Θα ήθελα να φτιάξω ένα λεξικό σαν του Μπαμπινιώτη. Μόνο που αντί για ορισμούς θα έδινα πλάι σε κάθε λήμμα μια φωτογραφία, ίσως και περισσότερες. Την Ντακότα Τζόνσον σε αυτή της κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου της Τζέιν Όστιν (δόλια τι σου μέλλε να πάθεις κι εσύ στον τάφο σου στριφογυρίζεις) θα την έβαζα στο λήμμα «φόλα». Η κοπέλα μάλλον βαριέται που ζει. Είχα την ατυχία να την δω φέτος και σε άλλη ταινία. Αυτή που γυρίστηκε στις Σπέτσες. Ε, παίζει με τον ίδιο απάνθρωπα βαρετό τρόπο, σαν κάποιο μηχανικό ζόμπι που είναι ωραίο να το κοιτάς αλλά δίνει αποκρουστικές ερμηνείες.
Θα μπορούσε κανείς να γράψει μια διατριβή για το πόσο κακό είναι, σε κάποια σχολή σκηνοθεσίας στην Αμερική και να πάρει distinction. Μάλλον πληρώνουμε την επιτυχία του Bridgerton. Δεν είναι αστείο. Δεν είναι ρομαντική ταινία. Δεν είναι καν κακή ταινία. Είναι μια προσβολή για όλους. Δεν θα έπρεπε ποτέ να βγει στις οθόνες αυτό το βαρετό έκτρωμα. Είναι πιθανότατα κάποιο κοινωνικό πείραμα για τους συνδρομητές του Netflix, πόσα λεπτά αντέχετε στον πόνο. Δεν ξέρω τι επίπεδο αντοχής έχω κατακτήσει με το μισάωρο.
Romcom της κακιάς ώρας. Μια τύπισσα χωρίζει από το αγόρι της που φεύγει στα καράβια μούτσος και εκείνη περνά τα επόμενα οκτώ χρόνια κλαίγοντας, πίνοντας κόκκινο κρασί και κάνοντας άβολα σχόλια σε οικογενειακά τραπέζια. Όποιος είδε το Fleabag και σκέφτηκε να βάλει την ηρωίδα της Όστιν να μιλά στην κάμερα του αξίζει να ανέβει την Ακρόπολη με καύσωνα.
Λυπήθηκα και το κουνέλι. Οι αναχρονισμοί δεν είναι για γέλια, είναι για κλάματα. Γιατί είναι ιστορικές ανακρίβειες. Αλήθεια, αν δεν μπορείς, μην το κάνεις. Αυτό πρέπει να γίνει mantra στο Netflix που δεν λέει να βρει τρόπο να κρατήσει το κοινό του. Εκτός αν γυρίζουν παρωδίες. Τότε θα έπρεπε να βρουν καλύτερους σεναριογράφους. Ας τους βάλουν να δουν το Clueless, ξανά και ξανά, μπας και καταλάβουν πώς γίνεται μοντέρνα η Τζέιν Όστιν.
Στους άνδρες ηθοποιούς (Κόσμο Τζάρβις, Χένρι Γκόλντινγ) πρέπει να έδωσαν την εξής σκηνοθετική οδηγία: «κάντε το Μπρίτζερτον αλλά κακό». Δεν περιμέναμε καμία κοινωνικοπολιτική ανάλυση της εποχής από το Netflix αλλά όχι μια ταινία που απευθύνεται σε ένα κοινό που απλά δεν υπάρχει. Είμαι πεπεισμένη ότι δεν έχουν διαβάσει καν το βιβλίο.
Μια λύση υπάρχει για να συνέλθετε: ο Κόλιν Φερθ με βρεγμένο πουκάμισο.
