Κρίμα. Είχαμε να ανοίξουμε το Netflix καιρό στο σπιτικό μου. Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια ήταν κομμάτι της οικογένειας, του χρωστάμε πολλά για τη στήριξη την περίοδο της καραντίνας. Αλλά, η σχέση αυτή μάλλον έκανε τον κύκλο της. Καιρός να πάμε παρακάτω, να μη συμβιβαζόμαστε με κάτι που δεν μας αξίζει. Δεν ξέρω γιατί την πατήσαμε. Προφανώς, επειδή μια Δευτέρα βράδυ ήταν δελεαστική μια ταινία με πρωταγωνιστή τον Θορ. Αλλά αυτό το θρίλερ επιστημονικής φαντασίας κατέληξε κωμικό φιάσκο. Ίσως, ο Κρις Χέμσγουορθ να μην έκανε για τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Με πόνο καρδιάς το λέω.
Η υπόθεση έχει ως εξής: Σε ένα απομακρυσμένο ερευνητικό κέντρο φυλακών (το λες ξεκάθαρα σωφρονιστικό ίδρυμα), οι κρατούμενοι απολαμβάνουν μια εκπληκτική ελευθερία με αντάλλαγμα να υποβληθούν σε πειραματικές φαρμακευτικές θεραπείες. Μιλάμε για μια φυλακή όπου οι κατάδικοι περνούν τον ελεύθερο χρόνο τους παίζοντας παιχνίδια και φτιάχνοντας σνακ με προσούτο και νεκταρίνια. Έπρεπε να καταλάβω ότι κάτι δεν θα πάει καλά. Ο Κρις Χέμσγουορθ είναι ένας εκκεντρικός οραματιστής, κάτι σαν ωραίος και καλοντυμένος Έλον Μασκ με σώμα Τζέιμς Μποντ, που διευθύνει το Κέντρο Σωφρονισμού και Ερευνών Spiderhead. Όλες οι ελευθερίες που απολαμβάνουν στο Spiderhead, ακόμη και οι άνθρωποι που καταδικάστηκαν για ανθρωποκτονία από αμέλεια, έχουν ένα τίμημα.
Μια μικρή συσκευή εμφυτεύεται στην πλάτη κάθε πειραματόζωου, κάθε συσκευή είναι γεμάτη από μια σειρά από πολύχρωμα φιαλίδια που περιέχουν διαφορετικές χημικές ουσίες και με μια εφαρμογή smartphone, η εταιρεία Abnesti μπορεί να χειριστεί αυτές τις χημικές ουσίες για να χορηγήσει ένα συγκεκριμένο φάρμακο και να αλλάξει την συναισθηματική και ψυχική κατάσταση των κρατουμένων. Είναι πλέον ρομπότ που παίρνουν ψυχοφάρμακα. Με προκαθορισμένη συμπεριφορά. Ένα φάρμακο μετατρέπει ένα απλό αντικείμενο – όπως, ας πούμε, ένα συρραπτικό – στον απόλυτο χειρότερο φόβο σας. Τα φάρμακα με τα ανόητα ονόματα χορηγούνται μέσω μιας εφαρμογής για iPhone. Κριντζάρεις λίγο.
Την πάτησα γιατί διάβασα ότι βασίζεται στο διήγημά του George Saunders “Escape from Spiderhead”, που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο New Yorker το 2010, αυτά με φάγανε. Βέβαια, η ιδέα δεν είναι κακή. Κάτι αντίστοιχο είδαμε στο Severance του Apple Tv+ και μας πέσανε τα σαγόνια. Η ιδέα να αντιμετωπίζουμε μια συγκεκριμένη τάξη ως ένα είδος πειραματόζωου δεν είναι μια νέα ιδέα στη μυθοπλασία (και στην ιστορία γενικότερα, ίσως και στις ζωές μας πλέον). Βαρετή είναι και η ιστορία του Μάιλς Τέλερ για την αφήγηση. Αυτό με το τροχαίο δυστύχημα και τον έρωτα της ζωής του δεν ξέρω τι προσφέρει στην υπόθεση.
Το πιο κουλό σε αυτή την ταινία είναι το όνομά του σκηνοθέτη της. Αυτή η τελευταία ταινία του Τζόζεφ Κοσίνσκι δεν θα μπορούσε να διαφέρει περισσότερο από το “Top Gun: Maverick”. Εδώ, μάλλον στέλνει μια ερωτική επιστολή στο σινεμά του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ. Το φινάλε όμως δεν του βγήκε όπως το είχε φανταστεί. Τώρα, γιατί έβαλε έναν τύπο που μοιάζει με σέρφερ να παίξει τον κοινωνιοπαθή επιστήμονα, δεν το κατάλαβα. Μάλλον αυτόν βρήκε εύκαιρο στην Αυστραλία την περίοδο της καραντίνας, τότε δηλαδή που γύρισε την ταινία αυτή.
Συμπέρασμα: την ταινία θα την αποκαλέσουν υποτονική άνθρωποι που ντρέπονται να πουν ότι βαρέθηκαν μετά το πρώτο τέταρτο. Όλοι επιθυμούν να λυτρωθούν από τις αμαρτίες τους, αλλά όχι βλέποντας κοτσάνες. Μια τέτοια φόλα ήταν και το Maniac. Μιλάμε για χάσιμο χρόνου.
