Μεγάλη Παραίτηση, Μεγάλη Απογοήτευση. Βαρύγδουποι όροι που βρήκαν τα περιοδικά που αντιγράφουμε όλοι για να πουλήσουν την μεταπανδημική ψυχολογική μας κατάσταση. Αυτή που νιώθουμε ότι κάποιος μας πιέζει την καρδιά μας, ιδρώνουν οι παλάμες μας, ανεβάζουμε παλμούς και δεν ξέρουμε πώς ακριβώς νιώθουμε, σίγουρα πιεσμένοι και παγιδευμένοι. Κρίση πανικού λέγεται.
Έχουμε άγχος. Το ξέρουμε και μας το υπενθυμίζουν σχεδόν όλοι γύρω μας. Κι έχουμε συνηθίσει να τρώμε comfort food (όλα αυτά τα στριτφουντάδικα δεν είναι τυχαίο που άνοιξαν μετά τις καραντίνες), να βλέπουμε comfort tv (από χαζοριάλιτι Bachelor μέχρι το Stranger Things που δεν είναι σαν την πρώτη σεζόν αλλά πρέπει κάπως να περάσει το βράδυ και να δείξουμε ότι είμαστε relevant), να πηγαίνουμε σε θεατρικές παραστάσεις που δεν είναι ακριβώς καλές ούτε και χάλια (αλλά αν συμβιβάζεσαι με το μέτριο αυτό λέει πολλά για σένα και τις αντοχές σου πλέον στην καθημερινότητα) και να πατάμε likes μηχανικά σε comfort post φίλων και γνωστών. Γενικά αναζητούμε κάτι καθησυχαστικό.
Αυτό δεν θα στο προσφέρει το The Bear (Hulu). Θα σε αγχώσει. Αν έβλεπες τα μαγειρικά σόου που ψήνουν κέικ ή σελέμπριτι σεφ προσποιούνται ότι συμμετέχουν σε κάτι που έχει σχέση με τις κουζίνες δεν ξέρω αν σου αρέσει. Αν έβλεπες τις εκπομπές του Άντονι Μπουρντέν θα σε τρελάνει. Αν διάβασες τα βιβλία του και εκείνα του Φίλιπ Ντικ θα το λατρέψεις.
Αν θεωρείς το Atlanta σειράρα ίσως δεν το εκτιμήσεις τόσο πολύ ως ψυχογράφημα του Σικάγο αλλά θα το δεις, ευχάριστα. Το Atlantic πιστεύει ότι σε όλα τα οκτώ επεισόδια του, το The Bear ασχολείται με την αρρενωπότητα και σχεδόν ανθρωπολογικά με την ανάλυση των τρόπων με τους οποίους οι άντρες και οι ανδροκρατούμενοι πολιτισμοί προετοιμάζονται για να αποτύχουν. Ποια είμαι εγώ να διαφωνήσω; Κι όμως, δεν είναι μόνο αυτό.
Γιατί το βλέπεις κυρίως ως τηλεοπτικό προϊόν. Και εγώ λατρεύω τα γρήγορα (30λεπτα) επεισόδια με έξυπνους καλογραμμένους διαλόγους που πρέπει να μην σκρολάρεις για να πιάσεις όλα τα αστεία (όπως αυτό με τον Φίλιπ Ντικ, αν δεν το άκουσες, sorry not sorry), είναι πλέον οι σειρές που ψάχνω. Και το The Bear επανεφευρίσκει μια νέα συνταγή για αυτές τις σειρές, κι αυτό είναι που την κάνει σπουδαία.
Μέσα σε μια πρόταση η υπόθεσή του: Ο Κάρμεν “Κάρμι” Μπερζάτο ( Τζέρεμι Άλεν Γουάιτ ) επέστρεψε στο σπίτι του στο Σικάγο για να αναλάβει το οικογενειακό εστιατόριο μετά την αυτοκτονία του μεγαλύτερου αδερφού του Μάικι. Είναι μια ιστορία και για την απώλεια και τη διαχείριση της θλίψης. Μιλά για τα τραύματα που εικονοποιεί με εγκαύματα, κοψίματα και μώλωπες που χαράζουν πιο βαθιά από την επιφάνεια του δέρματος.
Οι περισσότεροι θα κολλήσετε με τη σκηνή που σε μια αναδρομή, ο Κάρμι θυμάται έναν σεφ στον οποίο εκπαιδεύτηκε και τον χτυπούσε καθημερινά σαν μοσχαρίσιο κρέας, λέγοντάς του πόσο λούζερ ήταν, πόσο χωρίς ταλέντο, πόσο αδύναμος, μέχρι που άρχισε να έχει κρίσεις πανικού και κατέληξε να κάνει εμετό κάθε πρωί πριν τη δουλειά. Κάποιοι ανατριχιάσαμε με τη σκηνή που εμφανίζεται πρώτη φορά ο αδελφός τους που αυτοκτόνησε και μαγειρεύουν παρέα. Γιατί εκεί «διαβάζεις» κεφάλαιο από great American novel που λένε και στο χωριό. Δεν είναι μια εύκολη σειρά. Δεν είναι και το The Wire.
Αν ο αγαπημένος σου χαρακτήρας είναι ο Ρίτσι να του κάνουμε fan club. Ξέρω πώς οι περισσότεροι αγαπάτε την Σίδνεϊ αλλά μερικοί μεγαλώσαμε χωρίς πολιτική ορθότητα να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Δεν είμαστε όλοι μιλένιαλ. Τον Κάρμι τον αγαπάμε όλοι έχει τα πιο λυπημένα ελαφίσια μάτια μετά τον Μπάμπι. Τον Τζέρεμι Άλεν Γουάιτ τον μάθαμε στο Shameless.
Το πιο απολαυστικό πράγμα σε όλη τη σειρά είναι εκείνο το κομμάτι κρέατος που σιγοβράζεται για να γίνει λουκούμι. Λίγα πράγματα μπορούν να φέρουν τους ανθρώπους κοντά, όπως το φαγητό, και λίγες απολαύσεις σε αυτόν τον κόσμο θα κάνουν τα μάτια σου να δακρύζουν μόνο και μόνο γιατί ξέρεις ότι υπάρχει. Φαντάζομαι ότι τα φαγητά της μάνας σας ανήκουν σε αυτή την κατηγορία, αν υπήρξατε τυχεροί. Βγάζω φλύκταινες με τον όρο food porn, δεν είναι μια σειρά αν έχετε τέτοια ινσταγκραμικά βίτσια. Δεν θα σας βλέπαμε πχ. στο The Original Beef of Chicagoland εκτός αν το έγραφε κανένα από αυτά τα έντυπα/site που διαβάζετε που υμνούν τον φασαιισμό και καταδεχόσασταν.
Αναφορές σε πραγματικά μισελενάτα εστιατόρια έχει άφθονα. Ο Κάρμι έχει βιογραφικό βαρβάτο μιας και έχει περάσει από το Eleven Madison Park, το French Laundry και το Noma, το τελευταίο έχει ανακηρυχθεί το καλύτερο εστιατόριο στον κόσμο πολλές φορές.
Είναι το χιτάκι του καλοκαιριού. Αλλά δεν είναι και η σειρά «αριστούργημα». Είναι κλειστοφοβικό, μοιάζει με χύτρα ταχύτητας έτοιμη να εκραγεί (δεν το κάνει όμως), μιλά για την τοξικότητα και τα καταχρηστικά εργασιακά περιβάλλοντα πίσω από τη λάμψη αλλά το κάνει σουρεαλιστικά (δεν βγάζουν τα πάντα νόημα κι αυτό το θεωρώ αδυναμία της σειράς). Είναι ακατάστατο. Αλλά, αυτή είναι η γοητεία του. Στα συν: Wilco και Sufjan Stevens.
Τέλος, το 7ο επεισόδιο είναι το καλύτερο τηλεοπτικό μισάωρο αυτής της χρονιάς. Εννοείται θα έχει δεύτερη σεζόν.Να το δείτε γιατί σπάνια πλέον κάτι γίνεται επιτυχία στόμα με στόμα.
