Οι Need μιλάνε για τους 5 δίσκους που καθόρισαν τον ήχο τους.

Με τις δουλειές των Need πάντα ένιωθες ότι συντονίζουν με τον ήχο του prog rock όπως διαμορφώνεται σε όλο τον κόσμο. Με επιρροές από παραδοσιακούς ήχους (από Ήπειρο, από Θράκη, από Κρήτη), διαμόρφωναν ένα δικό τους ξεχωριστό στυλ που αποδεδειγμένα έγινε οικουμενικό, όπως φαίνεται από και τις εμφανίσεις και περιοδείες τους σε ΗΠΑ και Ευρώπη. Ας μην ξεχνάμε ότι πριν μερικά χρόνια το «Orvam» ήταν αυτό που ουσιαστικά τους άνοιξε την πόρτα για την κοινότητα των ΗΠΑ μέσω της συμμετοχής στο ProgPower USA Festival στην Ατλάντα το 2014.

Οι Need επιστρέφουν στα ελληνικά συναυλιακά δρώμενα την Παρασκευή 20 Μαΐου στο Gagarin 205 (μπορείς να αγοράσεις εισιτήριο από εδώ) για να παρουσιάσουν ζωντανά τον 5^ο δίσκο τους, το Norchestrion: A Song for the End, ο οποίος κυκλοφόρησε πέρυσι τον Ιανουάριο και δίκαια έχει χαρακτηριστεί ως ο πιο εντυπωσιακός της έως τώρα δισκογραφίας του. Λίγο πριν ακούσουμε ζωντανά τα ήδη αγαπημένα «Avia» και «Beckethead», το Cicardian που σε πιάνει από το λαιμό από τις πρώτες κιόλας νότες, αλλά και το πολύ ιδιαίτερο kinwind (το outro του album), ο Ravaya (κιθάρα) και ο Jon Voyager (φωνή) μοιράζονται μαζί μας 5 δίσκους που καθόρισαν τον ήχο του συγκροτήματος.

Tool – Lateralus

Είναι σχεδόν αστείο να συζητά κανείς για την επιδραστικότητα αυτού του άλμπουμ. Όσον αφορά στο δικό μας ήχο σίγουρα μας δίδαξε την υπομονή στην ακρόαση, που πολλές φορές φέρνει περισσότερη ικανοποίηση και δημιουργικό προβληματισμό από μια φόρμα που πιάνει κατ ευθείαν το σώμα σου και το κάνει να κινείται ρυθμικά. Ιδιοφυής σκέψη το να δημιουργείς ένα χάρτη χωρίς προκαθορισμένη πορεία για να φτάσεις στο θησαυρό στο τέλος. Αντιθέτως επιτρέπεις στον καθένα να ακολουθήσει την δική του διαδρομή για να φτάσει -ή και όχι- κάπου. Ravaya

Dream Theater – Train of Thought

Λατρεία του riff. Όχι κατ ανάγκη εφηβική, αλλά φιλτραρισμένη μέσα από μια σκέψη που εκτιμά τη δύναμή του και του επιτρέπει να γίνει πρώτη ύλη για την οικοδόμηση μιας συγκροτημένης κατάθεσης μιας ιδέας ή ακόμη και ενός συνόλου ιδεών. Ακόμη, αξιοθαύμαστη η επιμονή στη διάρκεια μέχρι ο δημιουργός να πει αυτό που ξεκίνησε να πει χωρίς να λαμβάνει υπόψιν περιορισμούς που τίθενται από το εκάστοτε ρεύμα της επικαιρότητας. Τέλος, το ενδιαφέρον αποτέλεσμα που προκύπτει από την προσπάθεια ενός κατά βάση εγκεφαλικού συνόλου που πάει κόντρα στο clean cut προφίλ του προσπαθώντας να δημιουργήσει μουσική για headbanging. Και αρκετές φορές τα καταφέρνει. Ravaya

Queensryche – Promised Land

Αποθέωση της θεματικής και αφηγηματικής συνοχής. Το πώς να γράψεις έναν ολόκληρο δίσκο με πολλές μελωδίες και πολλά κομμάτια και πολλούς στίχους για να πεις ΕΝΑ πράγμα. Αδιαφορία για το τι είναι είδος και ταυτόχρονη στροφή της προσοχής στο τι είναι περιττό και τι αναγκαίο. Απελευθέρωση και επαφή με μια ποιητική πλευρά που λίγη σχέση έχει τελικά με το rockstarιλίκι. Το να μιλάς χωρίς ντροπή για τον εαυτό σου αλλά δίχως έπαρση και με διάθεση κάθαρσης του εαυτού σου αλλά και αυτών που ακούν. Α… Και μην ξεχάσω. Αποτελεί την απόδειξη ότι οι Pink Floyd είναι η σπουδαιότερη μπάντα που πάτησε ποτέ στον πλανήτη. Εξαιρετικά ανθρώπινο… Ravaya

Fates Warning – A Pleasant Shade Of Grey

Τι να πρωτοπώ τώρα για την επιρροή των Fates Warning στον ήχο των Need και ειδικά για το εν λόγω άλμπουμ; Δεν ξέρω αν έχω ακούσει πιο συμπαγή μουσική πρόταση που να μεταφέρει τέτοιου είδους ατμόσφαιρα. Από τα αρτιότερα άλμπουμ όλων των εποχών με εξωπραγματική ενορχήστρωση, στίχους για σεμινάριο και ερμηνείες που σου ματώνουν την ψυχή. Προσωπικά, ο Ray Alder έχει «βάλει το χεράκι του» σε άπειρες μελωδίες που έχω γράψει είτε με περισσότερο είτε με λιγότερο προφανή τρόπο. Άσε τα ξυπνητήρια να βαράνε, 25 χρόνια μετά κι ακόμα να ξυπνήσουμε… Jon

Metallica – …And Justice For All

Φοβερό σχολείο riffολογίας. Σεμιναριακού τύπου παράσταση του πώς με τα υλικά του παρελθόντος μπορείς να δημιουργήσεις κάτι πραγματικά φρέσκο και στην περίπτωση των Μetallica να καθορίσεις το σχήμα των ήχων που θα έρθουν στο μέλλον. Τόλμη του να είσαι συνέχεια στα όρια των δυνατοτήτων σου κάνοντας μουσική που προκαλεί εσένα τον ίδιο όταν την αποδίδεις ζωντανά. Συνειδητή αποκήρυξη της πρώτης σκέψης σου και ένθερμος εναγκαλισμός της δεύτερης ή ακόμη και της τρίτης σκέψης σου που δημιουργεί ένα αποτέλεσμα κλινικό, εξώκοσμο και τόσο απρόσιτο, όσο χρειάζεται για να γίνει σύμβολο. Και όλο αυτό με κιθάρες, μπάσο (?) τύμπανα και φωνές. Αξιοθαύμαστο. Ravaya