Μια φωτογραφία καταφέρνει να τρίψει στα μούτρα μας τον αποκλεισμό των ατόμων με αναπηρία, που πολύ όμορφα και άνετα κάνουμε πως δεν αντιλαμβανόμαστε. Όχι, δεν πρόκειται για μια ακόμα «κατάληψη» πάρκινγκ ΑΜΕΑ από κάποιο κουτοπόνηρο. Ούτε για το κλείσιμο μιας ράμπας από κάποιο ΙΧ του οποίου ο οδηγός ήθελε επειγόντως καφέ. Πρόκειται για μια φωτογραφία από μια τελετή εγκαινίων. Και αυτό ενδέχεται να το κάνει ακόμα χειρότερο.
Στη φωτογραφία, που ανέβασε η σελίδα Η Αναπηρία είναι Κουλ, ένας παραολυμπιονίκης και πρόεδρος της Ελληνικής Παραολυμπιακής Επιτροπής, κατά τη διάρκεια εγκαινίων γηπέδου στην Κρήτη, βρίσκεται κάτω από την υπερυψωμένη εξέδρα, στην οποία βρίσκονται αξιωματούχοι της κυβέρνησης και κληρικοί, την ώρα που κάνουν σταυρούς μπροστά από εκκλησιαστικές εικόνες. Ο παραολυμπιονίκης βρίσκεται κάτω, αποκλεισμένος, χωρίς να καταλαμβάνει χώρο από την εξέδρα των «επισήμων». Και πώς να ανέβει θα ρωτήσει κάποιος αντανακλαστικά γρήγορα και μετά από πολλή σκέψη;
Αυτό είναι το πρόβλημα. Φτιάχτηκε μια εξέδρα χωρίς να γίνει η απαραίτητη μέριμνα. Χωρίς να μετατραπεί σε προσβάσιμη για άτομα με αμαξίδια. Χωρίς να σκεφτεί κανείς «χαρούμενος» για αυτά τα εγκαίνια πως εκεί θα βρίσκεται και ένας παραολυμπιονίκης. Χωρίς ενσυναίσθηση (που είναι η πολυτέλεια) και σεβασμό (που είναι το εντελώς αυτονόητο).
Η ομάδα των cool crips, ατόμων με αναπηρία, που διαχειρίζονται τη σελίδα και φροντίζουν να μας ενημερώνουν κάθε φορά που όλοι μας δεν ξεσκουριάζουμε τον «μυ» του σεβασμού, έγραψε στη λεζάντα:
“Αυτή δεν είναι απλά μια εικόνα σε μια τελετή εγκαινίων κάποιου γηπέδου στην Κρήτη·
Αυτή δεν είναι απλά μια εικόνα όπου αξιωματούχοι της κυβέρνησης και κληρικοί βρίσκονται σε μια υπερυψωμένη εξέδρα κι ένας παραολυμπιονίκης (και πρόεδρος της Ελληνικής Παραολυμπιακής Επιτροπής) βρίσκεται κάτω, εκτός εξέδρας, με το αμαξίδιο του·
Αυτή δεν απλά μια ακόμα εικόνα αποκλεισμού.
Αυτή εδώ η εικόνα είναι η καθημερινότητα μας. Και δεν είναι και πολύ κουλ…
Δεν θα πούμε τίποτα άλλο, έχει ζέστη, τα έχω ξαναπεί και θέλω να φάω παγωτό.
Περιγραφή για τα κουλ τυφλά τυπάκια βαριέμαι να βάλω όπως δεν έβαλαν αυτοί εδώ ράμπα.”
Μόνο ντροπή μπορούμε να νιώσουμε.
