Είδαμε το Elvis και μας πέσανε τα σαγόνια

Ζει ο βασιλιάς Έλβις; Ζει και βασιλεύει χάρη στον Μπαζ Λούρμαν που έφτιαξε μια επική υπερπαραγωγή. Χωρίς ίχνος νοσταλγίας. Η ιστορία του θρύλου του rock ‘n’ roll θα ακολουθήσει τον μουσικό του “Hound Dog” από την παιδική του ηλικία στο Τούπελο του Μισισιπή, μέχρι τον θάνατό του στο κτήμα του στην Γκρέισλαντ σε ηλικία 42 ετών. «Εκείνη τη στιγμή, είδα αυτό το αδύνατο αγόρι να μεταμορφώνεται σε υπερήρωα», λέει ο Χανκς στο τρέιλερ. Και έναν υπερήρωα είδαμε όντως. Θα σας δώσω δέκα λόγους για να κλείσετε άμεσα εισιτήριο.

Το soundtrack

Μπλουζ, γκόσπελ, ποπ και κάντρι μαζί με χιπ χοπ και techno. Κι όμως. Δεν υπάρχουν λόγια, θες απλά να το ακούς ξανά και ξανά. . Η σκηνή στην οδό Beale του Μέμφις με τις ερμηνείες των Little Richard, Sister Rosetta Tharpe και BB King είναι λόγος να πάτε στο θερινό. Ένας άλλος; Το “Suspicious Minds“

O Όστιν Μπάτλερ

Η άψογη μίμηση του Πρίσλεϋ του Μπάτλερ θα ήταν ό,τι καλύτερο σε αυτήν την ταινία, ακόμα κι αν σταματούσε στον μιμητισμό, αλλά ο ηθοποιός κάνει περισσότερα. Έχει το βλέμμα που βγάζει σπίθες και λέει: «Είμαι έτοιμος για οτιδήποτε—εσύ;». Αν αναγνωρίζετε τον Μπάτλερ, πιθανότατα είναι από το Once Upon a Time in… Hollywood του Ταραντίνο , όπου είχε ένα μικρό ρόλο ως Τεξ Γουάτσον. Σύμφωνα με δημοσιεύματα, ο Άνσελ Έλγκορτ, ο Μάιλς Τέλερ και ο Χάρι Στάιλς λίκνησαν όλοι τους γοφούς στις οντισιόν για τον ρόλο προτού ο βραβευμένος με Όσκαρ σκηνοθέτης δει τον Έλβις στο πρόσωπό του Μπάτλερ.

Ο Μπαζ Λούρμαν

Ο Μπαζ Λούρμαν είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται μια βιογραφία του Έλβις. Ο Λούρμαν αγαπά τον Έλβις τόσο πολύ που πονάει. Στις τελευταίες στιγμές της ταινίας, ο Λούρμαν ανασύρει από το χρονοντούλαπο και παρουσιάζει ξανά ένα από τα πιο θλιβερά απομεινάρια του Έλβις, μια ζωντανή ερμηνεία του “Unchained Melody” από τον Ιούνιο του 1977, δύο μόλις μήνες πριν τον θάνατό του που είναι ανατριχιαστική. Tα πλάνα του πραγματικού Έλβις αντικαθιστούν τον υπέροχο Μπάτλερ-ως-Έλβις και τα μάτια μας γεμίζουν δάκρυα (μπορεί να είμαι αυτοαναφορική) γιατί κάτω από τα πολλά κιλά και την αδυναμία να σταθεί στη σκηνή, να κρατήσει το μικρόφωνο, βλέπεις ξανά το αγόρι που κουνούσε τους γοφούς του λες και ήταν μαύρος. Ο Λούρμαν έδωσε -επιτέλους- στον Έλβις αυτό που αποζητούσε, είναι ελεύθερος να γίνει όνειρο. Ο σκηνοθέτης ξεκίνησε το δημιουργικό του ταξίδι στην ταινία μένοντας 18 μήνες σε έναν αχυρώνα που έγινε το γραφείο του στη Graceland στο Μέμφις του Τενεσί. Εκεί είχε πρόσβαση στα αρχεία του Έλβις για να ερευνήσει την ταινία πριν γυρίσει στην πατρίδα του την Αυστραλία. Μόνταρε την ταινία σε ένα θέατρο που είχε ως πρότυπο τη σουίτα του King’s Hilton κατά τη διάρκεια της διαμονής του στο Λας Βέγκας.

Η Graceland

Το κτήμα του Έλβις στο Μέμφις, στο Τενεσί, παραμένει ένα από τα πιο δημοφιλή ιδιωτικά σπίτια στην Αμερική, περισσότερα από 50 χρόνια μετά το θάνατο του Βασιλιά. Σύμφωνα με αναφορές, ο Λούρμαν έστησε πλήρως την έπαυλη σε αρχιτεκτονικό στιλ Colonial Revival σε ένα στούντιο του Κουίνσλαντ, μαζί με τα σκηνικά για τις παραστάσεις του Έλβις στο Λας Βέγκας στα τέλη της δεκαετίας του ’60 και στις αρχές της δεκαετίας του ’70.

Ο Έλβις στο Λας Βέγκας

Μετά από χρόνια δημιουργίας τρομερών ταινιών του Χόλιγουντ, ο βασιλιάς άλλαξε την καριέρα του σε μια νύχτα στο International Hotel στις 31 Ιουλίου 1969, βγαίνοντας πίσω από μια χρυσή κουρτίνα λαμέ για να εμφανιστεί για ένα πλήθος 2.000 ατόμων που περιλάμβανε τον Κάρι Γκραντ, τον Σάμι Ντέιβις Τζούνιορ και τον Πολ Άνκα. Νιώθεις ότι είσαι θαμώνας και λυπάσαι ειλικρινά που δεν ήσουν.

Τα κοστούμια

Την επιμέλεια των κοστουμιών έχει η βραβευμένη με Όσκαρ Κάθριν Μάρτιν, συνεργάτης (και σύζυγος) του Μπαζ Λούρμαν και στο Moulin Rouge και στο The Great Gatsby. Χρυσά λαμέ κοστούμια, το καναδικό σμόκιν, τα ανδρόγυνα jumpsuits, τα χαβανέζικα prints, τα δερμάτινα σύνολα και τα ναυτικά πουκάμισα – επηρέασαν όλους τους επόμενους μουσικούς αστέρες (ναι, Χάρι Στάιλς, ναι) και τον κόσμο της μόδας. Θα δείτε πολλά Prada και Miu Miu. Μόνο ο Έλβις είχε πάνω από 90 κοστούμια, για να ντύσουν πλήρως τα ζωηρά του νιάτα και το αξιολύπητο, φουσκωμένο τέλος του.

Ο Τομ Χανκς

Ο λόγος που ο βασικός πρωταγωνιστής δεν είναι ο Έλβις. Ο αγνώριστός Τομ Χανκς υποδύεται τον διαβόητο συνταγματάρχη Τομ Πάρκερ (σ.σ. Andreas Cornelis van Kuijk) ως μια μεφιστοφελική φιγούρα. Κάποιοι εικάζουν ότι ο Πάρκερ είχε, στην πραγματικότητα, εγκαταλείψει την Ολλανδία αφού διέπραξε έναν φόνο. Ένας δημοσιογράφος έλαβε μια πληροφορία ότι είχε φύγει από τη χώρα χωρίς να το πει στην οικογένειά του τον Μάιο του 1929. Ο Πάρκερ, ο μάνατζερ του Έλβις για το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του τραγουδιστή, ήταν αυτός που μετέτρεψε τον Έλβις σε επικίνδυνο πανκ/ροκαμπίλι σεξ σύμβολο που όμως έμπαινε στα σπίτια των λευκών χριστιανικών οικογενειών της Αμερικής. Σύμφωνα με τους New York Times , μέχρι το 1964, ο συνταγματάρχης Τομ Πάρκερ είχε χτίσει τον Έλβις Πρίσλεϊ «σε μια εμπορική αυτοκρατορία αξίας 35 εκατομμυρίων δολαρίων». Και έπαιρνε επίσης υψηλές προμήθειες, μερικές φορές έπαιρνε έως και 50 τοις εκατό. Ο Συνταγματάρχης αφηγείται την ταινία του Λούρμαν, υποστηρίζοντας ότι το 50% των κερδών του Έλβις ήταν απολύτως δίκαιο, και ότι τα εκμεταλλευτικά του ένστικτα ήταν ένα μέσο για να βγάλει λεφτά από την αγάπη που είχε ήδη ο κόσμος για τον Πρίσλεϋ. Τον μισείς. Ο Έλβις δίνει τον Πάρκερ ως κακοποιό και (αναξιόπιστο) αφηγητή. Στα αρνητικά; Ναι, ο Χανκς φοράει ένα χοντρό κοστούμι και υιοθετεί μια περίεργη προφορά.

Η Αμερική των 50s και των 60s

Είναι σίγουρα η ιστορία της Αμερικής: πώς το ροκ εν ρολ εφηύρε τον μέσο έφηβο και έδωσε στον καπιταλισμό την ευκαιρία να αναδιαμορφώσει την κοινωνία. Στην πραγματικότητα πρόκειται για την Αμερική των δεκαετιών του ’50, του ’60 και του ’70 σε δύο ώρες και 39 λεπτά. Και τις φυλετικές διακρίσεις, και το διχασμό, και τον αμερικανικό πουριτανισμό που διέπει ακόμη τη χώρα. Γιατί ο Έλβις είναι κάτι παραπάνω από αστέρι της ποπ ή του κινηματογράφου. Είναι σύμβολο εποχών. Θα τον δείτε στο τηλεοπτικό αφιέρωμα του 1968, όταν ο Έλβις ανακαλύπτει ξανά τη φωνή του μετά τα κενά χρόνια του στο Χόλιγουντ και εκφράζει την αγωνία της Αμερικής για τις δολοφονίες του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ και του Μπόμπι Κένεντι με ένα συγκινητικό τραγούδι διαμαρτυρίας.

Η Πρισίλα Πρίσλεϋ

Το γεγονός ότι γνώρισε τη μελλοντική σύζυγό του Πρισίλα όταν εκείνη ήταν μόλις 14 ετών και εκείνος 24 κάπως αποσιωπάται. Εκείνη την εποχή, ο Έλβις υπηρετούσε στο στρατό στη Γερμανία και η Πρισίλα ήταν εκεί με την οικογένειά της, με τον πατέρα της ένας αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ. Σύμφωνα με την αυτοβιογραφία της Priscilla , δεν είχαν κάνει τίποτα περισσότερο από ένα φιλί μέχρι που παντρεύτηκαν το 1967 (όταν εκείνη ήταν 21 ετών). Περισσότερο παίζει η περούκα από την ηθοποιό. Κι αυτό είναι κρίμα. Αλλά η σκηνή που λίγο πριν το θάνατό του της λέει ότι θα την αγαπάει για πάντα αξίζει υποψηφιότητα Όσκαρ. «Καμία κριτική δεν θα σήμαινε περισσότερα από εκείνη της γυναίκας που ήταν παντρεμένη με τον Έλβις Πρίσλεϊ», είπε ο Λούρμαν. Στην Πρισίλα η ταινία άρεσε, στους κριτικούς όχι και τόσο.

Τα 12 λεπτά χειροκροτημάτων στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών