Πέρασαν σχεδόν δύο χρόνια από τη μέρα που τα ΜΜΕ της χώρα μας έπαιξαν για πρώτη φορά την είδηση πως μία γυναίκα δέχτηκε επίθεση με βιτριόλι. Πιο συγκεκριμένα, ήταν το πρωί της 20ης Μαΐου του 2020 όταν η Ιωάννα Παλιοσπύρου βρέθηκε στο ισόγειο της πολυκατοικίας όπου στεγάζονταν τα γραφεία της δουλειάς της. Περίμενε το ασανσέρ για να ανέβει, χωρίς να γνωρίζει ότι η Έφη Κακαράντζουλα είχε κρυφτεί στα σκαλιά. Λίγο αργότερα, η Ιωάννα ένιωσε αυτή «την απαίσια χημική βαριά μυρωδιά που έχει αυτό το υγρό. Κάψιμο πόνοι αφόρητοι. Ήδη είχε πέσει το υγρό στο μάτι μου και ήταν τα πάντα θολά».

Μετά από 708 ημέρες και 11 χειρουργεία, η Ιωάννα Παλιοσπύρου βρήκε τη δύναμη όχι μόνο να μιλήσει για το συμβάν και πώς αυτό άλλαξε την καθημερινότητά της, αλλά έδειξε και το πρόσωπό της, ένα πρόσωπο όμορφο, από όλες τις απόψεις. Μάλιστα, μιλώντας στην εκπομπή Πρωταγωνιστές και τον Σταύρο Θεωδοράκη, επέστρεψε στο «σημείο μηδέν», το σημείο δηλαδή όπου δέχτηκε την επίθεση. Αυτό, κυρίες και κύριοι, απαιτεί ψυχικό σθένος και η Ιωάννα Παλιοσπύρου, όπως έχει ήδη αποδείξει, το τροφοδοτεί καθημερινά, παραδίδοντας μαθήματα σε όλους μας. Έβγαλε τη μάσκα της και εμείς της βγάζουμε το καπέλο για τα όσα μας έμαθε μέσα από την προσωπική της ιστορία.

 

Μας έμαθε ότι η ομορφιά δεν έχει να κάνει με την εξωτερική εμφάνιση

«Έχω αποκτήσει μεγάλο μέρος της αυτοπεποίθησης που είχα, πλέον κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και μου χαμογελάω και νιώθω ότι είμαι όμορφη. Νιώθω ότι είμαι όμορφη με κοιτάζω και λέω είμαι όμορφη. Η λέξη όμορφη δεν έχει να κάνει 100% με την εικόνα την εξωτερική έχει να κάνει με το πως νιώθω έχει να κάνει με την αγάπη που παίρνω καθημερινά από τους δικούς μου και έτσι έχω ξαναχτίσει όλο αυτό το συναίσθημα και την αυτοπεποίθηση και την ομορφιά που νιώθω πραγματικά μέσα μου και αυτό βγαίνει προς τα έξω».

Μας έμαθε ότι ένας άνθρωπος, παρά τις δυσκολίες, μπορεί να ξεπεράσει το φόβο του

«Κάποια στιγμή μετά από πολύ καιρό πέρασα από τον κεντρικό δρόμο και ένιωσα ταχυκαρδία και έφυγα. Και μια μέρα ένιωσα αρκετά δυνατή και αποφάσισα να έρθω στο σημείο για να ξεπεράσω το φόβο μου».

Μας έμαθε ότι όταν κάποιος σκέφτεται την αυτοκτονία, μπορεί να βρει λίγη δύναμη ακόμη

Τα πρώτα βράδια στο νοσοκομείο είχαν πολύ πόνο, πολλά ερωτηματικά, απελπισία. Προσπαθούσα απλά να κρατηθώ στη ζωή. Είμαι μεγάλη λάτρης της ζωής αλλά μέσα στο νοσοκομείο έκανα τη σκέψη πώς μπορούν κάποιοι να δώσουν τέλος στη ζωή τους. Θυμάμαι αυτό το συναίσθημα και αυτή τη σκέψη, σαν να βρέθηκα και εγώ σε αυτό το σημείο. Σου φαίνεται λυτρωτικό. Τα βράδια έβλεπα όμορφα όνειρα, έβλεπα να είμαι με τους φίλους μου διακοπές και να διασκεδάζω…». Η Ιωάννα, όμως, είναι ακόμα εδώ.

 

Μας έμαθε ότι, αργά η γρήγορα, πρέπει να αντικρίσουμε την πραγματικότητα για το δικό μας καλό

«Ήταν λίγες μέρες πριν βγω από το νοσοκομείο. Οι γιατροί και οι ψυχολόγοι με πίεζαν αρκετές μέρες πιο πριν να κάνω το βήμα και να δω το πρόσωπό μου. Εγώ δεν ήθελα καθόλου, φοβόμουν πολύ αυτό που θα αντικρίσω. Ούτε τα χέρια μου δεν είχα δει, το απέφευγα. Προσπαθούσα να κερδίσω χρόνο. Έφτασε η ώρα, εννοείται ότι ήθελα να το κάνω με τη γιατρό μου. Ήθελα να είναι εκεί για μένα. Θυμάμαι ότι στην τουαλέτα στο νοσοκομείο είχε καθρέφτη και τους τρεις μήνες ήταν καλυμμένος γιατί δεν ήθελα να δω το πρόσωπό μου. Είχα την επιλογή να κοιτάξω τον εαυτό μου, όμως δεν τόλμησα ποτέ…Μου έδωσε ένα στρογγυλό καθρεφτάκι, είδα τον εαυτό μου για τρία δευτερόλεπτα, κράτησα την αναπνοή μου και λέω ΟΚ. Δεν πίεσα τον εαυτό μου πάρα πολύ».