Στους Παξούς εμφανίστηκε ένα τεράστιο αποτύπωμα. Το «βήμα» 1.000 τ.μ. του ανθρώπου και του καπιταλισμού στον πλανήτη. Επιπόλαιο, θρασύτατο και αρκετά εγωκεντρικό. Ο καλλιτέχνης The Krank, στα πλάισια της φετινής Μπιενάλε Παξών, επέλεξε να δώσει διαστάσεις στο πολλές φορές άυλο και ασαφές «αποτύπωμα», έννοια που συχνά αναφέρουμε και διαβάζουμε, αλλά δεν κατανοούμε πλήρως.
Ο The Krank έμεινε στους Παξούς δεκαπέντε ημέρες, μετέτρεψε τη γη σε καμβά και δούλεψε αδιάκοπα κάτω από τον ήλιο και τις δύσκολες αντικειμενικά για ένα installation τέχνης συνθήκες. «Δίχως μηχανήματα, σχεδίασα και αποτύπωσα τη τεράστια ρεαλιστική πατημασιά κάτω από τον δυνατό ήλιο, σκάβοντας με φτυάρι για μέρες το σκληρό χώμα, με σκοπό να δημιουργήσω τους τεράστιους βαθιούς λάκκους που θα άρθρωναν το μήνυμά μου», μου λέει, περιγράφοντας τη διαδικασία δημιουργίας του “footprint”.
Παρακάτω ο The Krank μέσα από τα δικά του λόγια:
ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟΝ THE KRANK
“Γεννήθηκα το 1988 και μεγάλωσα ακροβατώντας ανάμεσα στα προσφυγικά της Πάτρας και την Καλαμάτα. Η νεφελώδης καλλιτεχνική πορεία μου ξεκίνησε το 2002 μέσα από το γκραφίτι και τη μουσική και επαναπροσδιοριστηκε το 2009 μετά τις σπουδές μου πάνω στην οπτική επικοινωνία και τη γραφιστική στην Αθήνα.
The Krank (μεταφ. άρρωστος) ήταν η νέα “ταυτότητα” που βρήκα στις βαλίτσες μου το 2013, όταν λόγο της οικονομικής κρίσης αναγκάστηκα να εγκαταλείψω την Αθήνα για το ελκυστικό, και πολλά υποσχόμενο τότε, Βερολίνο. Έκτοτε εκφράζομαι μέσα από τη δημιουργία ασπρόμαυρων ζωγραφικών έργων, γλυπτών, τοιχογραφιών και εγκαταστάσεων μεγάλης κλίμακας, με μια πολύ συγκεκριμένη εικαστική γλώσσα και θεματικό πυρήνα. Η καλλιτεχνική μου προσέγγιση είναι βασισμένη τόσο σε πιο «συμβατικές» μορφές όσο και σε επεμβατικές ενέργειες στον δημόσιο χώρο ως μορφή πολιτικής έκφρασης. Οι εννοιολογικές προεκτάσεις που ξεπήδησαν από την καινούργια μου ταυτότητα ήταν μια προσπάθεια να αποκολληθώ εν μέρει έστω, από τον εσωτερικό μου διάλογο και να ξεκινήσω άλλους, μεταξύ ανθρώπων, μεταξύ εμού και των ανθρώπων.
Κατά τη διάρκεια της διαμονής μου στο Βερολίνο συμμετείχα σε εκθέσεις στην Ευρώπη στο Museum of Colours – Βερολίνο 2016, House of World Cultures – Βερολίνο 2016, Anomalie Art Club – Βερολίνο 2017, Documenta Halle – Κάσελ 2017, Urban spree gallery – Βερολίνο 2018, KKL Luzern (Culture and Congress Center) – Λουκέρνη 2018, Monumenta – Λειψία 2018, RÄUME 2 – Berlin Art Week 2018, Benhadj & Djilali Museum – Βερολίνο 2019, World Conference Center – Βόνη 2019, Museum of Now – Βερολίνο 2020 κ.α., ενώ έργα μου ανήκουν σε ιδιωτικές συλλογές ανα τον κόσμο και στις συλλογές MON Collection of Contemporary Art και The Solar Panel Art Series του Olafur Eliasson.
Πλέον επέστρεψα στην Αθήνα και συμμετείχα στην Μπιενάλε των Παξών, όπου και δημιούργησα μια land art εγκατάσταση 1.000 τετραγωνικών μέτρων στο νότιο μέρος του νησιού, που ονόμασα footprint, και αναφέρεται στο οικολογικό αποτύπωμα, έναν τρόπο μέτρησης των επιδράσεων που προκαλούν στη Γη οι ανθρώπινες δραστηριότητες.”
Η ΕΜΠΝΕΥΣΗ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ “FOOTPRINT”
“Το footprint, είναι η αγωνία για το αύριο και η συνειδητοποίηση του μεγέθους της καταστροφής που προκαλούμε σαν είδος στο περιβάλλον, και κατ’ επέκταση σε εμάς, τις τελευταίες δεκαετίες μέσα από το οικονομικό σύστημα του καπιταλισμού.
Η ανάγκη μου να υπενθυμίσω προκλητικά μέσω της τέχνης την επιτακτική ανάγκη για ισορροπία ανάμεσα στην οικονομική ανάπτυξη, στην κοινωνική ευημερία και στη διατήρηση του περιβάλλοντος, ακόμα περισσότερο τη συγκεκριμένη περίοδο που η πανδημία και τα διεθνή ενεργειακά ζητήματα που έχουν προκύψει από τον πόλεμο στην Ουκρανία επισκιάζουν τις παγκόσμιες συζητήσεις για μια βιώσιμη ανάπτυξη, ήταν αυτή που γέννησε την ιδέα για το συγκεκριμένο έργο.”
Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ TOY ΕΡΓΟΥ
“Στους Παξούς χρειάστηκε να παραμείνω δεκαεπτά μέρες όπου τελικά μετά από δεκαπέντε μέρες ακατάπαυστων εργασιών κάτω από δύσκολες και πρωτόγνωρες για μένα συνθήκες, ολοκληρώθηκε το ριψοκίνδυνο εγχείρημα μου.
Είχα απομονωθεί και εναρμονιστεί πλήρως με το περιβάλλον στο απομονωμένο σημείο που επιλέχθηκε για το έργο. Δίχώς μηχανήματα, σχεδίασα και αποτύπωσα τη τεράστια ρεαλιστική πατημασιά κάτω από τον δυνατό ήλιο, σκάβοντας με φτυάρι για μέρες το σκληρό χώμα, με σκοπό να δημιουργήσω τους τεράστιους βαθιούς λάκκους που θα άρθρωναν το μήνυμά μου.”
THE KRANK, TI ΑΚΡΙΒΩΣ ΘΕΣ ΝΑ ΝΙΩΣΟΥΜΕ;
“Εννοιολογικά το footprint πραγματεύεται την έννοια της απώλειας.
Η φύση, τα οικοσυστήματα, η βιοποικιλότητα, βρίσκονται σε μια μεταβλητή κατάσταση με αρνητικό πρόσημο. Ο παραλληλισμός που προκύπτει μέσα από το εφήμερο του έργου μου και της παρουσίας μας ως είδους δεν θα μπορούσε να ενισχύσει περισσότερο το μήνυμα που ήθελα να μεταδώσω. Όλα είναι ρευστά και τίποτα δεν θα έπρεπε να λαμβάνεται ως δεδομένο.
Μέσα από το έργο μου αναζητώ τη βαθύτερη έννοια της ύπαρξης και του πραγματικού ενώ προσπαθώ να καλλιεργήσω μια ηθική υπόσταση μέσα στην περίπλοκη δομή της σύγχρονης ζωής.
Ήθελα μέσα από την βιαιότητα του να καταφέρω να προκαλέσω ανάμεικτα συναισθήματα, από συγκίνηση μέχρι εκνευρισμό, με κύριο στόχο τη κλονίσω τη συνείδηση του καθενός σχετικά με το τρόπο ζωής, τις επιλογές και τις επιπτώσεις.
Ένα έργο που ανοίγει δημόσιο διάλογο είναι από μόνο του προάγγελος αλλαγής και επικείμενου επαναπροσδιορισμού. Η επιρροή που μπορεί να ασκήσει στη συνείδηση, είναι καθοριστική, διαταράσσοντας με χάος την τάξη αλλά και το αντίστροφο.
Η ουσιαστική δύναμη ενός καλλιτέχνη που ενδιαφέρεται για κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό του έγκειται στην ικανότητά του να κατανοεί και να αναδιατυπώνει την ιστορία με ειλικρίνεια, δημιουργώντας καινούργιους κόσμους, προσφέροντας στην κοινωνία την ικανότητα αναθεώρησης του εαυτού της. Η πολυετής εθελοτυφλία έχει φέρει την παγκόσμια κοινότητα σε κρίσιμο σημείο, αφού για αιώνες συμπεριφέρεται με βαρβαρότητα στη φύση και τους ανθρώπους, απειλώντας ακόμα και την ίδια της την ύπαρξη.”
