Η ζωή μου προχωρούσε καλά. Και όταν λέω καλά, εννοώ όσο καλά μπορεί να σημαίνει το γεγονός ότι τόλμησα να σταματήσω το κάπνισμα. Επιχείρησα τέλος πάντων. Χρειάζεται να είσαι σε ένα στάδιο που θεωρείς ότι διέπεται η καθημερινότητά σου από κάποια ηρεμία, ίσως προβλεψιμότητα, για να επιχειρήσεις να διακόψεις τον εθισμό σου στη νικοτίνη. Στην τελική, κόντρα σε όσα μαθαίνουμε, πρόκειται για ένα ναρκωτικό, και μάλιστα το πιο εθιστικό ναρκωτικό εκεί έξω. Δεν είναι η πρώτη φορά που αποτυγχάνω, αλλά έχει διαφορά το να βιώνεις αυτή την αποτυχία γιατί ας πούμε περνάς πολύ καλά σε ένα μπαρ, κάποιο ράντομ βράδυ και η Παλόμα σου σηκώνει ένα τσιγαράκι ή γιατί το μύρισες στα χέρια κάποιας φίλης και κατέληξες ότι θα το κόψεις κάποια άλλη φορά. Το να πηγαίνεις σφαίρα στο περίπτερο να αγοράσεις πέντε ευρώ τον θάνατό σου επειδή άνοιξες τον λογαριασμό της ΔΕΗ είναι κάτι άλλο. Κάτι πιο δραματικό, κάτι που μπορεί να σε βάλει σε παράξενες ατραπούς. Ξέρεις, ανοίγοντας έναν λογαριασμό ρεύματος που ζητά από εσένα 1.100 ευρώ είναι ένας λόγος να πάρεις δραματικές αποφάσεις. Ποιος να μας έλεγε, Millennials, πως αυτό το «κομβικό» σημείο για τη ζωή μας θα ήταν ένας λογαριασμός ρεύματος και όχι ένας μεγάλος έρωτας, μια επαγγελματική αποτυχία ή έστω ένα αναπάντεχο γεγονός.

Οι λογαριασμοί εξελίσσονται αλλά δεν εξανθρωπίζονται. Έρχονται πια σαν μήνυμα στο Viber ή σε mail. Χάνεις και το δικαίωμά σου να αποφασίσεις εσύ πότε θα τους ανοίξεις. Πότε νιώθεις έτοιμος. Εμένα με βρήκε ένα μήνυμα Viber απροετοίμαστο. Το άνοιξα, με το χέρι μου να είναι θύμα όλων αυτών των υποσυνείδητων ντιτζιταλικών κινήσεων που κάνουμε καθημερινά. 1,107,42 ευρώ λοιπόν. Και για τους λάτρεις των πρακτικών ερωτήσεων, ναι, είναι εκκαθαριστικός. Από έναντι, από τον Ιανουάριο ως τώρα, έχω πληρώσει γύρω στα 900 ευρώ. Με πρόχειρους υπολογισμούς, λοιπόν, μέσα σε τέσσερις μήνες, το ρεύμα μου έχει στοιχήσει γύρω στα 2.000. θα μπορούσα να νοικιάζω ένα σπίτι του 500άρικου. Με συγχωρείτε, ξέχασα. Με 500 ευρώ στην Αθήνα νοικιάζω ημιυπόγειο, επιπλωμένο σαν από Pinterest, στα Εξάρχεια. 15 τ.μ. άντε 20. Προχωράμε.

Δεν μένω σε άλλο πλανήτη, αν και θα ήθελα, πιστέψτε με. Οι προειδοποιήσεις Χατζηδάκη με βρήκαν και εμένα. Όπως με βρήκαν και οι χαριτωμένες δηλώσεις του πρωθυπουργού περί εξαιρετικής ποιότητας ζωής στην Ελλάδα. Πάμε να δούμε την κατάσταση πιο… ολιστικά; Έχω μια καλή οικογένεια. Έχω φίλους, ευτυχώς. Ώρες ώρες αναρωτιέμαι γιατί με κάνουν παρέα, αλλά με κάνουν. Έχω κάποια στέκια που ξέρω ότι προσφέρουν τίμια ποτά. Βγαίνω για περπάτημα το πρωί στον ήλιο. Βιταμίνη D; Έχουμε. Κατάγομαι από νησί, δηλαδή δέκα μερούλες τον Αύγουστο τον περνάω μπροστά στη θάλασσα ή κάπου κοντά τέλος πάντων. Πάμε τώρα στα πρακτικά; Πληρώνομαι 700 ευρώ. Είμαι προνομιούχος; Ναι, έχω δικό μου σπίτι. Βέβαια, η ΔΕΗ για αυτό το σπίτι έρχεται από 300-600 ευρώ κάθε μήνα σε λογαριασμούς έναντι. Και τώρα, ο εκκαθαριστικός ήρθε στα 1.170 ευρώ. Δεν είναι ότι έχω «εμμονή με τον μισθό μου», κύριε Πρωθυπουργέ, μη με παρεξηγήσετε. Απλώς με έναν πρόχειρο υπολογισμό, το ρεύμα που καλούμαι να πληρώσω είναι παραπάνω από τα χρήματα που διαχειρίζομαι για να το πληρώσω. Οπότε πάμε στα δυσάρεστα.

Ξέρω. Κάνε έναν διακανονισμό, θα μου πείτε. Δίκιο θα έχετε. Οι εταιρίες παροχής ρεύματος συνήθως σου ζητούν να καταβάλεις το μισό ποσό του λογαριασμού και το άλλο μισό να το ρυθμίσεις με διακανονισμό. Ας πούμε ότι δίνω τα 500 ευρώ, λοιπόν. Μου μένουν 200 με τα οποία πρέπει να πάω στη δουλειά μου, με τη βενζίνη να κοστίζει πλέον γύρω στα 2,5 ευρώ. Κάτσε. Δεν βγαίνει. Τα άλλα 200 πάνε στις βενζίνες. Παίρνουμε μετρό, κυρίες και κύριοι. Να βγάλουμε κάρτα για ΜΜΜ. Βεβαίως. Τώρα έχω 170 ευρώ με τα οποία πρέπει να φάω, να πληρώσω ιντερνετ, νερό, ένα Netflix, να κάνω και έναν καθαρισμό δοντιών. Παιδιά, μην τον παραλείπετε, γιατί το να φτιάξετε τα χαλασμένα σας δόντια κοστίζει πολύ πολύ περισσότερα. Το έχουν μάθει φίλοι μου, με τον σκληρό τρόπο. Ξέρω, ξέρω. Θα πείτε πως με λίγα μακαρόνια, ρύζι και στιγμιαίο καφέ βγαίνει ο μήνας. Ας μην γκρινιάζουμε. Ας το δούμε λίγο ολιστικά. Φυσικά.

Το θέμα είναι πως όσο τρέχει ο διακανονισμός, νέοι λογαριασμοί προστίθενται στο χρέος και πρακτικά καταλήγεις να πληρώνεις πολλά λεφτά κάθε μήνα στο ρεύμα. Και ξέρετε, μπορείς όλη σου τη ζωή να μπαίνεις στο μετρό, να τρως ρύζι και μακαρόνια και να πίνεις στιγμιαίο καφέ (προσοχή στο γάλα όμως). Λεφτά για τσεκ απ δεν έχεις, άρα τα καλά νέα είναι πως δεν θα μάθεις ποτέ για την υποβιταμίνωσή σου. Η άγνοια είναι ευλογία. Ωστόσο, ολιστικά μιλώντας, ούτε τους φίλους σου βλέπεις, ούτε την «εξαιρετική ποιότητα ζωής» ανακαλύπτεις, ούτε στον ήλιο βγαίνεις. Για το νησάκι; Ούτε λόγος. Τα ακτοπλοϊκά ειναι ένας νέος εφιάλτης. Είσαι πολύ απασχολημένος με το να απελπίζεσαι για το πώς θα τα βγάλεις πέρα και σας τα λέει αυτά ένας συντάκτης που έχει δικό του σπίτι. Προσπαθήστε, ολιστικά πάντα, να σκεφτείτε όσους έχουν να πληρώσουν και το ενοίκιο του ημιυπόγειου που λέγαμε. Θα μου πείτε πως σε όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες τα ενοίκια είναι πολύ υψηλότερα. Βεβαίως, αλλά στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες οι μισθοί είναι ανάλογοι ενοικίων και λογαρισμών. Ξέρετε κανέναν στο Άμστερνταμ που να πληρώνεται 700 ευρώ; Ολιστικά ρωτάω.

Είμαστε 30 χρονών και σε απόγνωση. Σε μια χώρα με εξαιρετική ποιότητα ζωής, εντελώς ολιστικά, μόνο που είμαστε κλεισμένοι απ’έξω. Ανοίξτε μας, αν δεν σας κάνει κόπο.

*αυτό το κείμενο γράφτηκε με αυτή τη μακάρια ηρεμία πριν την έκρηξη.