Ένας πολύ καλός τρόπος για να «σκοτώσεις» την ώρα σου, είναι πας στο μπαρ της περιοχής σου και να πιεις μια μπίρα. Ένας ακόμα καλύτερος τρόπος για να «σκοτώσεις» την ώρα σου, είναι να ανοίξεις μια συζήτηση με τον διπλανό σου για τους πιο υπερεκτημένους τραγουδιστές, όσο πίνεις την μπίρα σου. Μόλις αναφέρετε το πρώτο όνομα, τότε θα ξεκινήσει μια κουβέντα χωρίς τελειωμό και από την μπίρα, θα περάσετε στα «σκληρά» ποτά και τότε είναι που θα ξεκινήσετε να τσακώνεστε. Τις ξέρουμε καλά αυτές τις μουσικές κουβέντες που καταλήγουν σε μάχες σώμα με σώμα.

Όμως, όπως ακριβώς και στην ομορφιά, η έννοια της υπερεκτίμησης είναι στο μάτι του θεατή ή, στην προκειμένη περίπτωση, στο αφτί του. Επειδή κάποιος έκανε αυτή τη λίστα με τους υπερεκτιμημένους τραγουδιστές, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι έχουν κακή φωνή. Σημαίνει απλώς ότι, κατά τη γνώμη μας, οι φωνητικές τους ικανότητες από μόνες τους δεν αξίζουν την κορυφή στον μουσικό κόσμο. Για παράδειγμα, ο Bob Dylan δεν έχει ιδιαίτερα καλή φωνή, αυτό δεν πάει να πει ότι δεν είναι σημαντικός. Βέβαια, δεν μπήκε στη λίστα γιατί είναι ίσως ο μεγαλύτερος τραγουδοποιός όλων των εποχών, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.

Ακολουθούν οι τέσσερις τραγουδιστές που σε καμία περίπτωση δεν αξίζουν τη φήμη τους. Είπαμε, εστιάζουμε στη φωνή, όχι στη συνολική τους παρουσία στον κόσμο της μουσικής.

Adam Levine – Maroon 5

Οι Maroon 5 έκαναν το «μπαμ» με το ντεμπούτο άλμπουμ τους Songs About Jane που κυκλοφόρησε το 2002 και ο frontman της μπάντας, Adam Levine ήταν ίσως ο σημαντικότερος λόγος που βρέθηκαν στην κορυφή των charts. Το συγκρότημα κέρδισε ακόμη και μερικά βραβεία Grammy, αλλά με τον καιρό, συνειδητοποιήσαμε ότι το να ακούς τη φωνή του Adam Levine είναι σαν να βάζεις ξανά και ξανά την ταινία Groundhog Day. Η φωνή του Adam παραμένει η ίδια σε κάθε κομμάτι και δεν υπάρχει καμία ουσιαστική εξέλιξη όλα αυτά τα χρόνια. Τραγουδάει από τη μύτη του, τόσο απλά και αν ακούσεις έναν ολόκληρο δίσκο τους, καταντά κουραστικός. Είναι πραγματικά περίεργο που ότι η φωνή του δεν έχει ωριμάσει ή εξελιχθεί την τελευταία δεκαετία.

Bono – U2

​Μη βαράτε! Οι U2 δίνουν φανταστικές συναυλίες, αλλά… Ο Bono είναι μια καλή περίπτωση τραγουδιστή και πραγματικά μας αρέσει η ιστορία των παλιών μαθητών που γίνονται ένα από τα μεγαλύτερα και πιο επιτυχημένα ροκ συγκροτήματα στον κόσμο. Αλλά ο Bono ως front man, έχει ταβάνι και ναι, πολλά τραγούδια των U2 μοιάζουν μεταξύ τους. Ίσως αυτό οφείλεται στη φωνή του Bono που παραμένει σταθερά ίδια. Εντάξει, αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, όμως αναγκαστικά σε περιορίζει.

Chris Martin – Coldplay

Οι Coldplay μας είναι συμπαθέστατοι και όπως και οι U2 είναι εξαιρετικοί στις συναυλίες τους αφού, συνήθως, προσφέρουν ένα ολοκληρωμένο οπτικοακουστικό αποτέλεσμα. Μεγάλο μέρος του ήχου τους, μάλιστα, είναι επηρεασμένο από τα ροκ συγκροτήματα με έδρα το Ηνωμένο Βασίλειο όπως οι U2, οι The Smiths και οι Oasis και αυτό, στην περίπτωσή τους είναι θετικό. Η φωνή του τραγουδιστή Chris Martin όμως δεν είναι τίποτα περισσότερο από συνηθισμένη. Είναι καλή σε αυτό που κάνει – αν και σε καμία περίπτωση δεν έχει την εμβέλεια ή το βάθος που έχουν οι Bono, Morrissey ή οι αδερφοί Gallagher. Τα τραγούδια των Coldplay μπορεί να είναι ταυτόχρονα καλά και διασκεδαστικά, αλλά η φωνή του Martin σε κάνει να θέλεις περισσότερα. Κάτι λείπει, που λένε.

Ed Sheeran

Ο Ed Sheeran είναι ένας εξαιρετικά ευφυής μουσικός που ξέρει τι πρέπει να κάνει για να πουλήσει. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα, ακούμε τα τραγούδια του συνεχώς. Αν και έχει μια αξιοπρεπή φωνή, απέχει πολύ από το «θρύλος», όπως επιμένουν να τον αποκαλούν πολλοί. Η δημοτικότητα του Sheeran πηγάζει από το γεγονός ότι είναι αστέρας της ποπ παρά το γεγονός ότι μοιάζει με έναν συνηθισμένο τύπο με λίγα παραπάνω τατουάζ. Αυτό είναι και το όπλο του. Ο Sheeran έχει κάποια φωνητική ικανότητα, αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε. Απέχει πολύ από το να είναι κάποιος που θα τον θεωρείτε «φωνή» της δεκαετίας.