Τον περασμένο Ιούνιο η queer καλλιτέχνιδα και εκπαιδευτικός, Naima Green είδε τη ζωή της να ανατρέπεται. Ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα ήταν αρκετό για να την καθηλώσει στο κρεβάτι για μήνες, γνωρίζοντας πως με το πρώτο σημάδι ανάκτησης δυνάμεων, θα πρέπει να ξεκινήσει μια σειρά από φυσικοθεραπείες. «Πονούσα τόσο πολύ και είχα πραγματικά κατάθλιψη», λέει η ίδια μιλώντας στο i-D. «Δεν μπορούσα να κινηθώ ή να κρατήσω το οτιδήποτε. Δεν σκεφτόμουν να δημιουργήσω φωτογραφίες. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να κοιμάμαι».
Βέβαια, η καλλιτέχνιδα όταν άρχισε να ανακάμπτει και ούσα εντελώς επικεντρωμένη στην ανάρρωσή της, μπήκε σε ένα νέο ταξίδι. Εκείνο που της επέτρεπε να νιώθει ελεύθερη. Αυτό το ταξίδι γινόταν μέσα από τον φακό της απόλαυσης, του παιχνιδιού, του αισθησιασμού και της οικειότητας. Ένα χρόνο ακριβώς μετά το ατύχημά της, έκανε μια έκθεση στη Νέα Υόρκη, μέσα από την οποία επαναπροσδιορίζει την ενστικτώδη χαρά, εκείνη που βρίσκεται πίσω από κλειστές πόρτες και την παίρνει άτσαλα μαζί της η κατά τα άλλα πεζή καθημερινότητα και η ρουτίνα. Ναι, εκείνη τη χαρά δεν αντιλαμβανόμαστε απόλυτα μέχρι να αναγκαστούμε κάπως βίαια να επαναξιολογήσουμε τις προτεραιότητές μας.
Η Naima ήρθε σε ένα σημείο που αρκετοί από εσάς και εμάς, έχουν ήδη βρεθεί ή θα βρεθούν στο μέλλον. Σε εκείνο το σημείο συνειδητοποίησης πως η υγεία, η προσωπική ευτυχία θυσιάζονται χωρίς σκέψη μπροστά στη δουλειά το concept «υποχρέωση». Η ίδια περιγράφει πως «άρχισα να σκέφτομαι για πόσα πράγματα είμαι πραγματικά ικανή και το πώς ο ρυθμός μου πρέπει να αλλάξει». «Ήταν η στιγμή να συνειδητοποιήσει πως δεν μπορώ να το κάνω αυτό άλλο. Η ελευθερία έρχεται με αυτή τη βραδύτητα, με το να κάνεις πράγματα εκ προθέσεως, και να βρίσκεις χρόνο για την απόλαυση, που θρέφει όλους όσοι περικλείει. Περνάω χρόνο με ανθρώπους γιατί ενδιαφέρομαι πραγματικά και θέλω να το πάω πιο βαθιά μαζί τους», τονίζει.
Η Naima, είτε συνειδητά είτε όχι, με τις δουλειές της τιμά έννοιες όπως «κοινότητα» και επικοινωνία. «Οι άνθρωποι με τους οποίους συνεργάζομαι είναι συνήθως φίλοι, και αυτές οι σχέσεις αρχίζουν μέσα από τη φωτογραφία», λέει. Η τελευταία της δουλειά, αυτή που ξεκίνησε μετά το wake up call του ατυχήματος, είναι η πιο προσωπική και εκείνη που την έκανε να καταλάβει πόσο πρέπει να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο εκλαμβάνει καταστάσεις και έννοιες και να δώσει έμφαση στη διασκέδαση. Στο να περνάει καλά, να επικοινωνεί με τους ανθρώπους, να διασκεδάζει και απλώς να αφήνει τις φωτογραφίες να προκύπτουν μέσα από αυτό.
Μια στιγμή αφύπνισης ήταν μια μέρα που την επισκέφτηκε μια φίλη. Την τελευταία μέρα της διαμονής της, η Naima τη ρώτησε ποιο φαγητό θα απολάμβανε να φάει. Εκείνη απάντησε «ένα βραστό αυγό». Η Naima τη φωτογράφισε όσο απολάμβανε αυτό το μικρό γεύμα και κατάλαβε πως οι στιγμές οικειότητας και τρυφερότητας, μας κάνουν ένα με τη γη.
Δουλεύοντας με Polaroids, η Naima άρχισε να φτιάχνει συλλογές φωτογραφιών όπου φίλοι και φίλες της τρώνε φρούτα με αισθησιακό τρόπο, ενώ σε μια άλλη η σύντροφός της ουρεί στην έρημο. Εννοείται πως βλέπει το διπλό στάνταρ, όπου άντρες μπορούν να κάνουν την ανάγκη τους οπουδήποτε, ενώ για τις γυναίκες η ίδια ακριβώς κίνηση είτε θα είναι ταμπού είτε θα μετατραπεί σε κάποιους είδους φετίχ. Ωστόσο αν η Naima έδινε τόση σημασία σε αυτό, δεν θα μιλούσαμε τώρα για μια συλλογή από εικόνες που τιμούν τις μικρές καθημερινές στιγμές απόλαυσης και ελευθερίας.
