Σεζόν_εμπιστευτικό:
Από τον Απρίλιο, τότε που άρχισε να διαδίδεται ότι ο κορονοϊός και τα περιοριστικά μέτρα που είναι προσκολλημένα πάνω του θα μπουν για λίγους μήνες στο συρτάρι της κυβέρνησης, τουλάχιστον για το διάστημα που οι τουρίστες περπατούν στα γραφικά σοκάκια των ελληνικών νησιών και αφήνουν τα χρήματά τους, διαβάζαμε για τις πρώτες ελλείψεις στις επιχειρήσεις εστίασης. Τα σχόλια των «έχω άποψη για όλα» κάτω από κάθε είδηση που αφορούσε την καλοκαιρινή σεζόν ήταν μοιρασμένα. Πολλοί μιλούσαν και εξακολουθούν μιλούν για τη σωστή στάση που κρατούν οι εργαζόμενοι, υποστηρίζοντας ότι η άρνησή τους να φύγουν για σεζόν είναι δικαιολογημένη. Από την άλλη, υπάρχουν αυτοί που ανακάλυψαν ένα νέο υβρίδιο τεμπέληδων και μυγιάγγιχτων που δεν είναι ικανοποιημένοι με τίποτα και που στην πραγματικότητα δεν θέλουν να δουλέψουν.
Η αλήθεια, σύμφωνα πάντα με τα σχόλια που διαβάζουμε το τελευταίο διάστημα, δεν βρίσκεται στη μέση, αλλά κλίνει προς την πλευρά όσων πάτησαν πόδι και αναρωτήθηκαν δυνατά «τι να πάω να κάνω; Καλύτερα να μείνω στην Αθήνα». Αυτό το «καλύτερα να μείνω στην Αθήνα», όμως, έχει δημιουργήσει ένα τεράστιο κενό καθώς, όπως δήλωσε πρόσφατα στο CNN ο πρόεδρος της ΠΟΕΣΕ και τηε ΓΣΕΒΕΕ, Γιώργος Καββαθάς, «σχεδόν ένας στους δύο εργαζόμενους λείπει σε κάθε επιχείρηση». Αν και δεν υπάρχουν καταγεγραμμένα στοιχεία με τον ακριβή αριθμό ελλείψεων, υπολογίζεται πως φτάνει έως και τις 40.000 σε ολόκληρη τη χώρα.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί οι εποχικοί υπάλληλοι λαμβάνουν χαμηλούς μισθούς που, αυτόματα, έρχονται σε κόντρα με τα εξοντωτικά ωράρια. Με λίγα λόγια, δεν πληρώνονται σύμφωνα με τις υπηρεσίες τους. Παράγουν πλούτο για τους από πάνω, τη στιγμή που η δική τους τσέπη, σε αρκετές περιπτώσεις, αδειάζει για να καλύψει τα έξοδα διαμονής. Εντάξει, «οι πλούσιοι», οι μαγαζάτορες στην προκειμένη περίπτωση, «έχουν και αυτοί συναισθήματα», αλλά υπάρχει και ένα όριο που οι «σεζονίστες» δεν έχουν σκοπό να υπερβούν -ξανά.
Ακολουθούν 4 ιστορίες από πρώην και νυν εποχιακούς εργαζόμενους, 4 ιστορίες που περιγράφουν τα όσα ζουν οι άνθρωποι που «φεύγουν για σεζόν» ξέροντας ότι θα φλερτάρουν έντονα με την παράνοια, τον περιορισμένο χώρο και χρόνο και, φυσικά, τις κατσαρίδες.
Μαρία, Μύκονος | Άγχος, υπερκόπωση και εξανθήματα
«Τα ωράρια που ακούς για τη Μύκονο ισχύουν, είναι ακόμα πιο τραγικά», μου λέει η Μαρία, η οποία γεννηθεί, μεγαλώσει και εργαστεί στο νησί. Πλέον, ταξιδεύει εκεί κάθε 6 μήνες. «Έχω δουλέψει service, σε τουριστικό γραφείο, barista, ρεσεψιονίστ, κομμώτρια, τα πάντα. Έρχεσαι στη Μύκονο για σεζόν ώστε να βγάλεις κάποια χρήματα και οι συνθήκες είναι άσχημες αν σκεφτούμε τα ωράρια και την απαιτητικότητα του κόσμου. Μιλάμε για 7/7 χωρίς ρεπό για να κάτσεις το χειμώνα και να ασχοληθείς με κάτι άλλο. Η ζωή εδώ όμως είναι ακριβή, χρειάζεσαι τουλάχιστον 30-40 ευρώ την ημέρα. Αν δεν υπάρχει διαμονή στη συμφωνία που έχεις κάνει με τον εργοδότη, για 40 τ.μ. ζητούν ακραία ποσά. Και να υπάρχει διαμονή, πολλοί συγκατοικούν και βλέπεις ένα χώρο γεμάτο κουκέτες σαν τον στρατό. Πέρυσι δούλευα σε ένα τουριστικό γραφείο. Είχα κάνει συμφωνία για 12ωρο, αλλά τύχαινε να κάτσω περισσότερο. Πήγαινα 9 το πρωί και έφευγα στις 11. Τους πρώτους 2 μήνες πάθαινα κρίσεις πανικού. Έτρεχα από βίλα σε βίλα να πληρωθώ, το τηλέφωνο χτυπούσε συνεχώς με πελάτες να ρωτούν για τα transfer τους, μιλούσα με ξενοδοχεία. Από το άγχος κόντεψα να λιποθυμήσω ενώ έβγαλα και ένα εξάνθημα στο πόδι. Από την υπερκόπωση έχω αρρωστήσει πολλές φορές με πυρετό και ιώσεις. Όλες οι μέρες είναι ίδιες, ζεις μια λούπα. Είναι λογικό που δεν φεύγουν για σεζόν, όχι μόνο φέτος, γενικότερα».
Kέλλυ, Σαντορίνη | Η deluxe διαμονή στο αυτοκίνητο
Η Κέλλυ έχει δουλέψει για πολλά χρόνια στη Σαντορίνη, κυρίως σε ξενοδοχεία, αλλά τα τελευταία χρόνια ζει στην Αθήνα. Όπως λέει, όταν πας σε ένα νησί μπορεί να κάνεις διάφορες δουλειές και τα ωράρια, τουλάχιστον στη δική της περίπτωση, ήταν 7/7. Το μεγάλο της πρόβλημα, ωστόσο, ήταν άλλο: η εύρεση κατοικίας. «Το να βρεις σπίτι είναι εξαιρετικά δύσκολο και όσο περνούν τα χρόνια η κατάσταση γίνεται χειρότερη. Έχει τύχει να μείνω μέχρι και σε αυτοκίνητο μέχρι να χρειαστεί να υποχρεωθώ σε κάποιον. Ήμασταν θυμάμαι 2 άτομα και περάσαμε μια ολόκληρη σεζόν σε μονό κρεβάτι. Δεν είχαμε καν πλυντήριο, ενώ μας ζήτησαν και ένα τεράστιο ποσό για το νερό πριν καν έρθει ο λογαριασμός. Γενικότερα οι ντόπιοι είναι ανταγωνιστικοί. Είναι πάρα πολύ λογικό που ο κόσμος δεν πάει για σεζόν. Δεν μπορεί να φεύγει από το σπίτι του και να ψάχνει για ημιυπόγεια ή να μένει με άλλους 3-4 ανθρώπους μέσα στα έντομα. Μπορεί τα χρήματα κάποιες φορές να είναι περισσότερα από αυτά που μπορεί να βγάλει κάποιος στην Αθήνα, αλλά στο τέλος είσαι τόσο κουρασμένος που αναρωτιέσαι αν αξίζει».
Ελεάννα, Σαντορίνη | Το σπίτι χωρίς παράθυρα και οι κατσαρίδες
Τις τελευταίες 5 σεζόν, η Ελεάννα εργάζεται ως ρεσεψιονίστ στη Σαντορίνη και όπως τονίζει, φέτος δυσκολεύονται να βρουν άτομα σε διάφορες θέσεις, κυρίως όμως στο service λόγω των ωραρίων. «Ανοίξαμε στις 20 Απριλίου και θα κλείσουμε στις 20 Οκτωβρίου. Το 7/7 χωρίς ρεπό ισχύει και οι ώρες εργασίας είναι 9-12 ώρες. Δεν θα πάρουν έξτρα άτομο για να καλύψει τη δουλειά ώστε να πάρεις εσύ ρεπό, τα άτομα είναι ίσα ίσα. Φέτος ο κόσμος στο νησί είναι πολύς και οι εργαζόμενοι λίγοι. Το καταλαβαίνω, γιατί πώς θα έρθεις εδώ αν το σπίτι που θα μείνεις είναι υπόγειο και τα χρήματα που πληρώνεσαι είναι λίγα για τη δουλειά που κάνεις; To 2019 έμεινα σε ένα σπίτι χωρίς παράθυρα, ας μην σχολιάσουμε τις κατσαρίδες οι οποίες ήταν πολλές. Τα στρώματα μέσα στη μούχλα, το δωμάτιο μέσα στην υγρασία και τελικά αντί για 2 άτομα όπως είχαμε συμφωνήσει, μείναμε 3».
Αλέξανδρος, Αντίπαρο | Το καίριο ερώτημα
Ο Αλέξανδρος ετοιμάζεται να πάει για σεζόν στην Αντίπαρο. Δεν είναι η πρώτη φορά καθώς και τα 2 προηγούμενα καλοκαίρια εργάστηκε εκεί ως σερβιτόρος. Οι εμπειρίες του, ανάμεικτες. «Τα κακά της σεζόν έχει να κάνει με τα ίδια τα νησιά. Δεν έχουν τις υποδομές για να στηρίξουν τον κόσμο που έρχεται, οπότε η ζωή όσων δουλεύουν ή μένουν εκεί γίνεται δύσκολη. Σκουπίδια, φασαρία, κίνηση, μιλάμε για μια παράνοια. Το αν θα είναι καλά ή κακά, βέβαια, πάει ανάλογα με το πού πας. Στην Αντίπαρο υπάρχει κάτι το “ομαδικό”, ισχύουν τα εργασιακά δικαιώματα. Υπήρχαν όμως και 1-2 μαγαζιά που οι συνθήκες ήταν μεσαιωνικές. Το 7/7 χωρίς ρεπό ισχύει και φέτος, όπως μου έχουν πει δεν βρίσκουν κόσμο. Αυτό συμβαίνει γιατί οι μισθοί ή αυτά που σου τάζουν δεν σε κάνουν να θέλεις να φύγεις από το σπίτι σου. Γιατί να πάει κάποιος σε ένα νησί και να πληρώνει διαμονή ενώ παίρνει 900 ευρώ; Καλύτερα να κάτσεις στην Αθήνα και να κάνεις την ίδια δουλειά».
Η ερώτηση του Αλέξανδρου, αυτό το «γιατί να πάει κάποιος σε ένα νησί και να πληρώνει διαμονή ενώ παίρνει 900 ευρώ» είναι το απόσταγμα των 4 ιστοριών που μόλις διαβάσατε. Εκτός από τη διαμονή, όμως, πολλοί εποχιακοί υπάλληλοι πρέπει να ξεπεράσουν ένα ακόμα εμπόδιο, αυτό της παραβατικότητας σε βάρος τους από μερίδα επιχειρηματιών. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στα νησιά, συμβαίνει σε όλη τη χώρα. Μην ξεχνάμε και τα περιοριστικά μέτρα. Η εστίαση έμεινε κλειστή για μήνες και έτσι πολλοί εργαζόμενοι, θέλοντας να ζήσουν, βρήκαν άλλες δουλειές και παρέμειναν σε αυτές, μη θέλοντας να ρισκάρουν. Επίσης, πολλοί έφυγαν στο εξωτερικό, σε γειτονικές χώρες και σε αντίστοιχες θέσεις, αυτό τουλάχιστον υποστήριξε ο Γιώργος Καββαθάς. Για ποιο λόγο, λοιπόν, να φύγει κάποιος για σεζόν;
