Δεν είχα πάει ποτέ πριν στο Αμφι-Θέατρο. Δεν έτυχε. Λάθος. Γιατί στο θέατρο με την τόσο μεγάλη ιστορία, που έχει αφήσει την σφραγίδα του ένας τεράστιος θεατράνθρωπος (σσ. Σπύρος Ευαγγελάτος) γίνεται ένα μεγάλο πάρτι με καλεσμένους νέους ανθρώπους. Αυτοί που υποστηρίζουν ότι οι νέοι δεν πάνε θέατρο ή κάνουν παρέα με λάθος νέους ή δεν ξέρουν τίποτα από θέατρο και το παίζουν ξερόλες. Απλά τα πράγματα. Προχωράμε.
Για τη Δημοκρατία του Μπακλαβά μου είπαν άνθρωποι που εμπιστεύομαι που την είχαν δει στο περυσινό Φεστιβάλ και είχα κλείσει εισιτήρια το Φλεβάρη, με βρήκε ο Covid και μου ακύρωσε τα πλάνα αλλά δεν σταμάτησε τη φόρα αυτή της παράστασης. Ανέβηκε. Πάλι. Γιατί έχει ζήτηση και γίνεται συζήτηση.
Λόγοι; Άπειροι. Πρώτος: Ανέστης Αζάς. Γεράσιμος Μπέκας και Μιχάλης Πητίδης. Ο Ανέστης Αζάς είναι μια ιδιοφυία και δεν το ξέρει. Κάτι κάπου είδε και σκέφτηκε μια παραστασάρα. Έγραψε και διαλόγους καλύτερους από stand up κωμωδία στην Αθήνα (ναι) με τους φίλους του και έφτιαξαν από το μηδέν μια παραστασάρα για τους νέους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν από ρατσισμό και σεξισμό μέχρι γραφειοκρατία και ένα κάρο προβλήματα. Θα γελάσεις. Είναι κωμωδία. Και μιούζικαλ το λες με τόση μουσική επί σκηνής. Ό,τι θες μπορείς να το πεις. Σου δίνει το δικαίωμα να είσαι απενοχοποιημένος θεατής. Σου κλείνουν το μάτι όταν βάζουν τον Φατίχ να είναι ομιλητής στο TEDx . Δεν περιγράφω άλλο.
Δεν είναι εύκολο να προσπαθήσεις να αποδομήσεις θεατρικά το μύθο της ελληνοτουρκικής συνύπαρξης. Ένα μεικτό ελληνοτουρκικό ζευγάρι, η Σοφία και ο Φατίχ, δύο νέοι άνθρωποι που γνωρίστηκαν και ερωτεύτηκαν ως φοιτητές σε μια ουδέτερη χώρα της Δύσης, ιδρύουν μια επιχείρηση, ένα μπακλαβατζίδικο, στην ιστορική πόλη του Μεσολογγίου. Όταν όμως βρεθούν αντιμέτωποι με την παραδοσιακή εχθρότητα ανάμεσα στις δύο χώρες, αποφασίζουν να ανακηρύξουν την επιχείρηση τους σε ανεξάρτητο κράτος. Ένα ρομαντικό εγχείρημα, καταδικασμένο εξαρχής να αποτύχει. Αυτή είναι η υπόθεση. Αλλά δεν σε προετοιμάζει για αυτό που θα συμβεί επί σκηνής. Στην πρώτη σκηνή μαθαίνουμε ότι έχει καταλυθεί από την αστυνομία η Δημοκρατία του Μπακλαβά‒ και ψάχνουμε να δούμε τα γεγονότα, κάποια αρχεία και ντοκουμέντα σχετικά με όσα έχουν διαδραματιστεί.
Είναι ένα πάρτι. Είναι ένα πολιτικό σχόλιο. Είναι η σάτιρα που δεν βλέπουμε στην τηλεόραση. Είναι μια εμπειρία. Είναι το θέατρο που λείπει από τις μεγάλες σκηνές της Αθήνας (σχεδόν λείπει). Είναι μια πρόταση νέων δημιουργών για το θέατρο. Δεν θα καταλάβεις πότε πέρασε η ώρα. Δεν θα βαρεθείς λεπτό από τα 100 που διαρκεί. Είναι μια καλοκουρδισμένη ομάδα. Είναι σχεδόν αριστοφανικό σε μια ψηφιακή εποχή. Είναι ένα θέατρο (προσποίηση) ντοκιμαντέρ. Είναι μια παράσταση στα αγγλικά, τα ελληνικά και τα τούρκικα.
Δεύτερον: οι ηθοποιοί. Cem Yigit Üzümoglu, Κατερίνα Μαυρογεώργη, Γιώργος Κατσής,Gary Salomon. Δεν μπορεί να ειπωθεί κάτι που να αποτυπώσει πλήρως το ταλέντο αυτών των νέων ηθοποιών. Στη σκηνή με τον αλευροπόλεμο θέλεις να ανέβεις πάνω να συμμετάσχεις. Κι αυτό είναι σημαντικό. Σε κάνουν να νιώθεις κομμάτι της παράστασης όχι απλά παθητικό θεατή.
Θα σου αφήσει κάτι. Την πεποίθηση ότι οι ουτοπίες πάντα διαλύονται. Αλλά, όταν τις έχεις ζήσεις βγαίνεις πιο κερδισμένος στη ζωή. Είναι η απόδειξη ότι δεν θα επιστρέψουμε ποτέ στην κανονικότητα γιατί δεν υπήρξε ποτέ στην Ελλάδα αυτή η έννοια. Αυτό το βίωμα.Είναι τρομερό ότι μια παράσταση που παίχτηκε στο Φεστιβάλ Αθηνών του 2021, παίζεται ακόμη και σήμερα. Είναι δηλωτικό της σπουδαιότητάς της. Και της ανάγκης μας να επισκεφτούμε την ιστορία μας. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Αμφι- Θέατρο (Αγγελικής Χατζημιχάλη 15 & Ανδριανού, Αθήνα) έως 5 Ιουνίου 2022. Πέμπτη έως Σάββατο στις 21:00, Κυριακή στις 19:00. Σάββατο επιπλέον απογευματινή παράσταση στις 17:00. Διάρκεια: 100 λεπτά. Εισιτήρια εδώ.
Φωτογραφίες Παράστασης:Πηνελόπη Γερασίμου
