Είμαι νησιώτης. Μερικοί θα πουν ότι αυτός είναι ο λόγος που -κάπως- σνομπάρω τις παραλίες της Αττικής. Ίσως δεν έχουν άδικο. Η αλήθεια είναι πως η γενικότερη φημολογία που τις κυνηγά, η δύσκολη διαδρομή που ενώνει παραλιακή με Σούνιο (ίσως ο πιο αγχωτικός δρόμος για νέους οδηγούς), η κίνηση εκεί στη Βουλιαγμένη στην επιστροφή, δεν αποτελούν και τα αγαπημένα τρία πράγματα των Αθηναίων που θέλουν να κάνουν μια βουτιά το Σαββατοκύριακο.

Παρόλα αυτά, και ενώ έχω δώσει από μια ευκαιρία σχεδόν σε κάθε παραλία της Αττικής -εκτός από όσες βρίσκονται πριν το Καβούρι και τη Γλυφάδα, για ευνόητους λόγους- έχω εντοπίσει κάποιες που πραγματικά αξίζουν. Όταν λέω αξίζουν, εννοώ πως είναι καθαρές, δεν γεμίζουν -οι περισσότερες- από κόσμο, δεν τις πιάνει συχνά ο αέρας και καταφέρνουν να σε κάνουν έστω για λίγο πως είσαι ακόμα στην Αθήνα.

Μέσα σε αυτές δεν θα βάλω τα Λιμανάκια, την Αλθέα και την τεράστια παραλία της Παλαιάς Φώκαιας. Αυτές είναι μικρές, εύκολες, γνωστές επιλογές για όλους μας. Από εκείνες που ξέρουμε πως τουλάχιστον είναι πάντα εκεί για εμάς.

Ανάβυσσος

​

Λίγο μετά το μεγάλο ξενοδοχείο Alexander, παρκάρεις όπου μπορείς και ακόμα και αν δεν τη βλέπεις, από κάτω υπάρχει μια καταγάλανη παραλία, που δεν γνωρίζουν πολλοί και σε περιμένει. Η πρόσβαση είναι ελαφρώς δύσκολη, αλλά πίστεψέ με, την έχω κάνει με σαγιονάρες και χέρια αγκαλιά με καφέδες και νερά χωρίς να κινδυνέψω καθόλου. Ακριβώς επειδή είναι κάτω από τον δρόμο, και η πρόσβαση είναι μια μίνη, XS πρόκληση, για να μην ξενερώσεις αργότερα, προμηθεύσου από την αρχή τα απαραίτητα από το περίπτερο πιο πίσω.

Θυμάρι

Λίγο μετά την Παλαιά Φώκαια -πολύ λίγο- μετά το beach bar, υπάρχουν δυο κολπίσκοι. Και οι δύο ήρεμοι, χωρίς πολλή κόσμο, και η παραλία εξαιρετικά καθαρή. Από πάνω υπάρχει μια ταβέρνα και ένα καφέ, από τα οποία μπορείς να πάρεις το νερό, το αναψυκτικό ή το φαγητό σου. Η παραλία δεν είναι οργανωμένη και αν μας ρωτάς, καλύτερα.

Κ.Α.Π.Ε.

Αν μου έβαζε κάποιος το μαχαίρι στον κρώταφο και με ρωτούσε «πες ποια είναι η πιο τίμια παραλία της Αττικής, ρε αλήτη», «το Κ.Α.Π.Ε» θα ψέλλιζα, ελπίζοντας να ζήσω. Η εικόνα είναι νησιωτική. Κανονικά. Κρυστάλλινα, καθαρά νερά και απελευθερωτικές βουτιές. Γιατί την αποφεύγω; Τα Σαββατοκύριακα έχει τόσο κόσμο, που ενδέχεται να κινδυνέψεις με υστερία προσπαθώντας να παρκάρεις ή κολλώντας σε καμία ανηφόρα. Επίσης, έχει 90 σκαλιά να ανέβεις φεύγοντας -ΟΚ, το κατέβα είναι εύκολο. Αν την επιλέξεις, μη σκιπάρεις τη στάση στην καντίνα, γιατί αλλιώς θα ανέβεις τα σκαλιά και δεύτερη φορά και δεν το θέλεις αυτό.

Άγιος Πέτρος

Μπάνιο με θέα τον Ναό του Ποσειδώνα; Ναι. Εκατό φορές ναι. Λίγο μετά τα Λεγραινά έχε τον νου σου για πινακίδα με το όνομα «Άγιος Πέτρος». Κάνεις τον σταυρό σου μετά. Το θέμα είναι να την ακολουθήσεις για να βρεθείς σε έναν κρυφό παράδεισο στο Σούνιο. Δεν υπάρχει καντίνα ή beach bar. Μην ξεχάσεις καφέδες και νερά.

Ακτή Ποσειδώνα

Είναι λίγο μετά τον Ναό. Πρέπει να έχεις τον νου σου στις ταμπέλες. Στην παραλία υπάρχουν κάποιες ξαπλώστρες, αλλά αρκετός χώρος για να στρώσεις απλώς την πετσέτα σου και να αράξεις με την ησυχία σου. Τα νερά είναι πεντακάθαρα, γιατί αυτή την κατάρα την έχει η Αττική. Όσο πιο μακριά της βρίσκεσαι, τόσο πιο ωραίες οι παραλίες.