Το αν ένα καλοκαίρι είναι καλό ή κακό, λένε, το κρίνεις από τις συναυλίες του. Τα δύο προηγούμενα ήταν λίγες, μετρημένες στα δάχτυλα λόγω των περιοριστικών μέτρων και έτσι θα μείνουν στη μνήμη μας ως οι θερινοί μήνες που παρά τα κοντομάνικα και τις υψηλές θερμοκρασίες, θύμιζαν κάτι από βαρύ χειμώνα όσον αφορά τις πολιτιστικές εκδηλώσεις. Οι συναυλίες του 2022, από την άλλη, δεν φτάνουν δέκα δάχτυλα για να τις μετρήσεις.
Τελικό συμπέρασμα; Το καλοκαίρι αυτό θα είναι κάτι περισσότερο από «καλό», διότι όπου παίζει μουσική, υπάρχει ζωή και όπου υπάρχει ζωή, πραγματοποιούνται αλλεπάλληλες εκρήξεις συναισθημάτων. Είμαστε πλέον ελεύθεροι, τα μάθατε τα νέα και τη σφραγίδα στο αόρατο πάσο μας, αυτή που επισημοποιεί το νέο ξεκίνημά μας, την έβαλε το Release Athens Festival με τα 40+ κορυφαία ονόματα που θα φιλοξενήσει για 12 ολόκληρες ημέρες στην Πλατεία Νερού.
Ξέρω, ξέρω, δεν ξέρεις πού να πρωτοπάς και ποιον να πρωτακούσεις. Λογικό. Μπροστά από τα μάτια σου περνούν διάφοροι σπουδαίοι καλλιτέχνες όσο διαβάζεις το φετινό lineup. Καλλιτέχνες με διαφορετικό ήχο, διαφoρετικό σκηνικό attitude, κάτι που ενισχύει τον πλουραρισμό, άρα και τα «θέλω» του κάθε ακροατή. Οι επιλογές είναι πολλές και καλύπτουν όλα τα γούστα. Το θέμα είναι ποια πλευρά σου θες να καλύψεις εσύ και με ποιο σχήμα ή σόλο καλλιτέχνη θέλεις να τα «σπάσεις».
Για να μην σε μπερδέψουμε και γίνει παρέκκλιση από τον έναν και μοναδικό σου στόχο, που δεν είναι άλλος από το να περάσεις καλά, δεν θα προτείνουμε συγκεκριμένες μέρες, αλλά θα χωρίσουμε μερικούς από τους καλλιτέχνες σε κατηγορίες όπως είναι, για παράδειγμα, το «αυθεντικό σπάσιμο» ή η «dark ενδοσκόπηση». Θα καταλάβετε καλύτερα τι εννοούμε μόλις μετακινήσετε με τον αντίχειρά σας την οθόνη προς τα πάνω.
Dark ενδοσκόπηση
Ξεκινάμε με αυτή μιας και αναφέρθηκε τελευταία στην εισαγωγή. Η λέξη «dark» δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα τα βάψουμε μαύρα. Το αντίθετο. Μπορούμε κάλλιστα να κουνηθούμε και με ποιο σκοτεινό ήχο, άλλωστε γι’ αυτό υπάρχει και η gothic rock ή το new wave. Είναι γνωστό ότι μερικοί το προτιμούν σκοτεινό και με μεγάλες δόσεις ενδοσκόπησης και το φεστιβάλ ξεκινάει με τους Bauhaus, την μπάντα σύμβολο του είδους. Από κοντά και οι The Jesus and Mary Chain (το Head on παίζει ήδη στα ηχεία μας) με τους dEUS γιατί, σε αντίθεση με τα όσα υποστηρίζει το κομμάτι Bad Timing, αυτή είναι η καλύτερη στιγμή για να έρθουν στη χώρα μας.
Πάμε τώρα στο κομμάτι -και- της ενδοσκόπησης. Είναι μερικοί άνθρωποι που από τη χροιά της φωνής τους ή τον τρόπο που στέκονται πάνω στη σκηνή, σε «αναγκάζουν» να δώσεις σημασία με κάθε λέξη που βγαίνει από το στόμα τους. Ο Nick Cave με τους Bad Seeds ανήκουν σε αυτούς τους ανθρώπους. Ίσως αυτές οι γραμμές είναι άσκοπες, ίσως καμία λέξη δεν μπορεί να περιγράψει τη σημαντικότητα του Nick Cave η οποία, όσο περνούν τα χρόνια γιγαντώνεται, όπως και η αγάπη των Ελλήνων προς το πρόσωπό του. Την ίδια βραδιά θα ανέβουν στη σκηνή οι Mogwai, οι γίγαντες του post-rock που παραμένουν τρομερά συνεπής στην ποιότητα των δίσκων τους 25 χρόνια από τα πρώτα τους βήματα. Μην ξεχάσουμε και τους Fontaines D.C. που… Λάθος, λάθος, προχωράμε στην επόμενη κατηγορία.
Αυθεντικό σπάσιμο
Δικαιωματικά οι Fontaines D.C. ανήκουν στο «αυθεντικό σπάσιμο» αφού με τον ήχο τους είναι βέβαιο ότι θα ξεσηκώσουν το ελληνικό κοινό, ένα κοινό που θεωρεί τους Ιρλανδούς μία από τις καλύτερες νέες μπάντες στον κόσμο. Και με το δίκιο τους. Είναι ένα από τα πιο hot ονόματα του φεστιβάλ και η δίψα για να τους ακούσουμε από κοντά είναι μεγάλη. Το ίδιο συμβαίνει και με τον ένα και μοναδικό Iggy Pop, δεν έχει σημασία πόσες φορές τον έχεις ακούσει από κοντά. Παραμένει ασταμάτητος, σαν να έχει βάλει κάποιο στοίχημα με τον χρόνο για το πώς θα τον κερδίσει. Το «αυθεντικό σπάσιμο» δεν τελειώνει εδώ. Στο Release θα έχουμε την χαρά να ακούσουμε και τους Pet Shop Boys. Βρείτε μου έναν που μπορεί να αντισταθεί στον boomer ήχο τους. Προσωπικά θεωρώ ότι είναι ένα από τα βαριά χαρτιά του φεστιβάλ. Και τώρα για τους λάτρες του πιο σκληρού ήχου. Ναι, έρχονται οι Clutch. Δεν χρειάζεται να πούμε κάτι περισσότερο, ευτυχώς δεν υπάρχουν καρέκλες.
Αχ, Ελλάδα
Η γνωστή παροιμία μιλάει για τους Έλληνες και πως μπορείς να τους πετύχεις παντού, ακόμα και στην Ανταρκτική. Ε, αυτό έλειπε, να μην ακούσουμε τους «δικούς» μας στο Release. Την ίδια μέρα, στις 25/6 θα βρεθούν στην Πλατεία Νερού οι Γιάννης Αγγελάκας και οι 1000•C, o Παύλος Παυλίδης & Hotel Alaska και το Παιδί Τραύμα. Ετοιμάσου να πετάξεις ψηλά, να προβληματιστείς, να ερωτευτείς (ο Παύλος Παυλίδης «ευθύνεται» γι’ αυτό) και να ηλεκτριστείς από τον ήχο του τύπου που γράφει μουσική και λέξεις σε μία ψηλή πολυκατοικία στο κέντρο της Αθήνας. Στο Παιδί Τραύμα αναφερόμαστε.
Οι σταθερές αξίες
Στις «σταθερές αξίες» επιλέξαμε να βάλουμε τον Κ.Βήτα, αν και θα μπορούσε να κάλλιστα να μπει στην παραπάνω κατηγορία. Εδώ όμως έχουμε μερικούς ακόμα Έλληνες αφού ο Parov Stelar, οι Thievery Corporation, οι London Grammar, οι Hooverphonic και η LP είναι πλέον δικοί μας άνθρωποι. Ξέρεις τι θα πάρεις μαζί σου στο σπίτι στο τέλος της βραδιάς, ξέρεις ότι θα περάσεις καλά γιατί ξέρεις ότι το κλίμα με αυτούς πάνω στη σκηνή είναι σχεδόν οικογενειακό είτε γιατί τους έχει δει ξανά από κοντά είτε γιατί έχεις «λιώσει» τα τραγούδια τους. Σε κάθε φεστιβάλ χρειάζονται οι σταθερές αξίες και ευτυχώς, δεν θα λείπουν ούτε και φέτος.
Αγγλία, σώσε μας
Ας ξεκινήσουμε με τους μικρότερους της παρέας. Ο ήχος των The K’s, αυτό το indie-rock που συνεχώς ανανεώνεται μεταφέρει στο κοινό ένα vibe που ταιριάζει άψογα με τις καλοκαιρινές και όχι μόνο συναυλίες. Έπειτα ανεβαίνουν στη σκηνή οι Sleaford Mods και πραγματικά «διαλύουν» αυτό το όμορφο vibe για να το καλύψουν με το post-punk, electro-punk ή ακόμα και με το rap-punk ήχο. Και αυτό ακριβώς θέλουμε. Και γιατί το «Αγγλία σώσε μας» θα ήταν μισό χωρίς αυτόν, την ίδια μέρα με τους The K’s, τον Iggy και τους Sleaford Mods, θα τραγουδήσει το 50% των Oasis, ο ένας και μοναδικός Liam Gallagher. Ελάτε τώρα, ξέρουμε τι αδυναμία του έχετε.
Η χαρά του μεταλλά
Σε αυτή την κατηγορία δεν χρειάζεται καμία εισαγωγή. Θα αναφέρουμε μερικά ονόματα που μεταφράζει στο 100% το «η χαρά του μεταλλά» ή του «εμένα μου αρέσουν τα σκληρά». Πάρτε μια βαθιά ανάσα, έχουμε και λέμε: Manowar, Rotting Christ, Rhapsody of Fire, Judas Priest, Cradle of Filth, The Dead Diasies, Sabaton, Blind Guardian, Epica (θέλουμε και το πιο ατμοσφαιρικό), Slipknot, Seputlura. Εντάξει είμαστε;
