοσιογράφο-συντάκτη ἐπίσης γνωστῆς ἐφημερίδας, ποὺ ὁ ἄνθρωπος βρῆκε τὸν μπελά του (ἐκτὸς τὸ δικό μου σοκ)
6) Λυποῦμαι ποὺ ἔγινα ἀφορμὴ γιὰ τὸση ταραχή, δικαιολογημένη μερικῶς ἐὰν κανεὶς δὲν γνωρίζῃ πὼς ἡ φωτογραφία ἐλήφθη ἀρκετὰ πρὶν τὴν ἔναρξι τῆς ἐκδηλώσεως.
7) Λυποῦμαι ἐπίσης ποὺ ἔγινα ἀφορμὴ νὰ χυθῇ τόσο λεκτικὸ δηλητήριο στὸ διαδίκτυο.
Μὴν ἀνησυχῇτε ὅμως, τὰ κοστούμια μου εἶναι ὑπεράριθμα καὶ δὲν ὁδηγεῖς μὲ λουστρίνια, ἀλλὰ τὰ φέρνεις μαζί καὶ ντύνεσαι ὅταν πρέπει ὅπως πρέπει.
Ἄ! καὶ κάτι ἄλλο, τὴν Δημοκρατία δὲν τὴν κάνουν τὰ ροῦχα. Ρωτῆστε τὸν Κλεισθένη καὶ τὸν Περικλῆ γιὰ τὸ ποιά μάρκα κοστούμια προτιμοῦσαν. Ἐγὼ εἶμαι πιὸ κοντὰ μὲ τὴν σαγιονάρα… Καὶ ὄχι, δὲν πῆγα νὰ κάνω κάποια πολιτικὴ δήλωσι ἢ πρότασι. Εἶμαι μικρός καὶ ἱκανοποιημένος.”
Σε άλλα νέα, καλό καλοκαίρι στη βιαστική αλλά παθιασμένη αστυνομία της σαγιονάρας.
*Την απλή καθαρεύουσα και το πολυτονικό δεν θα το σχολιάσουμε, γιατί ποιοι είμαστε εμείς για να κρίνουμε; Απλώς θα θυμήσουμε ότι έχουν περάσει από την κατάργησή τους 46 και 40 έτη αντίστοιχα, και ότι οι αποφάσεις αυτές του ελληνικού κοινοβουλίου αποτέλουν δύο από τις σημαντικότερες εκπαιδευτικές και κοινωνικές κατακτήσεις της μεταπολίτευσης, την οποία υποτίθεται ότι τιμούμε στις 24/7.
