Η Ellie English είναι φωτογράφος με έδρα το Λονδίνο. Πέρασε πέντε χρόνια καταγράφοντας με τη βοήθεια της κάμεράς της τη ζωή της ως σεξεργάτρια. Πήγαινε με την κάμερά της στο εκάστοτε δωμάτιο ξενοδοχείου που είχε δώσει ραντεβού και τραβούσε ανώνυμα πορτραίτα των πελατών της, αλλά και το εσωτερικό των δωματίων που ουσιαστικά αποτελούσαν το working space της. Κάποια στιγμή αποφάσισε να συγκεντρώσει όλες τις φωτογραφίες που θεώρησε πως θα έδιναν στον θεατή την σεξεργασία από ένα διαφορετικό πρίσμα, και τις συγκέντρωσε στο λεύκωμα “does Monday work?”. Γιατί διαφορετικό; Στο λεύκωμα αυτό η τηλεργασία δεν προβάλλεται με όρους αντικειμενοποίησης του σώματός της, του σώματος της σεξεργάτριας. Σε αυτό, οι προβολείς πέφτουν στους πελάτες.
Μιλώντας στο DAZED, η Ellie αναφέρεται στην ασάφεια των φωτογραφιών της. “Ελκύομαι ενστικτωδώς από την ασάφεια”, εξηγεί. “Υπάρχει κάτι το ποιητικό στο να σε κάνουν να νιώσεις κάτι χωρίς να μπορείς να ψηλαφίσεις τι ακριβώς είναι αυτό που νιώθεις ή γιατί. Και η ασάφεια κρατάει μια ειλικρίνεια για την πολυπλοκότητα της εμπειρίας, πολύ περισσότερο από όταν κάτι έχει γίνει πιο εντυπωσιακό, χωρίς κανένα βάθος.”
Στο άτυπο ημερολόγιο που δημιούργησε δεν προσπαθεί να περάσει την πραγματικότητα της σεξεργασίας από κάποιο αισθητικό φίλτρο. Ο στόχος της είναι περισσότετο να τονίσει την πολυπλοκότητά της, καθώς και την πολιτική γύρω από αυτή. “Δεν έγινα σεξεργάτρια για να δημιουργήσω ένα project γύρω από αυτό, ήμουν ήδη σεξεργάτρια και ικανή να ενσωματώσω την επαγγελματική μου ζωή στην τέχνη μου ή το αντίστροφο”, διευκρινίζει. Εν τω μεταξύ, αναγνωρίζει πως μερικές από τις φωτογραφίες της είναι πεζές, απεικονίζοντας απλά στοιχεία εσωτερικής διακόσμησης. Κάπου εδώ χρειάζεται να κάνουμε εμείς το βήμα και να τα αναγνωρίσουμε, μαζί με την πεζότητά τους, ως στοιχεία μας επαγγελματικής ρουτίνας.
“Σαν κουλτούρα, είμαστε εκπαιδευμένοι στο κοιτάζουμε τα γυναικεία σώματα, κοιτάζοντάς τα σαν σεξουαλικά αντικείμενα. Εδώ, αρνούμε να σας δώσω αυτό”, αναφέρει, τονίζοντας πως το λεύκωμα αυτό δεν θα ικανοποιήσει την προσδοκία των θεατών για σεξουαλικοποιημένες θηλυκότητες. Η ίδια μπορεί να μην υπάρχει μέσα σε καμία φωτογραφία της, αλλά με έναν μαγικό τρόπο η παρουσία της γίνεται αισθητή.
Η έλλεψη σαφήνειας στις φωτογραφίες της είναι ηθελημένη. “Μια αντρική φιγούρα φαίνεται να κρέμεται άβολα εκτός frame, δεν είσαι σίγουτρος αν κρύβει την ταυτότητά του από την κάμερα ή αν απλώς τον έβγαλα σε αυτή τη στάση. Ένας άλλος άντρας μιλάει στο τηλέφωνο, αλλά με ποιον; Μιλάει για δουλειά; Ίσως μιλάει με τη γυναίκα του; Θέλω ο θεατής να νιώσει κάτι, να περάσει χρόνο πραγματικά κοιτάζοντας, να βιώσει πληθώρα συναισθημάτων”, αναφέρει στη συνέντευξη.
“Οι ζωές των σεξεργατών είναι πολύπλοκες, η ασφάλειά μας, το wellbeing μας σπάνια είναι εγγυημένες”, απαντάει σε ερώτηση για το τι απορίες ή και ανησυχίες θέλει να προκαλέσει μέσα από το λεύκωμά της. “H αποποινικοποίηση της δουλειάς μας προαπαιτείται ώστε να ξεκινήσουν οι αλλαγές μέσα στην κοινωνία για να βοηθήσουν να προστευτούν τα δικαιώματα των σεξεργατών”, δηλώνει, αναφέροντας και όλα εκείνα τα άτομα που δεν έχουν το δικό της προνόμιο να μιλήσουν για τις ζωές τους.
“Σεξεργάτες που δεν είναι λευκοί, μετανάστες, σεξεργάτες με αναπηρίες, και όσοι είναι μέλη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας. Αναγνωρίζω πως το προνόμιό μου, ως λευκή, μορφωμένη γυναίκα είναι κομμάτι του πώς κατάφερα να έχω τη δυνατότητα να μιλάω δημόσια ως σεξεργάτρια”, λέει με αυτογνωσία.
