«Σκληρή ζωή, χαμένα χρόνια». Τέσσερις λέξεις που θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε για να περιγράψουμε, με κάποιο τρόπο, τον Μιχάλη Αντωνιάδη, τον γνωστό σε όλους -ιδίως στους πιο παλιούς- ΔΠΘ που όπως διαβάζουμε, εδώ και λίγες ώρες, δεν βρίσκεται πλέον στη ζωή. Ήταν μόλις 38 ετών. Την άσχημη αυτή εξέλιξη επιβεβαίωσαν άτομα της χιπ χοπ σκηνής όπως οι Στίχοιμα και ο Εθισμός και το «μαντάτο» έγινε γρήγορα μέρος της ροής γνωστών ειδησεογραφικών μέσων.

Για κάποιους, όμως, ο ΔΠθ ή αλλιώς Το Μαύρο Λούκι δεν ήταν μέρος μιας στήλης στα δεξιά ενός σάιτ που ανανεώνεται συνεχώς, ήταν μέρος της εφηβείας μας και η είδηση του θανάτου του ήταν λες και ένας πυγμάχος βαρέων βαρών με την κωδική ονομασία «ζωή», μας έριξε στο έδαφος με ένα δεξί κροσέ. Και το καμπανάκι χτύπησε.

Η συνειδητοποίηση ότι ένας από τους ράπερ που άκουγες στα πιο ηλεκτρισμένα σου χρόνια δεν θα είναι και αύριο εδώ να περιγράφει με τη μουσική του την ηλικιακή σου μεταπήδηση από ένα άτομο χωρίς ιδιαίτερες ευθύνες σε ένα άτομο που τις αναλαμβάνει -ή τουλάχιστον προσπαθεί- είναι δύσκολη. Ίσως φταίει αυτό το «μεγαλώσαμε και εμείς» που πονάει, ίσως φταίει αυτό το «την μία είμαστε την άλλη δεν είμαστε». Πολλά τα ίσως.

Μπορεί οι περισσότεροι έφηβοι να μην έχουν πραγματικά προβλήματα και να μεγεθύνουν στο κεφάλι τους τις διάφορες δυσκολίες που εμφανίζονται, αλλά ο ΔΠΘ ήταν εκεί, έστω και για τα μικρά πράγματα, για να τα προλάβει πριν αυτά γίνουν μεγάλα. Και αυτό ήταν το κέρδος όσων άκουγαν Ψυχόδραμα 07 και τον Μιχάλη είτε στις καταλήψεις του σχολείου είτε στο δωμάτιό τους ένα αδιάφορο πρωί του Ιουνίου.

Η αλήθεια είναι ότι δεν ήμουν φανατικός ακροατής τους, δεν ξυπνούσα και το πρώτο που έκανα ήταν να βάλω στα ακουστικά μου κάποια από τα κομμάτια τους. Οι Ψυχόδραμα 07 όμως ήταν πάντα στην playlist όσων μαζευόμασταν σε μια γωνία στο Γυμνάσιο και το Λύκειο, τότε που κρατούσαμε τις αποστάσεις μας (before it was cool) από τους υπόλοιπους γιατί φορούσαμε τα φαρδιά μας και τα καπέλα μας ανάποδα. Τόσα ξέραμε! Τι να σου κάνουν τα φαρδιά όταν σε τρώει κάτι εσωτερικά, όταν η σπίθα της εφηβείας κάνει το μυαλό σου να φλέγεται από χίλιες και μία σκέψεις το 24ωρο;

O Μιχάλης λοιπόν έγραφε για το μέσα μας, γι’ αυτό που τρώει τον καθένα χωρίς να προσπαθεί συνέχεια να βρει τη λύση του προβλήματος. Απλώς το αναδείκνυε, σου έδινε να καταλάβεις ότι ναι, υπάρχει κάτι που σε προβληματίζει, βρες τι είναι αυτό και πολέμησέ το και αν δεν το κερδίσεις, τότε μάθε να ζεις με αυτό, άσε το να γίνει το yin και το yang σου. Η συμφιλίωση με τον εαυτό μας, άλλωστε, είναι ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που μαθαίνουμε στη ζωή και όσοι άκουσαν τον «Μάκο» να ραπάρει, το κατάλαβαν από πρώτο χέρι.

Όσοι τον ακούσαμε στα 15 μας μπορούμε να δηλώνουμε τυχεροί διότι οι λέξεις του αποτέλεσαν αφορμή να παιδέψουμε σωστά το ανώριμο μυαλό μας και να καλμάρουμε τον ψυχισμό μας. Ο ΔΠΘ αφήνει πίσω του ένα μεγάλο κενό και οι λέξεις ενός πρώην έφηβου δεν είναι ικανές να το γεμίσουν, αλλά ένιωσα την ανάγκη, όπως πολλοί έκαναν και κάνουν ήδη κάτω από τα κομμάτια των Ψυχόδραμα 07, να εκφράσω τη λύπη μου. Θα τον θυμάμαι έτσι, σαν μια φωνή που έβγαινε από το απαγορευμένο τότε ηχείο ενός κινητού στο σχολείο, όσο μοιραζόμασταν με τους φίλους, αυτούς που έμειναν και αυτούς που αποχώρησαν, διάφορες σκέψεις.

​Ο ΔΠΘ και τα κομμάτια του μας συνδέουν με το παρελθόν, μας φέρνουν στο μυαλό όλες τις «πρώτες φορές» ενός νέου που αισθάνεται ανίκητος, όλες τις χαζομάρες και τις υπερβολές που όταν τις σκαλίζουμε και τις επαναφέρουμε στο πάνω μέρος του εγκεφάλου μας, αυτόματα, δημιουργείται ένα χαμόγελο στα χείλη μας. Υπάρχει μεγαλύτερη νίκη από αυτή για έναν καλλιτέχνη;