Ήταν πριν μερικούς μήνες όταν d3lta παρουσίαζε εδώ στο Provocateur μερικούς από τους δίσκους που καθόρισαν στη ζωή του σε ένα ιδιαίτερο φωτογραφικό πρότζεκτ. Τώρα ήρθε η ώρα να ανέβει στη σκηνή του Σταυρού του Νότου (μπορείς να βρεις εισιτήρια εδώ), σε ένα χώρο ταυτισμένο με το ελληνόφωνο τραγούδι, αλλά ο Ελληνοβρετανός καλλιτέχνης όχι μόνο γοητεύεται από αυτή την αντίθεση, αλλά αφήνει την υπόσχεση για ένα πάρτι.

Στο setlist θα βρίσκονται τα κομμάτια που κυκλοφόρησε μέσα στο χειμώνα, όπως το «Hypocrites», το ταξιδιάρικο και καλοκαιρινό «Strange» ή το pop glam κομψοτέχνημα «Hey You», αλλά και εμβληματικά κομμάτια που τον έχουν διαμορφώσει σε πολύ φρέσκιες εκτελέσεις.

Ο d3lta ετοιμάζεται για την κυκλοφορία του EP του σε παραγωγή του Jim Abiss, του ανθρώπου που βρίσκεται πίσω από τον ήχο της Adele, των Kassabian και των Arctic Monkeys. Αυτή ήταν η αφορμή για να αρχίσουμε τη συζήτησή μας.

Την παραγωγή του EP, όπως και των κομματιών που έχεις έως τώρα κυκλοφορήσει, την έχει αναλάβει ο Jim Abiss. Δεν σκέφτηκες ούτε για μία στιγμή πώς θα βρείτε μια δημιουργική ισορροπία; Δηλαδή ξέρεις, είναι ο Jim Abbiss…

Σίγουρα στην αρχή είχα έναν τεράστιο ενθουσιασμό, αλλά παράλληλα και ένα άγχος για το πώς θα ανταπεξέλθω στις προσδοκίες που θα είχε αυτός από εμένα. Το ευχάριστο είναι ότι από την πρώτη στιγμή που μιλήσαμε με έκανε να αισθανθώ πολύ άνετα. Γνωρίζοντας τον καλύτερα υπήρχαν στιγμές που ξεχνούσα ότι ήταν ο Jim Abbiss. Ήταν σαν ένας φίλος που δημιουργούσαμε μαζί μουσική. Για να αποδόσεις χρειάζεσαι αυτοπεποίθηση, ώστε να πεις την άποψη σου αφιλτράριστα χωρίς να φοβηθείς αν θα κριθεί από άλλους, και σε αυτό ο Jim με βοήθησε πολύ.

Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία; Τον γνώρισες; Του είχες στείλει κάποιο demo; 

Όταν ξεκίνησε η καραντίνα του 2020, ήξερα πως για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα δεν θα μπορέσω να παίξω live σε κόσμο και θα υπάρξει μια παύση. Έχοντας αρκετό χρόνο, τελείωσα τα τραγούδια που είχα αφήσει στην άκρη και έγραψα 10 demo για να τα στείλουμε σε παραγωγούς. Μια μέρα με παίρνει τηλέφωνο ο manager μου και μου λέει πως είχαμε θετικό feedback και ότι θέλει να με γνωρίσει ο Jim Abbiss σε ενα zoom call. Έτσι ξεκίνησε η συνεργασία μας.

Τι συνέβη μέσα σου τη στιγμή που σου είπε «θέλω να δουλέψουμε τον δίσκο σου μαζί»;

Ήταν πολλά τα συναισθήματα που ένιωσα τη στιγμή που μου το ανακοίνωσε. Δεν το συνειδητοποίησα κατευθείαν, αλλά μόλις κλείσαμε το τηλέφωνο χοροπηδούσα μόνος μου στο σπίτι. Ως καλλιτέχνης πάντα πίστευα στον εαυτό μου και τα τραγούδια που γράφω, αλλά το να θέλει να δουλέψουμε μαζί ένας τέτοιος παραγωγός μου έδωσε την επιβεβαίωση ότι μάλλον καλά έκανα τόσα χρόνια και το πίστευα.

Έχεις να μοιραστείς μαζί μας κάποια ξεχωριστή εμπειρία από την περίοδο των ηχογραφήσεων;

Όταν ξεκινήσαμε να δουλεύουμε το Strange, για κάποιο λόγο δεν ακουγόταν σε κανέναν ωραίο και ήταν κάπως μονότονο. Δοκιμάσαμε τα πάντα, το έπαιξα στο πιάνο, δοκιμάζαμε διαφορετικά όργανα, και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς. Σε ένα σημείο μου πρότεινε ο Jim να πάμε να παίξουμε μπιλιάρδο για να ηρεμήσουμε. Εκεί λοιπόν μου είπε πως αυτό το τραγούδι είναι σαν γλιστερό ψάρι και δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Αφού δουλεύαμε μέχρι τις 12 το βράδυ χωρίς κάποιο αποτέλεσμα πήγαμε για ύπνο. Το πρωί έρχεται ο Jim, μπαίνει στο στούντιο και λέει το βρήκα! Θα το κάνουμε 20 bpm πιο γρήγορο και θα το υψώσουμε ένα ημιτόνιο. Όταν το πρότεινε δεν ήμουν καθόλου σίγουρος πώς θα λειτουργήσει. Ήμουν αρκετά διστακτικός, αλλά μόλις ξεκινήσαμε να το παίζουμε και σε κάποια στιγμή άνοιξα τα μάτια μου είδα όλους όσοι ήταν μέσα στο στούντιο να χορεύουν και τότε ένιωσα πως αυτό το τραγούδι είναι hit.

Και αν πάμε λίγο πιο πίσω, θυμάμαι στην πρώτη μουσική σου ανάμνηση. Τη θυμάσαι;

Φυσικά! Όταν ήμουν πολύ μικρός γύρω στα 3-4, με είχε ακουμπήσει ο πατέρας μου πάνω στο πιάνο και μου έπαιζε μουσική, κάτι που πάντα με ηρεμούσε. Η πρώτη ανάμνηση που τραγούδησα μπροστά σε κόσμο ήταν σε μια πτήση προς Παρίσι με την μητέρα μου και τον αδερφό μου. Είχε καθυστέρηση και μέσα στο αεροπλάνο υπήρχε αναστάτωση. Εγώ λοιπόν σηκώθηκα όρθιος στη μέση του διαδρόμου και άρχισα να τραγουδάω το φεγγαράκι μου λαμπρό.

Η πιο καθοριστική εμπειρία που είχες έως τώρα ως μουσικός;

Από την στιγμή που συνεργάστηκα με τον Jim πιστεύω έχει αλλάξει ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι την μουσική.

Αν επιβιβαζόσουν σε ένα παλιό αυτοκίνητο και έκανες ένας roadtrip όπως αυτό που παρακολουθούμε στο video clip του Strange ποιους 3 δίσκους θα έπαιρνες μαζί σου;

Το Grace του Jeff Buckley, Night at the Opera από Queen, και AM Arctic Monkeys.

Τα video clip είναι πολύ ιδιαίτερα και προσεγμένα εικαστικά. Στο creative direction βλέπουμε τις Girlfriend Creative. Μίλησε μας λίγο για αυτή τη συνεργασία…

Οι Girlfriend Creative είναι ένα φανταστικό δίδυμο, δύο φίλες μου, η Άννα και η Kate. Η Άννα είναι από την Κροατία, η Kate από το Λονδίνο και γνωρίστηκαν στο πανεπιστήμιο που σπούδαζαν σύνθεση μουσικής. Είναι από τους πιο δημιουργικούς ανθρώπους που έχω συναντήσει. Πολλές φορές αναλύουμε ιδέες για ώρες και ποτέ δεν τους φαίνεται κάτι too much. Είναι τρομεροί άνθρωποι και οι δύο και έχουμε ακόμα πολύ μέλλον στη συνεργασία μας.

Η εικόνα σου στα video clip έχει αρκετά στοιχεία glam και είναι ανδρόγυνη. Νιώθεις άνετα με το fluidity. Είναι το χαρακτηριστικό της ταυτότητας σου;

Γενικά δεν έχω ταμπού σαν άνθρωπος. Αισθάνομαι ότι η ελευθερία έκφρασης είναι κομμάτι της ταυτότητας μου, επειδή με αυτές τις αξίες έχω μεγαλώσει. Είναι πολύ όμορφο πράγμα να έχει κανείς την τόλμη να εκφράσει το ποιος είναι. Είναι πολύ λυτρωτικό για εμένα να το κάνω.

Από τους στίχους σου προκύπτει ότι μάλλον δεν έχεις και πολλή μεγάλη εμπιστοσύνη στην ανθρώπινη φύση. Ισχύει;

Για μένα κάθε τραγούδι είναι σαν μια σελίδα ενός ημερολογίου, που μπορεί να αντικατοπτρίζει μια στιγμή, ένα μήνα ή ακόμη και ένα χρόνο. Πολλές φορές αισθάνομαι πως χάνω την εμπιστοσύνη μου με αυτά που βλέπω να συμβαίνουν γύρω μας και θα γράφω τραγούδια όπως το Hypocrites. Κατά βάθος όμως έχω την εμπιστοσύνη ότι η καλοσύνη και η αγάπη υπερβαίνουν το μίσος και την εχθρικότητα.

Τι σε εμπνέει για να γράψεις ένα κομμάτι; Το Λονδίνο προσφέρει περισσότερα ερεθίσματα από την Αθήνα ή μήπως το «χάος» μιας παγκόσμιας μητρόπολης λειτουργεί αποσπασματικά; 

Κυρίως με εμπνέει η ανθρώπινη φύση, κάτι που είναι ανεξάρτητο απο το μέρος στο οποίο βρίσκεται κανείς. Οι ανθρώπινες σχέσεις και η σχέση μου με τον εαυτό μου είναι οι βασικές πηγές. Η Ελλάδα επειδή έχει κοινωνικά/πολιτικά μεγαλύτερη ένταση πιστεύω πως με εμπνέει περισσότερο σε σχέση με το Λονδίνο. Βέβαια το κάθε μέρος έχει τις ιδιαιτερότητες του, αρκεί να έχεις την όρεξη να το παρατηρήσεις.

Το Hey you μοιάζει να είναι μπαλάντα σε μια παλιότερη εκδοχή του εαυτού μας. Είχες όντως αυτό στο μυαλό σου;

Να είμαι ειλικρινής πολλές φορές μου έρχονται στίχοι ασυνείδητα. Και εγώ όπως και εσείς προσπαθώ να καταλάβω τι θέλει να μου πει το ασυνείδητο μου, σαν να βλέπω ένα όνειρο και να θέλω μετά να το εξηγήσω. Πιστεύω πως έχει διαφορετικές ερμηνείες. Μια από αυτές είναι ένα γράμμα στον παιδικό μου εαυτό.

Στο ίδιο κομμάτι ρωτάς «Did you trade your heroes for ghosts?». Οι δικοί σου ήρωες ποιοι είναι;

Οι δικοί μου ήρωες είναι οι άνθρωποι που παλεύουν για το καλό της ανθρωπότητας. Οι περισσότεροι απο αυτούς τυχαίνει να είναι στον καλλιτεχνικό χώρο όπως ο Kurt Cobain, Billie Joe Armstrong, Freddie Mercury. Κυρίως επειδή μεταφέρουν τόσο όμορφες αξίες μέσα απο τα τραγούδια τους παρόλο που δεν είχαν και το πιο εύκολο παρελθόν.

Και τα ποια είναι τα φαντάσματα;

Τα φαντάσματα για μένα είναι τα αρνητικά συναισθήματα -όπως ο φόβος- που μπορεί να αφήσουμε να μας κυριεύσουν. Ο λόγος που επέλεξα τη λέξη φαντάσματα είναι επειδή δεν έχουν ύλη – είναι δημιουργίες του μυαλού μας. Η διαφορά μεταξύ του ήρωα και του villain στα κομικ, είναι πως ο ήρωας καταφέρνει μέσα από μια δυσκολία- όπως ο Batman που σκοτώθηκαν οι γονείς του- να βοηθήσει τους συνανθρώπους του παρόλο που αυτό που του συνέβη ήταν άδικο. Από την άλλη, ο villain αφήνει να τον κυριεύσει το μίσος για την αδικία και σκοπός του είναι να διοχετεύσει το αρνητικό συναίσθημα που αισθάνθηκε. Είναι πολύ δύσκολο να είναι κανείς ήρωας, αλλά είχα την τύχη να γνωρίσω μερικούς τέτοιους ανθρώπους στην ζωή μου.

Το επόμενο live σου είναι στον Σταυρό του Νότου, έναν ιστορικό συναυλιακό χώρο, συνδεδεμένο με την ελληνόφωνη σκηνή. Σε γοητεύει αυτή η αντίφαση που προκύπτει ανάμεσα στον δικό σου ήχο και την παράδοση που έχει ο «Σταυρός»;

Αρχικά έχει ένα κύρος ως χώρος και εκτιμώ πολλούς καλλιτέχνες που έχουν βρεθεί σε αυτό το stage. Φυσικά πάντα μου αρέσουν οι αντιθέσεις επειδή έχουν ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον λιγότερο expected. Ανυπομονώ!