Είναι αργό. Είναι κλινικά λευκό. Είναι υποδόρια τρομακτικό. Είναι επιστημονική φαντασία ή σενάριο από το εργασιακό μας μέλλον. Είναι το The Office ως θρίλερ; Είναι άβολο. Δεν το παρακολουθείς για να χαλαρώσεις. Και – προσωπική άποψη- καταλαβαίνεις αν σου άρεσε όταν τελειώσει το τελευταίο επεισόδιο του πρώτου κύκλου. Που εντάξει, είναι αυτό που λέμε mind blowing, κόσμια θα μπορούσε να αποδοθεί στα ελληνικά ως εντυπωσιακό στα όρια της αποθέωσης.
Σε ακόμη πιο προσωπική άποψη, το είδα ως κωμωδία. Για πολλούς λόγους. Το σκηνοθετεί (κάποια επεισόδια) ο Μπεν Στίλερ, θεωρώ τις ταινίες του Λάνθιμου κωμωδίες και εμένα το σύμπαν του Severance μου θυμίζει εκείνου του Γουές Άντερσον με πιο μουντά χρώματα (σχολή μόδας Αμβέρσας likes this post). Αν σας αρέσει ο Άνταμ Σκοτ, ο Κρίστοφερ Γουόκεν, η Πατρίσια Αρκέτ έχετε τρεις λόγους να το δείτε και να κάνετε χαρούμενους τους ιθύνοντες του Apple Tv+. Κάποιοι θα ερωτευτείτε την Μπριτ Λόουερ.Μέγας είσαι Τζον Τορτούρο και θαυμαστά τα έργα σου.
Η υπόθεση είναι φαινομενικά απλή. Αλλά, όσοι έχουμε κολλήσει αρκετά ένσημα γνωρίζουμε ότι ποτέ δεν είναι απλό οτιδήποτε σχετίζεται με «δουλειά». Έχετε ακούσει κάτι μπούρδες που λένε συνήθως ακατάλληλοι life coaches και πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες, «πρέπει να αφήνετε τις έγνοιες της δουλειάς στο γραφείο και να μην της κουβαλάτε στην προσωπική ζωή»; Ε, αυτή η σειρά μας δείχνει πώς είναι οι άνθρωποι που το πετυχαίνουν. Σχεδόν ρομποτ, τροποποιημένα ανθρωποειδή. Δυστυχισμένα, σε κατάθλιψη, βασανισμένα πλάσματα.
Υπόθεση σε μια πρόταση: Οι υπάλληλοι του τμήματος βελτίωσης δεδομένων της Lumon Industries συμφώνησαν όλοι να υποβληθούν σε χειρουργική επέμβαση.
Στη Lumοn Industries (το σκηνικό, μια εταιρεία που παίζει με τα data, θέλει να αλλάξει τα μυαλά μας, είμαστε απλά εργατικό δυναμικό, χωρίς προσωπικότητα, αντικαταστάσιμο), ο εισαγωγέας δεδομένων Μαρκ (ο πρωταγωνιστής μας) και οι συνάδελφοί του έχουν όλοι υποβληθεί σε μια διαδικασία που διαχωρίζει, απολύτως, τον εργασιακό εαυτό ] (“innies”) από τον πραγματικό, εκείνο που δεν βαράει κάρτα(«outies»). Μπαίνουν σε ένα ασανσέρ και σαν να πατιέται ένα διακόπτης (πατιέται, ένα τσιπάκι στον εγκέφαλο τους ελέγχει τις ορμές και τις σκέψεις τους) και αλλάζουν εαυτό. Είναι φαινομενικά ανθρώπινοι, ουσιαστικά meta άνθρωποι (είδες τι έκανα μόλις;).
Για ένα οκτάωρο οι innies είναι αιχμάλωτοι σε ένα γραφείο. Τους είχαν υποσχεθεί την ισορροπία μεταξύ προσωπικής και επαγγελματικής ζωής και τους παρέσυραν σε ένα υπαρξιακό βάσανο. Ο Μαρκ υποβλήθηκε στη διαδικασία διαχωρισμού με το τσιπ μετά το θάνατο της συζύγου του, για να ξεφύγει από τον πόνο της θλίψης και να μην χρειαστεί να περάσει το μαρτύριο του να ζει με την απώλεια. Για αυτόν, η επέμβαση είναι ένα μέσο δημιουργίας ενός δεύτερου εαυτού χωρίς θλίψη. Οι αναμνήσεις τους έχουν ουσιαστικά διαγραφεί, έτσι ο καθένας δημιουργεί μια περσόνα από την αρχή.
Μια νεοφερμένη θα φέρει τα πάνω κάτω, σαν την Εύα στον βιβλικό παράδεισο. Η Χέιλι από τη στιγμή που ανοίγει το ασανσέρ και την βλέπουμε στον Κάτω Κόσμο θέλει να παραιτηθεί, να δραπετεύσει ή να κάνει κάτι πιο σαρωτικό. Το πρώτο επεισόδιο (με τον εύστοχο τίτλο “Good News About Hell”) ξεκινά με την Χέιλι σε μια αίθουσα συνεδριάσεων χωρίς παράθυρα για τη μυστηριώδη εταιρεία Lumon, αβέβαιη για το πού ή ακόμα και ποια είναι. Εν πάση περιπτώσει, όπως σημειώνει ο Μαρκ, «Το να το παρατήθεις θα τελείωνε ουσιαστικά τη ζωή σου». Καθώς η σειρά εξελίσσεται, δεν θέτει απλώς, αλλά εξετάζει, αβίαστα και έξυπνα, βαθιά ερωτήματα σχετικά με το τι σημαίνει ο εαυτός, την ύπαρξη ελεύθερης βούλησης, το νόημά της επιλογής. Είναι άβολο γιατί σε κάποια επεισόδια βουτάς σε μια θάλασσα υπαρξιακής απόγνωσης (ennui το λένε οι Γάλλοι). Σε κάποια άλλα ανατριχιάζεις γιατί αναγνωρίζεις τις ήπιες τυραννίες του σύγχρονου χώρου εργασίας. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η σειρά ήρθε στην εποχή της Μεγάλης Παραίτησης (μετά την πανδημία όλοι αναθεωρήσαμε τις προτεραιότητές μας). Ζήσαμε από πρώτο χέρι το χάσμα μεταξύ των επιθυμιών του εργασιακού εαυτού μας και του- ίσως- αληθινού εαυτού μας.
Πάρα πολλά ερωτήματα γεννιούνται και κυρίως το πιο σημαντικό: Τι κάνει στην πραγματικότητα η εταιρεία; Εννέα ώρες μετά και μια ολόκληρη σεζόν μετά και δεν έχουμε καταλάβει. Το Lumon είναι ένα γκουλάγκ υψηλής τεχνολογίας, δεν θέλει να έχει ανθρώπινους (ελλαττωματικούς δηλαδή) υπαλλήλους.
Δυστυχώς, δεν μπορώ να μιλήσω για άλλα ερωτήματα γιατί θα κάνω σπόιλερ. Ας καταλήξω λέγοντας ότι πρώτη φορά είδα μια σειρά να μιλάει για τη μεταφορά της συνείδησης και τη χειραγώγηση των υπαλλήλων μέσα στο δυτικό καπιταλιστικό σύστημα στο σπιτάκι της Apple. Μου φάνηκε ειρωνικό.
Μέχρι να έρθει η δεύτερη σεζόν πατήστε εδώ.
