Ένας φωτογράφος και ένας γραφιάς εκμεταλλεύτηκαν τον ινσταγκραμικό -έξυπνο κατά τα άλλα- αλγόριθμο και έκαναν τη μέτρια ανάρτηση της μέρας κατά τη διάρκεια των δυο (μήπως ήταν παραπάνω;) καραντίνων. Αυτό το Σαββατοκύριακο, ο Αντώνης Μπατζιάς και ο Χρήστος Μπάκας εκθέτουν τις ιστορίες τους στο TAG Project.
Μιλήσαμε με τον Αντώνη Μπατζιά, που έγραψε τις συνοδευτικές ιστορίες μάς μίλησε για τις καραντίνες, την έμπνευσή του, το Instagram σαν concept ολόκληρο, αλλά και για την αγαπημένη του “μέτρια ανάρτηση”.
Αντώνη, τι πρέπει να γνωρίζουμε για εσένα;
Δεν είναι πολλά. Γεννήθηκα Τρίκαλα, μεγάλωσα Καρδίτσα, σπούδασα Ιστορικό-Αρχαιολογικό στα Γιάννενα, σαν αδιόριστος έπρεπε να βιοποριστώ κι ασχολήθηκα με τον τουρισμό (ανωτάτη δισκοκρατική) και κατέληξα Κρήτη. Στο μεσοδιάστημα έκανα και τον καθηγητή ελληνικών σα 2η ξένη γλώσσα για λίγο στην Αγία Πετρούπολη και για λίγο περισσότερο σε δομές μεταναστών. Στη διάρκεια αυτών πάντα έγραφα σε διάφορα sites/έντυπα κι έβαζα μουσική σαν DJ. Αρκετά κυνικός, περισσότερο ρεαλιστής, κατά βάθος ρομαντικός κι ανά διαστήματα χαρούμενος.
Τι είναι οι ινσταγκραμικές ιστορίες καραντίνας; Πώς έφτασαν να γίνουν έκθεση;
Αν οι καραντίνες μας δώσανε κάτι, εκτός των ψυχολογικών, είναι ελεύθερο χρόνο. Πολύ ελεύθερο χρόνο. Στο διάστημα αυτό βρήκα την ευκαιρία να παίξω με τον αλγόριθμο του instagram, είδα διάφορες ομάδες στήριξης με τα τυποποιημένα σχόλια “υπέροχη λήψη”, “όμορφη εικόνα” κλπ και σε μια προσπάθεια για τρόλλινγκ έβαζα μια φωτογραφία την ονόμαζα “Η μέτρια ανάρτηση της ημέρας” κι έγραφα ένα κειμενάκι. Σιγά σιγά το έκανα επεισόδια κάθε μέρα, τις “ιστορίες που, ίσως, έχουν συμβεί” (συγγνώμη Παύλο Παυλίδη για τη χρήση του τίτλου…), μέχρι που αυτό μεγάλωσε απροσδόκητα: λογαριασμοί που περιμένανε τα επεισόδια, προτάσεις για συνεργασίες, πράγματα που δεν περίμενα, σίγουρα! Γνώρισα φανταστικούς ανθρώπους μέσω του instagram κι ο Χρήστος είναι ένας από αυτούς. Τα “Lockdown Series”, όπως τα είχα βαφτίσει τότε, απέκτησαν ξαφνικά αρκετά μεγάλο κοινό και ιδιαίτερα οι συνεργασίες με τον Χρήστο. Το είχαμε συζητήσει σαν ιδέα όταν γνωριστήκαμε, ο χώρος βρέθηκε και λέμε “οκ, γιατί όχι; Πόσο χάλια να πάει;”. Ο Χρήστος έχει αρκετές συμμετοχές σε εκθέσεις, έχει την εμπειρία, για μένα είναι καινούριος τόπος (συνήθως εγώ κάλυπτα τις εκθέσεις για sites) κι αφού βρέθηκε κι ο χρόνος, είπαμε να το δοκιμάσουμε για δύο βασικούς λόγους: Καταρχήν για να μπορέσουμε να γνωριστούμε με όσο περισσότερους μας στήριξαν σε όλο αυτό κι έπειτα για να μας δουν πως γενικά είμαστε αρκετά χαρούμενοι τύποι κι όχι τόσο “σκοτεινοί” όσο τα έργα μας.
Τι πιστεύεις στ’αλήθεια για το ίνσταγκραμ και την όποια κουλτούρα του;
Το instagram δεν είναι παρά ένα ακόμα social media, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Εγώ σε με μια προσπάθεια να ειρωνευτώ τον τρόπο λειτουργίας του, σ’ ένα μέσο που κυριαρχούν wannabe μοντέλα, wannabe φωτογράφοι, wannabe σκηνοθέτες κι οτιδήποτε άλλο, πούλησα κείμενο. Ένας wannabe κειμενογράφος έλειπε… Για τον τρόπο που το αντιμετώπισα, μου φέρθηκε πολύ ευγενικά, με γνώρισε με υπέροχους ανθρώπους και μ’ έκανε περισσότερο δημιουργικό. Προφανώς και το εκτιμώ αλλά, ας μη γελιόμαστε, αν δεν υπήρχε ο χαμένος χρόνος των lockdown θα ήμουν άλλο ένα account μεταξύ συγγενών και φίλων. Σίγουρα το όλο κομμάτι με τη δημιουργία προτύπων λόγω followers με βρίσκει αντίθετο, όπως κι όλη αυτή η … “πασαρέλα” επίδειξης του “πόσο όμορφα περνάμε και πόσα λεφτά έχουμε”, αλλά ο τεράστιος αριθμός χρηστών του σίγουρα έχει κι εκπληκτικούς λογαριασμούς.
Social Media είναι, στο χέρι μας είναι πως θα τα χρησιμοποιήσουμε και τι θα παρουσιάσουμε. Να μην ξεχνάμε πως ζούμε στην εποχή του “Ό, τι δηλώσεις, είσαι”… Σημασία έχει ο τρόπος που το χειριζόμαστε κι αν μας κάνει χαρούμενους.
Ποια είναι η πιο ή η λιγότερο αγαπημένη σου «μέτρια ανάρτηση της ημέρας»;
Αγαπημένες μου είναι δύο, που θα τις δείτε και στην έκθεση, στις οποίες είχα συνεργαστεί με τον Χρήστο. Δεν τις είχα προσέξει ποτέ, μέχρι τη στιγμή της γνωριμίας μου με τον Χρήστο από κοντά, όταν και, τυπωμένες πια, μου τις έκανε δώρο. Από τότε γίνανε οι αγαπημένες μου “μέτριες αναρτήσεις” λόγω της κίνησης του Χρήστου.
Πώς συνάντησε η πένα σου τις φωτογραφίες του Χρήστου Μπάκα;
Μέσα από ομάδες με κοινά hashtags και για προώθηση του λογαριασμού έπεσα σε μια φωτογραφία του Χρήστου που ήταν επηρεασμένη από τη σειρά “Breaking Bad”, που και οι δύο αγαπάμε. Ακολουθώντας τον εντυπωσιάστηκα από τις δουλειές του και μιλώντας μαζί του κατάλαβα πως κι ο Χρήστος παρακολουθούσε κι εκτιμούσε τα όσα έγραφα. Ε, μια συνεργασία ήταν φυσικό κι επόμενο και μια απροσδόκητη φιλία η κορύφωση.
Τέλος πάντων, ελάτε να σας τα απαντήσουμε από κοντά αυτά.
Γιατί να επιλέξει να έρθει κάποιος στην έκθεσή σας αντί να πάει στον Θανάση ή σε κάποιο νησί για τριήμερο;
Η τιμή της βενζίνης και τα ακτοπλοϊκά είναι σε δυσθεώρητα ύψη κι από μόνο του αυτό είναι ένας αρκετά καλός λόγος! Και μάλλον θα βρέχει.
Ένας ακόμα καλύτερος είναι πως κάποια πράγματα συμβαίνουν και στον… πραγματικό κόσμο, όχι μόνο στα social και στις οθόνες των κινητών.
Σοβαρά όμως, νομίζω πως οι μέρες και οι ώρες τις έκθεσης επιτρέπουν τον συνδυασμό και των δύο.
Πιστεύεις η περίοδος των lockdown έχουν βουλιάξει στη λήθη; Αλήθεια, πώς πέρασες τις καραντίνες;
Τα lockdown στη λήθη, ούτε γι’ αστείο. Αφήσανε πάρα πολλά ψυχολογικά που θα κληθούμε ν’ αντιμετωπίσουμε πολύ πιο σύντομα απ’ όσο φανταζόμαστε. Μας αγρίεψαν πολύ σαν άτομα, μας απομόνωσαν, μας έκαναν να αμφιβάλουμε για πράγματα που , θεωρούσαμε δεδομένα, μα και να εκτιμήσουμε πράγματα που δεν περιμέναμε. Νομίζω πως το χειρότερο ήταν πως μας «ανάγκασαν» να δούμε τις ζωές μας, οι οποίες, μάλλον, δεν ήταν τόσο… τέλειες όσο τις φανταζόμασταν και τις παρουσιάζαμε. Κι αυτό πόνεσε. Για μένα όλες οι καραντίνες λειτούργησαν ευεργετικά, καθώς ήμουν στην αναμονή ενός χειρουργείου (κι ακόμα είμαι) και μου δώσανε τον χρόνο να ασχοληθώ με το χέρι μου και τις φυσιοθεραπείες του, μα και πάρα πολύ με το γράψιμο. Όχι πως δε μου άφησε κι εμένα κουσούρια η κλεισούρα, αλλά μάλλον ήμουν απ’ τους τυχερούς που τη γλίτωσα με “γρατζουνιές” λόγω δουλειάς και φυσιοθεραπείας. Ήταν η πρώτη φορά που το πρόβλημα στο χέρι μου λειτούργησε ευεργετικά για την ψυχολογία μου.
Στην περιγραφή της έκθεσης αναφέρεται πως οι καλλιτέχνες θα είστε πιο χαρούμενοι από τα έργα σας; Θα είστε;
⁰Είτε λόγω προτιμήσεων σε βιβλία/σειρές/ταινίες, είτε λόγω της κατάστασης που επικράτησε με την πανδημία, τα έργα μας είναι αρκετά σκοτεινά, μηδενιστικά και πολύ πεσιμιστικά. Αυτό δε σημαίνει πως είμαστε κι εμείς το ίδιο. Εξωτερικεύσαμε όλη αυτή τη μαυρίλα της συγκεκριμένης περιόδου σε μορφές τέχνης, δημιουργικά δηλαδή. Κι εγώ κι ο Χρήστος είχαμε αρκετά άσχημες εμπειρίες με τροχαία ατυχήματα με μηχανές, σε κοντινούς χρόνους (κάρμα μάλλον), οπότε μάθαμε να αποδεχόμαστε τη θλίψη και να δημιουργούμε μέσα από αυτήν, αντί να την πολεμάμε. Η αγάπη που δεχθήκαμε για τις συνεργασίες μας και η χαρά της δημιουργίας της έκθεσης, μας έχουν κάνει πολύ πιο χαρούμενους και φωτεινούς απ’ τα έργα μας.
Ή κι όχι. Ελάτε να δείτε και να μας πείτε!
Ποιο είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να νιώσει κανείς φεύγοντας;
Νομίζω η ματαιότητα. Πόσο μάταια είναι όλα και πόσο λάθος είναι τα focus που κάνουμε στη ζωή μας.
Το ποτό μετά πού προτείνεις να το πιούμε;
Το ιδανικό κλείσιμο, για μένα, θα είναι η έκθεση να έχει καταλήξει μια μεγάλη παρέα κι όλοι μαζί να φύγουμε περπατώντας και συζητώντας προς άγνωστο προορισμό. Αν δεν γίνει έτσι, εγώ visitor θα είμαι, οπότε μάλλον εσείς θα πρέπει να προτείνετε σε μένα πού να πάω.
