Φτάνοντας στο 1927 Art Space μας υποδέχτηκε κάτι σαν «πόρτα». Μπήκαμε μέσα στον χώρο, ο οποίος κατευθείαν σκέφτηκα ότι είναι ένα εξαιρετικά καλοδιατηρημένο κυψελιώτικο σπίτι, και καθίσαμε στο σαλόνι. Έκανα χιούμορ στον φίλο που είχε έρθει μαζί μου πως είναι λες και περιμένουμε να μπούμε στον γιατρό. Δεν το εκτίμησε. Αυτή η παράδοξη αναμονή πριν μια παράσταση, έστω πειραματική, του προκαλούσε αμηχανία. ΟΚ, ήταν και Boomer το αστείο μου ούτως ή άλλως.Τα άτομα που περίμεναν μαζί μας διαβολικά ταίριαζαν σε αριθμό ραντεβού ενός ευχαριστημένου με τα οικονομικά του παθολόγου. Υπήρχε λόγος που ήμασταν τόσοι, γύρω στα 10-15 άτομα. Οι υπεύθυνοι της παράστασης μας χώρισαν σε ομάδες 4-5 ατόμων, αρίθμησαν τις ομάδες και κατεύθυναν κάθε ομάδα σε ένα διαφορετικό δωμάτιο. Ήμουν στην ομάδα 1 και θα έμπαινα στην πρώτη αίθουσα για να πάρω μια ιδέα του τι σημαίνει τελικά πως «ο δυτικός άνθρωπος έχει γίνει ένα ζώο εξομολογητικό».
Σε κάθε δωμάτιο ένας ηθοποιός προχωρούσε σε μια εξομολόγηση. Σε αντίθεση με άλλες παραστάσεις, μπορούσε να κοιτάξει βαθιά στα μάτια τον κάθε έναν από τους θεατές, να κάνει χιούμορ μαζί του, να βγάλει ένα συμπέρασμα για την αμηχανία του. Σε ένα από αυτά τα δωμάτια, η Καλλιρρόη Μυριαγκού εξομολογείται, ως πρώην χορεύτρια, τι σημαίνει για εκείνη η κίνηση, πόσες μικρές ή μεγάλες επαφές μας, καθημερινά, με αυτή την τέχνη, αγνοούμε ή δεν αναγνωρίζουμε ως τέτοια. Η Καλλιρρόη Μυριαγκού, που η γενιά των Millennials που το 1999 δεν πήγαινε με ξύπνια συνειδητότητα σε θεατρικές παραστάσεις, τη γνώρισε ως Ματίνα Μανταρινάκη στο Κωνσταντίνου και Ελένης, μάς μίλησε για το δωμάτιο της παράστασης «Εξομολογήσου» που θα ήθελε να είναι, αν δεν ήταν στο δικό της, για την ελληνική τηλεόραση και το φλερτ της με τα ευκολάκια, το πώς νιώθει σήμερα για τη Ματίνα, το «ταπεινό χαμομηλάκι» (ερώτηση που έγινε με αφορμή πρόσφατα δημοσιεύματα του στυλ “δείτε πώς είναι σήμερα η Ματίνα), καθώς και για το πώς οραματίζεται το φετινό καλοκαίρι. Spoiler alert: στο νησί της, τη Χίο.
Πώς είστε αυτή την περίοδο;
Προσπαθώ να μην κάνω σχέδια και πλάνα και να ζω όσο μπορώ περισσότερο το παρόν. Είναι όλα τόσο απρόβλεπτα πια…
Τη φετινή σεζόν συμμετέχετε σε ένα ιδιαίτερο έργο. πώς είναι η εμπειρία της τόσο στενής επικοινωνίας με τον θεατή; Και το «αμήχανη» είναι μια απάντηση.
Έχω τη χαρά να συμμετέχω σε αυτήν την παράσταση που συντελείται ακριβώς αυτό: να βιώνω και εγώ και ο θεατής το συμβάν της εξομολόγησης, στο εδώ και τώρα, οπότε ό,τι συμβαίνει απλώς συμβαίνει. Σίγουρα είναι και αμηχανία αλλά έχει μια γοητεία όλο αυτό!
Θα ήταν η ζωή μας κάπως καλύτερη αν εξομολογούμασταν κάπως συχνότερα και είχαμε λιγότερα «μυστικά»;
Αν εξομολογούμασταν βαθιά ζητήματα που μας καίνε! Στον καιρό μας έχουμε και μια τάση να μιλάμε πολύ, χωρίς να υπάρχει λόγος ή για να αρέσουμε περισσότερο.
Σε ποιο από τα άλλα τέσσερα δωμάτια της παράστασης θα θέλατε να είστε;
Θα ήθελα να είμαι στο δωμάτιο της Μπετίνας (κείμενο Σ.Σερέφα). Όχι μόνο σαν performer, αλλά και σαν θεατής. Είναι ακραία εξομολογητικό, νιώθω ότι η ιστορία ειπώνεται μόνο για μένα κάθε φορά!
Ποιες σκέψεις κάνετε κάθε φορά που πετυχαίνετε ένα άρθρο «δείτε πώς είναι σήμερα η Ματίνα Μανταρινάκη»;
Η Ματίνα Μανταρινάκη έχει την ιστορία της και την πορεία της και εγώ την δική μου. Σίγουρα εκείνη είναι πιο γνωστή από εμένα.
Αλήθεια, ποια είναι η σχέση σας με αυτόν τον ρόλο τόσα χρόνια μετά; Θεωρείτε πως καθόρισε την καριέρα σας;
Δεν ξέρω αν μπορώ να μιλάω για καριέρα. Είναι δύσκολο σε αυτή τη μικρή φτωχή χώρα να κάνεις αυτή τη δουλειά και να προσπαθείς να ζήσεις από αυτήν. Δεν ξέρω τι θα έκανα αν είχα οικογένεια, πάντως προσπαθώντας να κάνω αυτήν τη δουλειά όπως μου αρέσει, έμαθα να ζω με πολύ λίγα! Ο καθένας έχει το δικό του δρόμο να διασχίσει, την δική του ιστορία να αφηγηθεί , δεν γλιτώνεις από αυτό που πραγματικά είσαι. Κάποια στιγμή θα φανεί. Εγώ ήμουν τυχερή. Δούλεψα με το που τέλειωσα τη σχολή, στις εξετάσεις μου ήρθαν όλοι σχεδόν οι σκηνοθέτες που εκτιμούσα. Στο θέατρο ήταν πάντα το μεροκάματο. Ζούσαμε από αυτό τότε. Κάθε σαιζόν είχαμε δουλειά στο θέατρο. Μετά με την τηλεόραση μπερδεύτηκαν τα πράγματα. ‘Ήταν κακό να κάνεις τηλεόραση, υπήρχε ταμπού!
Έχετε δηλώσει πως η ελληνική τηλεόραση, σε επίπεδο casting, δεν έχει φαντασία. Συμφωνώ πολύ. Πού πιστεύετε ότι οφείλεται αυτό; Είναι εθνικό comfort zone το να μένουμε πιστοί σε αποδεδειγμένα μόνο επιτυχημένες συνταγές και μηδενικό ρίσκο;
Μπορούμε να έχουμε καλή τηλεόραση, το βλέπουμε στις ξένες σειρές. Χρειάζονται χρήματα. Όταν προσπαθούμε να τα κάνουμε όλα φθηνά και γρήγορα… Είναι εθνικό comfort zone το να φτιάχνουμε ίδιες συνταγές και να μην ρισκάρουμε, να κάνουμε ευκολάκια, λόγω της φτώχιας μας σε όλα τα επίπεδα. Στην Ελλάδα, όπως είναι γνωστό, δεν μπορούμε να μιλάμε για βιομηχανία γενικώς, αλλά και για βιομηχανία θεάματος ειδικότερα. Ο αντίστοιχα ενδιαφερόμενος θα κάνει τη δουλειά που θέλει να κάνει οπωσδήποτε, θα την κάνει σίγουρα χωρίς μεγάλο ρίσκο, με αυτούς που ήδη γνωρίζει ότι αυτό το κάνουν επαρκώς και καλά! Υπάρχουν προσπάθειες και καλοί σκηνοθέτες. Ο Καραντινάκης, ο Παπαδουλάκης, ο Κεκάτος. Αν σκηνοθετούσε κάτι ο Οικονομίδης θα πήγαινα τρέχοντας…
Δίνετε την αίσθηση ότι είστε εξαιρετικά επιλεκτική σε δουλειές. Φοβηθήκατε ότι αυτό μπορεί να μειώσει τις προτάσεις σας;
Θέλω όσο μεγαλώνω να μπορώ να έχω επιλογές. Το καλό είναι ότι φοβάμαι πια πολύ λιγότερο όταν δεν έχω και πολλές.
Πώς οραματίζεστε το καλοκαίρι σας;
Ονειρεύομαι τις ήσυχες στιγμές εκεί που μπορείς με αγαπημένους να μην προσπαθείς ιδιαίτερα… να μένεις σιωπηλός, να χαζεύεις… Ονειρεύομαι τα αρώματα της πατρίδας μου, τους λεμονανθούς, τα περιβόλια, το μαύρο γιαλό το σούρουπο, τις βόλτες στην Αμανή. Ανυπομονώ να ανταμώσω τους φίλους μου και το νησί μου!
