«Αν δεν πιστεύουμε στην ελευθερία του λόγου των ανθρώπων που απεχθανόμαστε, τότε δεν πιστεύουμε καθόλου σ’ αυτήν».
*Δευτέρα, 1:26μ.μ. και ένα μήνυμα εμφανίζεται στα δεξιά της οθόνης μου. Το ανοίγω, διαβάζω ένα «θες να πας;» και πατάω στο link που με οδηγεί σε μία εκδήλωση της «Εθνικής Δημιουργίας» για την Τετάρτη (18/5), το αποτέλεσμα της συνεργασίας του Θάνου Τζήμερου (Δημιουργία Ξανά), του Φαήλου Κρανιδιώτη (Νέα Δεξιά) και του Κωνσταντίνου Μπογδάνου (Εθνική Συμφωνία). Η απάντηση ήταν «ναι, θα πάω». Και πήγα. Και ήταν υπέροχα.
Σε μία εκδήλωση που ανακοινώνεται ένας συνασπισμός και η συνεργασία τριών πολιτικών προσώπων με κοινές αντιλήψεις, περιμένεις να ακούσεις πολλά, σίγουρα όμως δεν περιμένεις να ακούσεις για την ονυχοφαγία. Ο άντρας που καθόταν πίσω μου εξηγούσε σε μία γνωστή του ότι τρώει τα νύχια του από νεαρή ηλικία και εστίασε στο μεγάλο πρόβλημα που προκύπτει από αυτή την κίνηση: τις παρανυχίδες. «Ρε παιδί μου, είδες πώς μια τόσο καταστροφική ενέργεια δίνει τόση ευχαρίστηση;». Την ουσιαστική αυτή συζήτηση διέκοψαν μερικά χειροκροτήματα. Στην αίθουσα του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος» μπήκε ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος, παρέα με μερικούς φωτογράφους που τον ακολουθούσαν. Η ώρα ήταν 8 παρά και το πάρτι έπρεπε επιτέλους να ξεκινήσει. Για εμένα, πάντως, είχε ξεκινήσει από νωρίς το απόγευμα.
Με ένα σακάκι στα χέρια και μία τσάντα στους ώμους περπατούσα στην Πειραιώς μέχρι να βρω κάπου να αλλάξω. Μετά από αρκετά βήματα και πολλά «κάνει υπερβολική ζέστη» εντόπισα μία νταλίκα. Κρύφτηκα πίσω από αυτή, φόρεσα το πουκάμισό μου, το σακάκι μου και ένα πρόχειρο alt-right προσωπείο και κατευθύνθηκα με τη βοήθεια του κινητού μου στο Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος». Στα δεξιά μου υπήρχε μία κλούβα της Αστυνομίας και έξω από το σημείο συνάντησης των «φιλελεύθερων, πατριωτών, μεταρρυθμιστών» είχε ήδη μαζευτεί κόσμος που συζητούσε, έπινε τον καφέ του, κάπνιζε και κοιτούσε το κινητό του. Δύο αστυνομικοί στέκονταν παραδίπλα γιατί ποτέ δεν ξέρεις, άλλωστε «και οι τρεις έχουμε δεχθεί βομβιστικές επιθέσεις», όπως είπε ο Φαήλος Κρανιδιώτης στην ομιλία του.
Κάθισα σε μία καρέκλα, έβγαλα τα ακουστικά μου και άναψα ένα τσιγάρο. Κάτι έπρεπε να κάνω και εγώ. Εξέτασα τα άτομα γύρω μου και, πραγματικά, τίποτα δεν θύμιζε εκδήλωση της (άκρο) Δεξιάς. Αν εξαιρέσουμε κάποιους κοστουμαρισμένους με ψηλά το κεφάλι, οι υπόλοιποι ήταν άνθρωποι της διπλανής πόρτας -πάντα αυτοί είναι. Το πρώτο σχόλιο που με επανέφερε στην πραγματικότητα έγινε από ένα άτομο γύρω στα 30 όταν, σχολιάζοντας την αστυνομική δύναμη στο χώρο, είπε «τι ΜΑΤ τι ΚΝΑΤ». Ακολούθησε ένα «με τις μαλακίες του Μητσοτάκη…» από κάποιον που μιλούσε στο τηλέφωνο, τη στιγμή που πίεζε το χαρτάκι γλυκόριζας στο τασάκι. Να μία χαμένη ψήφος για τη Νέα Δημοκρατία, σκέφτηκα και αποφάσισα να μπω στο κτίριο για να βρω μια θέση της προκοπής πριν σκάσουν τα «κομάντο» (έτσι αποκάλεσε τον Φ. Κρανιδιώτη ο Κ. Μπογδάνος).
Ανέβηκα δύο ορόφους, συνάντησα διάφορα άτομα που περίμεναν έξω από την αίθουσα, τους προσπέρασα και μπήκα σε αυτή. Είχε κόσμο. Κόσμο και ζέστη, υπερβολική ζέστη και το σακάκι αξίας 60 ευρώ που φορούσα δεν βοηθούσε. Κοίταξα γύρω μου μήπως και βρω κάποιον αδέξιο, κάποιον που δεν ήθελε και πολύ να μου ρίξει κατά λάθος το νερό ή τον καφέ του καθώς περνάω από δίπλα του ώστε να το βγάλω και στην συνέχεια να τον καθησυχάσω λέγοντάς του πως δεν τρέχει τίποτα, πάντα με ένα χαμόγελο και ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη. Τι μαρτύριο και αυτό, να φοράς επίσημο ένδυμα με 27 βαθμούς Κελσίου, σε κλειστό χώρο, τη στιγμή που οι γύρω σου κοκκινίζουν από πατριωτική κάψα.
Στα αριστερά μου, κάπου στη μέση της αίθουσας, υπήρχε μια κενή θέση που φάνταζε ιδανική. Φόρεσα τη μάσκα μου και με γρήγορες κινήσεις την έκανα δική μου. Η μάσκα ήταν απαραίτητη, για πολλούς λόγους και ο κορονοϊός είναι ο λιγότερο σημαντικός καθώς, σύμφωνα πάντα με τους «ειδικούς», το πολιτικό μικρόβιο είναι εξίσου μεταδοτικό με τον ιό. Αφού άκουσα με ενδιαφέρον το πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο κύριος με την ονυχοφαγία και είδα τον Κωνσταντίνο Μπογδάνο να γίνεται αποδέκτης χειροκροτημάτων, παρατήρησα τα υπόλοιπα άτομα στην αίθουσα που με μεγάλο ενθουσιασμό σηκώθηκαν από τις θέσεις τους μόλις ο αντιπρόεδρος της Εθνικής Δημιουργίας έκανε την εμφάνισή του. Χειραψίες, χαμόγελα και στάμπες ιδρώτα κάτω από τις μασχάλες. Μέγα λάθος τα ανοιχτόχρωμα πουκάμισα, σημάδι πως πολλοί από τους παρευρισκόμενους ήταν πρωτάρηδες στις πολιτικές συγκεντρώσεις κλειστού χώρου.
Ένας πατέρας ή θείος (πού να ξέρω, δεν μου αρέσει να μπλέκω σε οικογενειακά), σήκωσε το χέρι του και με τη γνωστή κίνηση των δαχτύλων που αν είχε φωνή θα έλεγε «έλα εδώ», συστήνει τις κόρες του(;) από εδώ και από εκεί. Κάποιος πρέπει να κάνει τις δημόσιες σχέσεις, δεν κρίνω. Ζούμε στη χώρα της γνωριμίας και του «θα σε βολέψω», αυτές οι εικόνες δεν θα έπρεπε να μας προξενούν εντύπωση. Ακριβώς δίπλα μου, μια κυρία μέσης ηλικίας σχολιάζει -για κάποιο λόγο- τη σύντροφο γνωστού δημοσιογράφου που δεν κρύβει την πολιτική του ταυτότητα και πνίγηκε μόλις ο συνομιλητής της είπε τη μαγική λέξη «κομμουνισμός». Εκείνη του απάντησε πως «είναι καλή κοπέλα, δεν είναι τόσο φανατική» και προσπάθησε να ξεπεράσει το μίνι σοκ που υπέστη με νερό και κόκα κόλα διαίτης.
Μετά από λίγο έφτασαν και οι Θάνος Τζήμερος με τον Φαήλο Κρανιδιώτη οι οποίοι είχαν μάλλον τον ρόλο της νύφης στην τελετή. Όπως γίνεται παραδοσιακά, άργησαν -όχι πολύ- κάνοντας την μπροστινή κυρία με τον γιο της να αναφωνήσουν «άντε, πότε θα ξεκινήσει». Αν το καλοσκεφτούμε, η εκδήλωση έμοιαζε πολύ με έναν γάμο αφού επισημοποιήθηκε η συνεργασία των τριών με τα ιερά πολιτικά δεσμά. Μην το παρακάνουμε με τις παρομοιώσεις, όμως, γιατί μπορεί να δημιουργηθούν λάθος εντυπώσεις. Η Εθνική Δημιουργία δεν συμπαθεί ιδιαίτερα τα ομόφυλα ζευγάρια και για να γίνω πιο συγκεκριμένος, την υιοθεσία από τα ομόφυλα ζευγάρια.
Fast Forward: O πρώτος που ανέβηκε στο βήμα ήταν ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος. Λογική κίνηση. Μπορεί πολύ εύκολα να «ζεστάνει» (πόσο ακόμα;) το ακροατήριο με τον τρόπο που παρουσιάζει την δική του πραγματικότητα ενώ μην ξεχνάμε ότι η δημοτικότητά του, συγκριτικά με αυτή των άλλων δύο, είναι μεγαλύτερη. Για να μας βάλει στο κλίμα, ξεκίνησε με ένα ολιγόλεπτο κλιπ από την ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου, «Το βλέμμα του Οδυσσέα» τη στιγμή που Θανάσης Βέγγος, μέσα στον πόνο του, λέει ότι «η Ελλάδα πεθαίνει». Στη συνέχεια ρώτησε αν είμαστε διατεθειμένοι να το αφήσουμε να συμβεί αυτό, για να εισπράξει ένα χλιαρό «όχι». Ρώτησε δύο ακόμα φορές, παροτρύνοντάς μας να αυξήσουμε τον τόνο της φωνής μας. Έτσι γίνονται τα σωστά motivational speeches, εσείς δεν βλέπετε βίντεο στο YouTube;
Στην ομιλία του έκανε γνωστά τα όσα πρεσβεύει η Εθνική Δημιουργία, όπως είναι το αληθινό φιλελεύθερο μοντέλο, το «κάτω η μπούρκα», το μικρό συμμαζεμένο κράτος με τους χαμηλούς φόρους και την αντίθεση του στο ΚΚΕ και γενικότερα την Αριστερά, η οποία, όπως είπε, η Νέα Δημοκρατία και συγκεκριμένα ο Νίκος Δένδιας (αιχμή για τη διαγραφή από την παράταξη) συμπαθεί. Αλλά όχι, δεν είναι ρατσιστές και δεν έχουν καμία σχέση με τα άκρα, το «κόκκινο» και το «μαύρο» (εννοούσε τη Χρυσή Αυγή). To πρόβλημά του είναι, στην ουσία, ο πολιτισμικός «οχλο-πολτός», λέξη την οποία χρησιμοποίησε ο Φαήλος Κρανιδιώτης στην πορεία, όταν ήρθε η δική του σειρά να μιλήσει.
Παραδόξως, η ομιλία του «κομάντο» είχε ενδιαφέρον, αυτό κατάλαβα από τις αντιδράσεις του κοινού (ήταν και ο Τσιάρτας εκεί) στο μεγαλύτερο μέρος της. Ο Φαήλος Κρανιδιώτης εστίασε στην ασφάλεια του πολίτη (καταλαβαίνουμε και τον ρόλο που θα έχει στην παράταξη), στη σημασία της οικογένειας, στην αγάπη προς την πατρίδα η οποία θα πρέπει να είναι με αυτή που δείχνουμε στα παιδιά μας, την πολιτική ορθότητα και την μηδενιστική αντίληψη «που απεργάζεται την επιβολή ολοκληρωτισμού στη χώρα». Αυτό που τον εξοργίζει όμως και συνδέεται με όλα τα παραπάνω, είναι ένα: η υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια. Το ξεκαθάρισε αυτό χρησιμοποιώντας το εξαιρετικό του χιούμορ, όταν μοιράστηκε μαζί μας μια ιστορία από τις καλοκαιρινές του διακοπές, με έναν Γάλλο γενειοφόρο που το παιδί τον αποκάλεσε «μαμά». Πραγματικά, εκπληκτικός, ίσως δούμε κάποιο special στο Netflix σε λίγο καιρό από τώρα.
Όλα αυτά και μερικά ακόμα, συμπύνωσε ο πρόεδρος της Εθνικής Δημιουργίας, Θάνος Τζήμερος, στη δική του ομιλία η οποία ήταν και η τελευταία της βραδιάς. Κάλεσε όλους εμάς στην αίθουσα να αποτελέσουμε τον «ιερό λόχο υπεράσπισης των αξιών του πατριωτισμού και του φιλελευθερισμού» για να πάρει και αυτός το δικό του χειροκρότημα από τους κλασικούς κράχτες που μοιράζονται συνήθως στις πίσω, στις μεσαίες και στις μπροστινές θέσεις και χειροκροτούν όταν πρέπει ώστε να μπει και ο υπόλοιπος κόσμος στο παιχνίδι. Γνωστό επικοινωνιακό κόλπο, συνήθως προεκλογικό, από τα άτομα που αναλαμβάνουν την καμπάνια της εκάστοτε παράταξης. Πάντως, τονίστηκε πολλές φορές ότι είναι πολλoί οι εθελοντές που αφιερώνουν το χρόνο τους χωρίς να βάλουν στην τσέπη τους ούτε ένα ευρώ, από την καλή τους την καρδιά.
Μόλις ολοκληρώθηκαν οι ομιλίες και οι τρεις συνοδοιπόροι πιάστηκαν χέρι-χέρι δίνοντας το σύνθημα της νίκης, ανακοινώθηκε ότι θα μεταφερθούμε έξω, στο φουαγιέ, για να συζητήσουμε, να μοιραστούμε τους προβληματισμούς και γιατί όχι, να στηρίξουμε αυτή την πατριωτική ενέργεια με κουπόνια. Δυστυχώς είχα κάρτα, πάντα φροντίζω να έχω κάρτα και όχι μετρητά σε τέτοιες εκδηλώσεις. Αν και πέρασα φανταστικά, οι υποχρεώσεις μου ήταν τέτοιες που δεν μου επέτρεψαν να καθίσω περισσότερο. Η άσκοπη περιφορά με ένα απεριτίφ στο χέρι θα ήταν πραγματικά όμορφη, όμως έπρεπε -μάλλον ήθελα- να αποχωρήσω. Έζησα για 2,5 ώρες παρασιτικά, υπάρχει και ένα όριο.
Κατέβηκα τις σκάλες, έβγαλα τη μάσκα μου και ξεκούμπωσα το σακάκι μου. Μόλις βγήκα από το κτίριο και έστριψα αριστερά στην Πειραιώς, έπεσα (όχι κυριολεκτικά) πάνω σε ένα σκουπιδιάρικο. Ήταν μια λογική εξέλιξη.
*Στις 10/8/22, λίγους μήνες μετά τη δημοσίευση του κειμένου, ανακοινώθηκε η διαγραφή του Κωνσταντίνου Μπογδάνου από την Εθνική Δημιουργία.
