Δεν είναι ότι μισώ τις παρέες που σχεδόν δεν κολυμπάνε λεπτό και προσπαθούν επί ματαίω να βγάλουν τη φωτογραφία που τους δείχνει χαρούμενους στην παραλία. Δεν θέλω να εξοντώσω όλα τα κουνούπια, τους μπάμπουρες, τα μυρμήγκια και τις κατσαρίδες που μπαίνουν ακάλεστοι σπίτι μου. Δεν αντιπαθώ όλους εκείνους που ποστάρουν ηλιοβασιλέματα ενώ είμαι στην Κατεχάκη με χαλασμένο κλιματιστικό στο αυτοκίνητο να προσπαθώ να πάω στο γραφείο.
Είναι ότι σιχαίνομαι το καλοκαίρι. Με χαλάει. Το αίτημα όλων να περάσουν το πιο γαμάτο καλοκαίρι κι αυτή η νεύρωση τους που δημιουργεί προβλήματα σε όλους τους άλλους. Γυαλίζει το μάτι κάθε single εκεί έξω να βρει το ταίρι του. Βγαίνεις για ένα ποτό και σε κοιτάνε λες και θέλουν να σε υπνωτίσουν για να μιλήσεις για κάποια προηγούμενη ζωή σου.
Υπάρχουν πέντε αντιπροσωπευτικοί λόγοι που θα προτιμούσα το καλοκαίρι να διαρκεί ένα μήνα, ίσως 50 μέρες το πολύ.
Η ζέστη
Είναι Ιούνιος. Σάββατο μεσημέρι. Είσαι κάπου στη Βουλιαγμένης και προσπαθείς να πας για ένα μπάνιο να βρεις καμία μωβ μέδουσα. Μέσα στο λιόκαμα. Αν δεν πας σε οργανωμένη παραλία να πετάξεις σε κακοφτιαγμένα club sandwich, ξαπλώστρες και καφέδες κανά 30€ θα βρεθείς κάπου που δεν έχει να απλώσεις την πετσέτα του. Θα είσαι ιδρωμένος, θα βρωμάς πιθανότατα και θα προσποιείσαι ότι σου αρέσει να καίγεσαι σαν μπέικον σε τηγάνι.
Ζεσταίνεσαι στο αμάξι, στη δουλειά που η συνάδελφος δεν αντέχει το air condition επειδή κρυώνει (φοβάσαι να της πεις οτιδήποτε που μπορεί να ακουστεί προσβλητικό), στο σπίτι σου επειδή δεν θέλεις να δώσεις το επίδομα αδείας στην ΔΕΗ. Στα μέσα μαζικής μεταφοράς δεν μπαίνεις γιατί δεν θέλεις να κλαις στο καναπέ ενός ψυχολόγου.
Ξυπνάς χαράματα να βγάλεις βόλτα το σκυλί σου για να μην σκάσει. Γενικά, δεν ζεσταίνεσαι μόνο στα νησιά στις διακοπές σου. Εκεί που τρως αμμοβολή γιατί έπιασαν τα μποφόρια και κάθεσαι σε μια ταβέρνα σε ένα χωριό ορεινό του νησιού και φοράς δυο φούτερ για να μην τρέμεις. Ναι.
Οι γάμοι
Γιατί μας το κάνετε αυτό; Ξέρετε πόσο κοστίζει ένα τρίημερο στις Σπέτσες και στην Πάρο που πάτε να παντρευτείτε; Μας ρωτάτε αν τα έχουμε; Αν θέλουμε να περάσουμε τρεις μέρες παρέα με άτομα που δεν ξέρουμε και μάλλον δεν θέλαμε να γνωρίσουμε; Αν θέλεις να ξεχωρίσεις τον ποζερά της κάθε παρέας θα είναι αυτός που σου στέλνει προσκλητήριο για γάμο σε νησί χωρίς καν να κατάγεται από εκεί. Για τη φάση. Ακτοπλοϊκά και διαμονή δικά σου, εννοείται.
Δεν είναι μεγάλο πάρτι ο γάμος σου άνθρωπέ μου. Είναι μια πανάκριβη τελετή και ένα βράδυ που μας καλείς για να βγάλεις τα έξοδα του honeymoon και του γλεντιού. Οκ, το ξέρουμε. Γιατί να μείνουμε σε άθλια Airbnb επειδή θέλετε να κάνετε ειδική φωτογράφιση στο νησί που γνωριστήκατε; Γιατί να περάσουμε το βράδυ με τον ενοχλητικό boomer θείο σας που θέλει να κάτσει με τη νεολαία; Δεν θέλω να ακούσω το λόγο της κουμπάρας σας, κάντε της μια αίτηση για το Survivor, φαίνεται ότι το θέλει απεγνωσμένα.
Βρώμα
Σκουπίδια παντού. Είναι συννενοημένοι οι δήμοι να μην μαζεύουν τόσο συχνά τα σκουπίδια τους; Και φυσικά μυρίζουν. Κάθεσαι στο μπαλκόνι σε νιώθεις ότι είσαι σε ΧΥΤΑ. Μυρίζουν και οι ιδρωμένες μασχάλες των επιβατών σε λεωφορεία και μετρό. Μυρίζουν και οι τουαλέτες στα πλοία. Μυρίζουν και μερικά στενά στο κέντρο eau de la τσισάκια.
Βαρεμάρα
Δεν μπορείς να πας στο γυμναστήριο και να κάνεις τις κάμψεις σου. Νιώθεις σάπιος. Μπαίνεις από το γραφείο στο σπίτι, κάνεις ένα ντους και σε πιάνει μια σπαρίλα επικών διαστάσεων. Στο γραφείο είσαι ληθαργικός. Δεν απαντάς πλέον τα τηλέφωνα. Γράφεις ένα μέιλ στο διπλάσιο χρόνο. Ξαπλώνεις στο κρεβάτι και δεν κοιμάσαι, θέλεις απλά να σε χτυπάει το air condition ενώ είσαι με το βρακί. Βαριέσαι να διαβάσεις, να δεις μια νέα σειρά, να βάλεις Netflix, να χτενιστείς ή να βγεις να δεις τους φίλους σου να πιείτε καμιά μπίρα. Βαριέσαι.
Η εξωστρέφεια
Δεν θέλω να κάνω παρέα με τη μισή Αθήνα επειδή απλά είμαστε στην ίδια συναυλία. Δεν θέλω να διασκεδάζω με κατουρημένα και βρώμικα πεζοδρόμια σε φθηνά τραπεζάκια IKEA στην Βαλτετσίου. Ούτε μου αρέσουν τα πανηγύρια. Κανείς ποτέ δεν πέρασε καλά σε πικ νικ στην Ελλάδα, κανείς. Αν δεν σου μιλάω στο γραφείο, πιθανότατα δεν θέλω να με χαιρετίσεις επειδή βρεθήκαμε στο ίδιο καφενείο στην Απείρανθο. Δεν είναι μισανθρωπία. Είναι στάση ζωής. Δεν ήθελα ποτέ να δω το συνάδελφο του τρίτου ορόφου χωρίς μπλούζα.
