Ο λογαριασμός “The Dandy” μπήκε στο δικό μου ινσταγκραμικό σύμπαν μόνο για να μου αποδείξει πως δεν υπάρχουν δεδομένοι τρόποι να βρεις αυτό που ψάχνεις στο Instagram. Τον ανακάλυψα μήνες μετά από ένα στοχευμένο, γύρω από την Τέχνη και την ιστορία της search, στο οποίο δεν βρήκα -σχεδόν- τίποτα. Τις προάλλες ένα post του έγινε viral τον έβαλε σχεδόν σε κάθε στόρι που παρακολούθησα. Σε αυτό, ένας ρεαλιστικός πίνακας του Félix Vallotton «παντρεμένος» με ένα κείμενο της Εύας, γνωστής ως abstract girl, μας θύμιζε ότι αυτό το καλοκαίρι αξίζει να είναι εκείνο που δεν θα κατηγορήσουμε το σώμα μας για εκείνα τα παραπάνω κιλά, για την κυτταρίτιδα, τις ραγάδες, αλλά θα το αγαπήσουμε. Γιατί είναι το μοναδικό ολόδικό μας όχημα, διάολε.
Τον Φώτη Φλώρο, τον 20χρονο φοιτητή της Σχολής Καλών Τεχνών, που βρίσκεται πίσω από το curation του The Dandy τον βρήκα και συζητήσαμε για το “calling” της Τέχνης, για την έμπνευσή του, τον Αλέξανδρο Ιόλα, για μερικές συμβουλές για κάθε άσχετο που θέλει να γίνει κάπως σχετικός σε ό,τι αφορά την Τέχνη, αλλά και για τη Μόνα Λίζα, που βρίσκει υπερτιμημένη, και ας πέσουμε να τον φάμε.
Ποιος είναι ο The Dandy; Τι πρέπει να γνωρίζουμε για εσένα;
Ο the dandy είναι ένας άνθρωπος με αγάπη για την κομψότητα και την τέχνη. Ένας άνθρωπος που αναζητά κάθε τι όμορφο γύρω του και κάθε μορφή πολιτισμού. Στον πραγματικό κόσμο συστήνομαι ως Φώτης Φλώρος, είμαι 20 χρονών και σπουδάζω Ιστορία της Τέχνης στην ΑΣΚΤ. Στον ελεύθερό μου χρόνο απολαμβάνω να πηγαίνω σε μουσεία και χώρους πολιτισμού, να γράφω λογοτεχνικά κείμενα, να συλλέγω παλιά αντικείμενα και να μοιράζομαι στιγμές με ανθρώπους που αγαπώ.
Πώς ξεκίνησε η αγάπη για την τέχνη και πότε; Υπάρχει στη δική σου περίπτωση αυτή η στιγμή που συνειδητοποιεί κανείς πως με αυτό -στην περίπτωσή σου, με την τέχνη- θέλει να ασχοληθεί;
Η αγάπη μου για την τέχνη είναι σχετικά πρόσφατη. Ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2018 όταν εντελώς καρμικά «γνώρισα» τον Αλέξανδρο Ιόλα. Με μάγεψε τόσο πολύ η ζωή και η καριέρα του, που με έκανε να θέλω να μάθω τα πάντα για εκείνον. Όσο περισσότερο έψαχνα, τόσο πιο βαθιά έμπαινα στον κόσμο της τέχνης. Διάβαζα για καλλιτέχνες που ποτέ δεν είχα ξανακούσει στο παρελθόν, συναντούσα έργα που δεν είχα ιδέα ότι μπορούσαν να μου προσφέρουν τόσο μεγάλες συγκινήσεις. Όλο αυτό έγινε τόσο οργανικά και υποσυνείδητα, που άργησα να καταλάβω πως η τέχνη ήταν αυτό που με έκανε να νιώθω τόσο οικεία.
Τώρα όσον αφορά την απόφαση μου να ασχοληθώ επαγγελματικά με τον χώρο της τέχνης έχω να καταθέσω το εξής. Από μικρό παιδί ήθελα να γίνω αρχαιολόγος. Μου φαινόταν πολύ ουαου δουλειά. Έδωσα πανελλήνιες και πέρασα στο Ιστορικό Αρχαιολογικό. Έκατσα ένα χρόνο, παρακολούθησα πολλά διαφορετικά μαθήματα, μεταξύ αυτών και Ιστορία της Τέχνης, ώσπου έφτασε το καλοκαίρι και μια μέρα στην παραλία έκατσα να σκεφτώ. Αυτό που συνειδητοποίησα είναι ότι μου άρεσε πολύ η αρχαιολογία, αλλά δεν ήταν ο τομέας που ήθελα να αφιερωθώ. Η τέχνη με συγκινούσε περισσότερο. Έτσι, αποφάσισα να κάνω αίτηση για μετεγγραφή στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Αναφέρω την προσωπική μου ιστορία, γιατί έστω και ένας που διαβάζει αυτή τη στιγμή τη συνέντευξή μου και βρίσκεται σε αυτό το δίλημμα, να δει το δικό μου παράδειγμα και να κάνει την αλλαγή που επιθυμεί. Ποτέ δεν είναι αργά και εγγυώμαι εγώ ο ίδιος πως δεν θα το μετανιώσει!
Η σελίδα σου στο Instagram ήρθε για πολλούς με ένα «επιτέλους κάποιος». Θεωρείς πως είστε μετρημένοι στα δάχτυλα όσοι αφιερώνετε ινσταγκραμικό χρόνο στην τέχνη;
Είναι ένα μήνυμα που λαμβάνω αρκετά συχνά. Δυστυχώς ναι, είμαστε αρκετά λίγοι λογαριασμοί στο ελληνικό Instagram που παράγουμε περιεχόμενο σχετικά με την τέχνη. Φυσικά και υπάρχουν πολλοί Έλληνες καλλιτέχνες που προβάλουν τη δουλειά τους στα social media, αλλά οι λογαριασμοί που προσπαθούν να σκορπίσουν τέχνη θεωρώ πως είναι πολύ λίγοι. Άλλωστε, ήταν ένας από τους λόγους που πήρα την απόφαση να δημιουργήσω το “the dandy”. Η ανάγκη μου δηλαδή για ένα προφίλ που θα μου προσέφερε την δόση τέχνης που είχα ανάγκη στην καθημερινότητά μου. Ελπίζω κι εύχομαι να αρχίσουν να εμφανίζονται κι άλλοι παρόμοιοι λογαριασμοί!
Θεωρείς τον Arcaeostoryteller κάτι σαν μέντορά σου στο πώς μπορεί κανείς να δημιουργήσει το όχι και τόσο μέινστριμ μικροσύμπαν του στο Instagram;
Σαφέστατα! Νομίζω πως όλοι μας έχουμε επηρεαστεί από τη δουλειά του archaeostoryteller. Χωρίς να θέλω να αδικήσω κάποιον, έχω την εντύπωση πως ο Θοδωρής ήταν ο πρώτος που εισήγαγε την επιστήμη κοινού στα ελληνικά social media. Εξοικείωσε το ελληνικό κοινό με αυτού του είδους το content κάνοντας το έδαφος πιο πρόσφορο για projects σαν το δικό μου. Επομένως, όλοι χρωστάμε ένα τεράστιο ευχαριστώ στον archaeostoryteller!
Πρόσφατα μια δημοσίευσή σου για το body image έγινε viral. Πώς αποφάσισες να αγγίξεις αυτό το ζήτημα;
Αρχικά θέλω να αναφέρω ότι χάρηκα πάρα πολύ που η συγκεκριμένη δημοσίευση αγαπήθηκε τόσο! Στην ουσία, βρήκα τυχαία στο ίντερνετ τον συγκεκριμένο πίνακα του Félix Vallotton που απεικονίζει με ρεαλιστικό τρόπο έναν ποπό. Μου έκανε τεράστια εντύπωση, διότι έχουμε συνηθίσει τα γυμνά σώματα στην τέχνη να είναι πάντα τέλεια και αψεγάδιαστα. Χωρίς πολύ σκέψη τον έστειλα στην Εύα aka the.abstract.girl και της ζήτησα να γράψει ένα κείμενο για τις ανασφάλειες που έχουμε με το σώμα μας, μιας και την εμπιστεύομαι απόλυτα σε αυτού τους είδους θέματα. Πλησιάζει κιόλας το καλοκαίρι, οπότε θεώρησα πως ήταν η ιδανική στιγμή.
Ποιους καλλιτέχνες και ποια μουσεία θα πρότεινες σε κάποιον που θέλει να μπει στον κόσμο της Τέχνης για πρώτη φορά στη ζωή του; Έτσι για να κάνει μια καλή αρχή.
Σίγουρα θα του πρότεινα να κοιτάξει τα έργα του Μιχαήλ Άγγελου και του Ρενέ Μαγκρίτ. Θεωρώ πως είναι δύο κορυφαίοι καλλιτέχνες. Από μουσείο θα πρότεινα το Ίδρυμα Β&Ε Γουλανδρή στην Αθήνα και το μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι. Δεν έχω καταφέρει να το επισκεφθώ ακόμη, αλλά ένα από τα καλά του κορονοϊού είναι ότι μας έδωσε την ευκαιρία να ταξιδέψουμε ψηφιακά. Ήταν πολύ ενδιαφέρον να επισκέπτεσαι ένα μουσείο εξ αποστάσεως, ωστόσο δεν ήταν ικανή εμπειρία να αντικαταστήσει την δια ζώσης επαφή με τα έργα.
Αναφέρεσαι στον Ιόλα συχνά; Ήταν τελικά θύμα της νοοτροπίας του ότι δεν μας μοιάζει πρέπει να εξαφανιστεί;
Όπως κατάλαβες ο Ιόλας με έχει επηρεάσει σε πολλά επίπεδα της ζωής μου μέχρι σήμερα, κυρίως στην αισθητική μου. Όπου σταθώ κι όπου βρεθώ μιλάω για εκείνον με μεγάλο ενθουσιασμό. Υπήρξε και ακόμα είναι ένας πολύ επιδραστικός άνθρωπος. Δυστυχώς για εκείνον γεννήθηκε κάπως πρόωρα. Η εποχή που έζησε δεν διαπραγματευόταν να συμπεριλάβει μία προσωπικότητα σαν τη δική του. Φυσικά αναφέρομαι στην ελληνική κοινωνία. Την δεκαετία του 80’ τα μυαλά ήταν υπερβολικά κλειστά και η δεκτικότητα ήταν μηδαμινή. Όπως ήταν αναμενόμενο, ο Ιόλας βίωσε έναν τρομακτικό πόλεμο από τις εφημερίδες και μία τεράστια απαξίωση από την ελληνική κοινωνία, την ίδια στιγμή που στο εξωτερικό έτρεφε εκτίμησης των σπουδαιότερων προσωπικοτήτων. Τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει η αποκατάσταση του ονόματός του και σε αυτό έχει συμβάλει τα μέγιστα η ανηψιά του κα. Ελένη Κουτσούδη-Ιόλα με το βιβλίο της «Ο θείος μου ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΙΟΛΑΣ, ο Άνθρωπος πίσω από τον Μύθο», που κυκλοφόρησε πριν από μερικούς μήνες και αποσαφηνίζει πολλές ανακρίβειες.
Ποιους χώρους τέχνης και μουσεία θα πρότεινες σε έναν άσχετο Αθηναίο;
Με κλειστά μάτια το Ίδρυμα Β&Ε Γουλανδρή, που ανέφερα και πιο πάνω. Σχεδόν όλα τα ονόματα που θα συναντήσεις ξεφυλλίζοντας ένα βιβλίο Ιστορίας της Τέχνης υπάρχουν εκεί μέσα. Έχει μία εκπληκτική συλλογή. Ύστερα, θα πρότεινα την Εθνική Πινακοθήκη για μία καλή γεύση νεοελληνικής τέχνης και τον αρχαιολογικό χώρο της Αρχαίας Αγοράς, αυτήν την περίοδο είναι υπέροχος προορισμός για μια βόλτα.
Ποιο έργο τέχνης σε έχει κάνει να δακρύσεις;
Ένα έργο που με είχε συγκινήσει ιδιαίτερα είναι «Ο θάνατος του Κασαχέμας», 1901, του Πάμπλο Πικάσο που απεικονίζει τον στενό φίλο και συνεργάτη του καλλιτέχνη νεκρό στο φέρετρο. Ο ίδιος είχε αυτοκτονήσει στη μέση ενός caffe ύστερα από την άρνηση της Ζερμέν Πισό να τον παντρευτεί. Η Πισό παρεπιπτόντως πόζαρε αργότερα ως μοντέλο για τον διάσημο πίνακα του Πικάσο «Οι δεσποινίδες της Αβινιόν». Ο θάνατος του καλού του φίλου τον βύθισε σε μεγάλη θλίψη, γεγονός που τον επηρέασε τόσο πολύ που το έργο του γέμισε με αποχρώσεις του μπλε. Έτσι, ξεκίνησε η Μπλε Περίοδος (1901-1904) του Πικάσο, με τον συγκεκριμένο πίνακα να θεωρείται η αφετηρία αυτής της περιόδου. Οι διαφορετικοί τόνοι του μπλε που έχει επιλέξει εκπέμπουν μία βαθιά θλίψη και έναν βουβό θρήνο που πραγματικά με συγκινεί.
Υπάρχει κάποιος Έλληνας καλλιτέχνης αυτή τη στιγμή που ακόμα δεν έχει πάρει τη δόξα που αξίζει;
Εννοείται πως υπάρχει! Ο Θεόφραστος Τριανταφυλλίδης είναι μια τέτοια περίπτωση. Πρόκειται για έναν καλλιτέχνη με σπουδαίο έργο που παραδόξως δεν έχει αναγνωριστεί. Γεννήθηκε το 1881 στη Σμύρνη σε μία εύπορη οικογένεια, γεγονός που του επέτρεψε να αφοσιωθεί στην τέχνη του. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ, στην Ακαδημία του Μονάχου και στο Παρίσι. Η Μικρασιατική Καταστροφή, όμως, τα άλλαξε όλα. Η οικογενειακή του περιουσία χάθηκε, ενώ ταυτόχρονα κλήθηκε να αντιμετωπίσει κι άλλες δυσκολίες που οδήγησαν το έργο του στην αφάνεια. Η ζωγραφική του έχει πολλές ιμπρεσιονιστικές καταβολές και ο τρόπος με τον οποίο διαρθρώνει τις συνθέσεις του θυμίζει πολύ τους μεγάλους σύγχρονούς του ζωγράφους. Υπήρξε αδιαμφισβήτητα ένας ξεχωριστός Έλληνας καλλιτέχνης.
Υπάρχει κάποιος καλλιτέχνης που βαθιά, σχεδόν ενοχικά μέσα σου να θεωρείς υπερεκτιμημένο; Ή κάποιο έργο;
Μπορεί να πέσουν να με φάνε μερικοί μετά από αυτό που θα πω, αλλά θεωρώ ότι η Μόνα Λίζα του Λεονάρντο ντα Βίντσι είναι αρκετά υπερεκτιμημένη. Τώρα θα μου πείτε ποιος είμαι εγώ για να πω κάτι τέτοιο. Ισχύει! Ωστόσο, δεν πιστεύω ότι έχει κάτι το συγκλό που να την κάνει ένα από τα διασημότερα έργα τέχνης, αν όχι το διασημότερο. Λίγο εκεί παίζει με το χαμόγελο, οκ, αλλά ο ντα Βίντσι έχει πολύ πιο σπουδαία έργα που θα μπορούσαν να είναι περισσότερο διάσημα. Τέλος πάντων, το ‘πα και ξελάφρωσα!
