Για τις ανάγκες του νέου του βιβλίου, Into the Wild, ο φωτογράφος Matthew Brookes πέρασε αρκετό χρόνο με μια μποέμ κοινότητα surfers, που ζουν στην Καλιφόρνια, κυρίως στη Βένις Μπιτς. Βλέποντας τις φωτογραφίες του, ενδέχεται να καταλήξεις στο συμπέρασμα πως ο μόνος τρόπος ζωής που έχει σημασία είναι εκείνος που καθορίζεται από το κυνήγι του επόμενου, μεγαλύτερου, δυσκολότερου κύματος. Εκείνου που λατρεύει τον ωκεανό σαν κάποιου είδους θεότητα.

Τα υποκείμενα που ακολούθησε και φωτογράφισε, του έμαθαν τα «μυθικά» -όπως λέει- άγνωστα μυστικά της κοινότητας των σερφάδων. Ζουν σε βανς, πηγαίνουν από τη μια παραλία στην άλλη, κάνουν δουλειές ημι-απασχόλησης, ίσα ίσα για να μπορούν να συντηρήσουν ένα lifestyle και μια κοινωνική ζωή που ζει σε χώρους πάρκινγκ παραλιών.

Το project ξεκίνησε άτυπα όταν ο Brookes μετακόμισε στη Βένις Μπιτς, το 2021, και άρχισε να βγάζει πορτραίτα των ντόπιων. «Μια μέρα με σύστησαν σε έναν surfer και πρόσεξα πως ζούσε σε ένα τρελό βαν, γεμάτο από σανίδες surf και σκέιτ, και ένα κρεβάτι… τον ρώτησα αν ταξιδεύει με αυτό το βαν και μου είπε “ζω από αυτό!”. Με συνεπήρε κατευθείαν. Πήγαμε να βγάλουμε φωτογραφίες με εκείνον στο βαν του και τον ρώτησα αν είχε φίλους που θα τους ενδιέφερε να φωτογραφηθούν. Είπε “βέβαια. Θα σε συστήσω”. Αυτή ήταν η αρχή», ανέφερε συνέντευξή του στο Vice.

Οι άνθρωποι που συναντά κανείς στο βιβλίο του, είτε σε πορτραίτα είτε «στη δράση» δεν είναι φίλοι, ούτε μια ομάδα. Είναι πλάσματα που ενώνονται σε παραλίες και χώρους στάθμευσης παραλιών. Συναντιούνται εκεί όπου τα βανς τους μετατρέπονται σε σπίτια και οι παραλίες σε ολόκληρα σύμπαντα. «Αυτά τα παιδιά δεν είναι άστεγα -όλα έχουν part-time δουλειές, που αφορούν κυρίως το surfing: δουλεύουν σε καταστήματα για surf, φτιάχνουν σανίδες, κτ. Το ότι ζουν στα βανς και είναι μονίμως στον δρόμο, είναι μια επιλογή ζωής, μια αναγκαιότητα», τονίζει, περιγράφοντας τα υποκείμενά του, διευκρινίζοντας πως στο βιβλίο θα βρει κανείς και συνεντεύξεις τους, που ίσως να είναι αν όχι εξίσου ή ίσως κάπως πιο σημαντικές από τις φωτογραφίες.

Πρόκειται για ένα λεύκωμα που δεν έχει ημερομηνία λήξης, δεν αφορά μια τάση, είναι διαχρονικό. «Μου αρέσει το γεγονός ότι όταν κοίταζες αυτή τη συγκεκριμένη παρέα σερφάδων σου ήταν αδύνατον να καταλάβεις από ποια εποχή έρχονταν -όλοι γούσταραν τα βίντατζ ρούχα και τα κουρέματά τους είχαν μια 70s αίσθηση – plus, πολλοί από αυτούς οδηγούσαν βανς του ‘60 και του ‘70, οπότε έμοιαζαν σαν ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο.

Δες παρακάτω μερικές από τις φωτογραφίες του Into the Wild. Είναι ό,τι πρέπει για το daydreaming το σημερινό: