Συμμετείχε και στα 14 άλμπουμ των Depeche Mode μέχρι σήμερα, οπότε μπορείτε να αντιληφθείτε το μουσικό κενό που δημιούργησε ο Άντι Φλέτσερ με τον θάνατό του σε ηλικία 60 ετών, χθες (26/5). Γενικότερα ήταν μια κακή μέρα, τόσο για τη μουσική όσο και για τον κινηματογράφο αφού έγινε γνωστό ότι ο ντράμερ των θρυλικών Yes, Άλαν Γουάιτ αλλά και ο εξαιρετικός ηθοποιός Ρέι Λιότα πέθαναν την ίδια μέρα. Ας εστιάσουμε όμως στον πρώτο καθώς το ελληνικό κοινό έχει ιδιαίτερη αδυναμία στην μπάντα που έβαλε στο μπλέντερ -κυρίως- το new wave, το dance rock και τη synth-pop και χάρισαν ένα αποτέλεσμα ιδιαίτερο, πρωτότυπο και πάνω απ’ ‘ολα, αληθινό.
Αληθινό γιατί ο Φλέτσερ, πάντα σκυθρωπός και ντυμένος στα μαύρα, ήταν σε όλη του την καριέρα ένα ήρεμο πνεύμα της punk-rock και ως τέτοιος λειτουργούσε και ως κιμπορντίστας των Depeche Mode. Με τον ήχο του εξυπηρετούσε και αναδείκνυε την ουσία του μηνύματος, όχι τον τρόπο που αυτό μεταφέρεται από τον πομπό στον δέκτη, δηλαδή το κοινό στην προκειμένη περίπτωση. Η δήλωσή του στο NME στις αρχές της δεκαετίας του 1980, άλλωστε, μεταφράζει και το πώς λειτουργούσε η μπάντα από το ξεκίνημά της -με ή χωρίς τον Άλαν Γουάιλντερ. «Δεν χρειάζεται να είσαι σπουδαίος μουσικός για να παίξεις και να δώσεις το μήνυμα. Σίγουρα δεν ξέραμε τίποτα για τη μουσική», είχε δηλώσει, παρ’ όλα αυτά, ο Φλέτσερ και οι Depeche Mode θεωρούνται οι προπάτορες της synth-pop και από τους σημαντικότερους της new wave σκηνής.
Στους Depeche, ο Φλέτσερ είχε την τύχη (όπως το πάρει κανείς) να βρίσκεται πάντα ανάμεσα σε δύο μεγάλες προσωπικότητες οι οποίες, καλώς ή κακώς, τον κάλυπταν μέχρι ενός βαθμού με τη σκιά τους. Από τη μία ο Μάρτιν Γκορ, ο θρυλικός τραγουδοποιός να φωνάζει το “Understaaand me” στην κάμερα φορώντας ένα δερμάτινο μπουφάν και από την άλλη, ο εξωστρεφής και ημίγυμνος πολλές Ντέιβ Γκάχαν. Ο Φλέτσερ λίγο πιο πίσω, ήσυχος, σοφός, πάντα λίγο μπερδεμένος από το ποπ μελόδραμα που εκτυλίσσεται μπροστά του.
Καθώς οι Depeche Mode συνέχιζαν να γίνονται όλο και πιο kinky, εκείνος έμοιαζε σαν ένας ευγενικός γραμματέας που βρέθηκε κατά λάθος σε κάποιο sex club την ώρα που ο κόσμος βρίσκεται στην κορύφωση. Πάντα εκεί, με το ίδιο κούρεμα, τα ίδια γυαλιά, το ίδιο ξερό χαμόγελο. Ο Φλέτσερ είχε πάντα έναν μοναδικό και αινιγματικό ρόλο σε αυτή ομάδα. Για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι, οι θαυμαστές δεν ήταν σίγουροι για το τι έκανε στην πραγματικότητα. Σε αντίθεση με τους άλλους δύο, δεν τραγούδησε ούτε έγραφε ενώ κανείς δεν γνώριζε αν τα πλήκτρα του ήταν συνδεδεμένα στην πρίζα. Και αυτό γιγάντωσε τον μύθο του. Όπως είχε πει κάποτε ο Γκάχαν, «ίσως θα έπρεπε να στήσουμε μια συσκευή φαξ στη σκηνή».
Ωστόσο, ήταν τρομερά σημαντικός για τους Depeche Mode. Ήταν αυτός που «έτρεχε» τη δουλειά, ο συνδετικός κρίκος, το άτομο που μπορούσες να μιλήσεις για να σε επαναφέρει στην πραγματικότητα και ο άνθρωπος που θα σε κάνει να γελάσεις μέσα στην παρατεταμένη σου κατήφεια. Η ανακοίνωση των DM τα λέει όλα. «Η ομορφιά της χρήσης ηλεκτρονικών είναι ότι τώρα μπορεί να γίνει μουσική στην κρεβατοκάμαρά σου», είπε στο Rolling Stone το 1993. «Δεν χρειάζεται να συγκεντρώσεις τέσσερα άτομα σε κάποια αποθήκη για να εξασκηθείς». Και αυτό ήταν σημαντικό αφού οι καλλιτέχνες ήταν πια ελεύθεροι να εξερευνήσουν τα όριά τους. «Προφανώς, είναι λυπηρό να βλέπεις τον θάνατο του παραδοσιακού ροκ συγκροτήματος. Αλλά πάντα θα υπάρχει μια θέση για αυτό στο καμπαρέ», είχε πει επίσης.
Ο Φλέτσερ ήταν διάσημος για το ξερό, συχνά καυστικό του χιούμορ. Το παραπάνω είναι μια απόδειξη, όπως και η συνέχεια. Όταν οι Depeche Mode μπήκαν και με τη βούλα στο Hall of Fame, ο Ντέιβ Γκάχαν έδωσε μια ομιλία μέσω video call ευχαριστώντας τους μουσικούς ήρωες της μπάντας, όπως ήταν οι Ντέιβιντ Μπόουι, Ίγκι Ποπ και οι Clash. Ο Φλέτσερ, από το πουθνά, πρόσθεσε ένα «και τους Eagles!».
Στο κλασικό πια ντοκιμαντέρ 101 του 1989, οι θαυμαστές ακολουθούν τους Depeche σε μια αμερικανική περιοδεία. Ο Φλέτσερ περνάει όλη την ταινία κοιτάζοντας έκπληκτος τι συμβαίνει γύρω του, όλη αυτή την υστερία των θαυμαστών αλλά και την ίδια του την ομάδα. Κάπως έτσι θα τον θυμούνται όλοι: έκληκτο, αινιγματικό και αλλεργικό μέχρι ένα βαθμό στην pop. «Τα ταξίδια γίνονται πιο δύσκολα όσο μεγαλώνουμε», είπε σε μια συνέντευξή του το 2009. Σίγουρα, τα ταξίδια όσων έμειναν πίσω θα γίνουν ακόμα πιο δύσκολα.
