Κανονικά αυτό το κείμενο θα έπρεπε να ξεκινήσει με τα πιο στάνταρ πράγματα που ισχύουν σε αυτή τη ζωή. Για παράδειγμα, οι νίκες του Ολυμπιακού απέναντι στην ΤΣΣΚΑ στα Final 4, ο θάνατος, ότι η Γη είναι στρογγυλή (καλά μην το δένετε και κόμπο, πολλοί πιστεύουν ότι είναι επίπεδη), ότι οι αρκούδες κάνουν την ανάγκη τους στο δάσος ή ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει ήδη κυκλώσει τις ημέρες που θα κάνει τριήμερο. 

Άλλα όχι, δεν θα επεκταθούμε περισσότερο, καταλαβαίνετε πού το πάμε. Γνωρίζαμε από την αρχή της φετινής Eurovision ότι η Ουκρανία θα κερδίσει έχε πολλές πιθανότητες να κερδίσει τον διαγωνισμό. Όχι γιατί το τραγούδι της ήταν το καλύτερο (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ήταν άσχημο), αλλά γιατί ήταν βέβαιο -όπως κάθε χρόνο- ότι τα άτομα που θα μπουν στη διαδικασία να ψηφίσουν, θα ψηφίσουν με την καρδιά τους και όχι με την λογική τους ή τουλάχιστον με το αφτί τους. Δεν είπαμε να κερδίσει η Αμάντα Γεωργιάδη (τίμια η 8η θέση) όμως σίγουρα υπήρχαν χώρες που το άξιζαν περισσότερο από την Ουκρανία. No hard feelings που λένε και στο ΝΑΤΟ, άλλωστε για «μουσική» Eurovision μιλάμε.

Γενικότερα, η φετινός διαγωνισμός ήταν υπερβολικά βαρετός και το μόνο που θα θυμόμαστε από αυτή ήταν το σχόλιο του Γιώργου Καπουτζίδη περί «καλής και κακής αδερφής». Το μόνο που άξιζε. Η χθεσινή αδικία, όμως, αν μπορούμε να την χαρακτηρίσουμε έτσι, μας έφερε στο μυαλό διάφορες ελληνικές συμμετοχές που δεν πήραν αυτό που άξιζαν. Η Έλενα Παπαρίζου ανήκει σε άλλη κατηγορία, φυσικά και ήταν δίκαιη η νίκη της. Μιλάμε για τις υποτιμημένες μας εμφάνισεις, που το ευρωπαϊκό και όχι μόνο κοινό δεν μπόρεσε να αντιληφθεί το μεγαλείο τους. Ναι, αυτά τα 5 τραγούδια που ακολουθούν ήταν απείρως καλύτερα από αυτό της Ουκρανίας αλλά, τι να κάνουμε, μας φάγαν τα κυκλώματα.

«Κλόουν», Αφροδίτη Φρυδά (1988) 

Γυρίζουμε πίσω στο μακρινό πια 1988, όταν η χώρα μας συμμετείχε με τον «Κλόουν» της Αφροδίτης Φρυδά, ο οποίος βρίσκεται περήφανα σε πολλές λίστες με τα χειρότερα κομμάτια που πέρασαν ποτέ από την Eurovision. Θα έπρεπε να μπει και στην κατηγορία με τα πιο cringe θα προσθέσουμε εμείς. Πήραμε 10 βαθμούς, τερματίζοντας 17οι ανάμεσα σε 21 συμμετοχές. Ίσως δεν έπρεπε να το αναφέρουμε αυτό. Υπερβολικά κακός ο «Κλόουν», τόσο κακός που θα έπρεπε να εκτιμηθεί περισσότερο.

«Η Άνοιξη», Σοφία Βόσσου (1991)

Η Σοφία Βόσσου ήταν πραγματικά εξαιρετική, δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το κομμάτι αυτό παίζει σε κάθε πάρτι που σέβεται τον εαυτό του. Υπήρχαν όμως και μερικά λαθάκια που δυστυχώς δεν πέρασαν απαρατήρητα. Ο σαξοφωνίστας νόμιζε ότι ήταν σε κάποιο κλαμπ της Νέας Υόρκης και έπαιζε free jazz και έτσι δεν πέτυχε νότα. Παρά το γεγονός αυτό, θεωρείται ένα από τα πιο επιτυχημένα ελληνικά τραγούδια στην ιστορία του θεσμού. Βγήκαμε 13οι, σίγουρα μπορούσαμε και καλύτερα.

1995: «Ποια προσευχή», Ελίνα Κωνσταντοπούλου (1995)

Μέγα fail, δεν το συζητάμε. Το «Ποια Προσευχή» της Ελίνας Κωνσταντοπούλου ήταν η ελληνική συμμετοχή το 1995 και τραγουδήθηκε στα ελληνικά και εν μέρει στα αρχαία ελληνικά.  Το μήνυμα του τραγουδιού αναφερόταν κυρίως στις διεκδικήσεις του τότε κράτους των Σκοπίων, σχετικά με το Μακεδονικό ζήτημα. Μην γελάτε, είδαμε πώς πήγε, ακόμα στο Σύνταγμα έχουν ξεμείνει κάποιοι. Για κάποιο λόγο τερματίσαμε 12οι, πού να καταλάβαιναν και τα αρχαία ελληνικά.

«S.A.G.A.P.O», Μιχάλης Ρακιντζής (2002)

Είστε πολύ λίγοι! Ο Μιχάλης Ρακιντζής μετά τον υπέροχο «Πουφ»  θέλησε να μοιραστεί με ολόκληρη την Ευρώπη τις διαστημικές του ανησυχίες, μόνο που καμία από αυτές τις χώρες δεν μπόρεσαν να πιάσουν το νόημα. Κακό του κεφαλιού τους, θα πούμε εμείς. Τελικά κατακτήσαμε με το σπαθί μας την 17η θέση και την 1η στην στρατόσφαιρα του καλτ. 

«Ελλάδα χώρα του φωτός», Καίτη Γαρμπή (1993)

Η Καίτη μας, η μία και μοναδική Καίτη Γαρμπή ξεσήκωσε τα πλήθη το 1993, με ένα κάπως εναλλακτικό ροκ τσιφτετέλι, κάνοντας γνωστό στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες ότι είναι γνήσια απόγονος του Αριστοτέλη. Άψογη φωνητικά και με ένα φόρεμα που έκανε όλη την Ευρώπη να παραμιλάει, κατέκτησε την 9η θέση. Αν αυτή δεν είναι αδικία, τότε ποια είναι; Δέκα κλάσεις ανώτερο από αυτό της Ουκρανίας.