Πόσο ταιριάζει η indie αισθητική στη χώρα μας και πόσο καλά εναρμονίζονται διάφορα μουσικά είδη όπως η soul, η R’n’B και η trip hop ώστε να μας χαρίσουν ένα «βελούδινο» τραγούδι χωρισμού και μάλιστα με ελληνικό στίχο; Σε αυτά τα δύο ερωτήματα απάντησε με ένα μόλις κομμάτι η Ελίνα Τερσενίδου, γνωστή ως Terselle, το περασμένο καλοκαίρι, όταν και μοιράστηκε μαζί μας το εκπληκτικό «Έμπνευση», το οποίο πλέον κυκλοφορεί επισήμως σε όλες τις streaming πλατφόρμες από την Akti Music.
Η Terselle, η οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Σαράτοφ της Ρωσίας πριν φύγει και ακολουθήσει νομικές σπουδές στην Ελλάδα, φοίτησε σε μουσικό σχολείο και επί σειρά ετών έκανε μαθήματα κλασικού πιάνου και pop jazz vocals χωρίς αυτό να την περιορίζει αφού από τον Mozart και τον Rachmninoff μπορούσε πολύ εύκολα να περάσει στο heavy metal και το ρωσικό punk.
Από την πρώτη της κιόλας κυκλοφορία αλλά και από τη συζήτησή μας, καταλάβαμε πολύ γρήγορα ότι απεχθάνεται τα μουσικά κουτάκια και ότι ναι, ένα άτομο μπορεί να ακούει τα πάντα χωρίς να θεωρεί τίποτα guilty pleasure. Το labelling, άλλωστε, αναπόφευκτα μας φέρνει αντιμέτωπους με τη δημιουργική στασιμότητα, μια στασιμότητα που, όπως μας είπε η ίδια, οδηγεί σε καλλιτεχνικό θάνατο.
Πότε και πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με τη μουσική;
Η μητέρα μου θεωρούσε αναγκαία την πολύπλευρη καλλιτεχνική εκπαίδευση όποτε ξεκίνησα να ασχολούμαι με διάφορες τέχνες από τα νιάτα μου, νομίζω γύρω στα 4 με πήγε σε σχολή αισθητικής αγωγής, όπου έμαθα τα βασικά για τον κόσμο της τέχνης και επιστήμης. Παράλληλα κάναμε πολλά road trips με το αυτοκίνητο του πατέρα μου, όπου ακούγαμε συνέχεια κλασικό rock, punk, αντισυστημική ρωσική μουσική της εποχής περεστρόικα. Στο σπίτι πάντα έπαιζε μουσική, είχα και την αδελφή μου που μελετούσε στο πιάνο κι όποτε την έβλεπα εκεί που σταματούσε πάταγα άναρχα τα κουμπιά όπως όλα τα παιδάκια. Μόλις έγινα 6 ετών, πριν πάω σε κανονικό σχολείο με πήγαν σε μουσικό όπου και ξεκίνησε επίσημα το ταξίδι μου. Πιστεύω πως οι γονείς μου μετέπειτα φοβήθηκαν αρκετά όταν παρατήρησαν την καλλιτεχνική μου προδιάθεση. Σε ένα πολύ συντηρητικό περιβάλλον όπου μεγάλωνα ήταν στην κυριολεξία αδιανόητη η σκέψη πως το παιδί τους θα μπορούσε ποτέ να ασχοληθεί επαγγελματικά με οποιουδήποτε είδους τέχνη. Αλλά ανακάλυψα τη μουσική και η μουσική ανακάλυψε εμένα. Τι να κάνουμε…
Θυμάσαι την ημέρα που είπες στον εαυτό σου “Ελίνα, θα ασχοληθείς σοβαρά με αυτό;”. Είναι μία εύκολη απόφαση αυτή για ένα νέο άτομο που καλείται να δει τι θα κάνει στη ζωή του;
Από πάντα ένιωθα καλλιτέχνης αν και δεν θεωρώ καθόλου comme il faut να αποκαλούμαι έτσι για κάποιο λόγο. Η απόφαση ομως να ασχοληθώ επαγγελματικά με την τέχνη δεν ήταν εύκολη για μένα, δεν ξύπνησα δηλαδή μια μέρα και είπα αυτό θα κάνω. Προηγήθηκε ένας μεγάλος και επίπονος δρόμος όπου κατάφερα να σπάσω έναν μακροχρόνιο κύκλο προκαταλήψεων μέσα στον οποίο φύτρωνα. Δεν ήταν καθόλου απλό. Νιώθω σαν να έχω σπάσει το DNA μου. Αλλά θυμάμαι την ημέρα. Αρκετά πρόσφατα ήταν κιόλας.
Πόσο εύκολη είναι η μετάβαση από τον Rachmaninoff σε ένα μουσικό περιβάλλον που χαρακτηρίζεται από την indie αισθητική του;
Πανεύκολη. Αν βγάλεις λίγο το μυαλό σου από τα κουτάκια. Με κουράζει η μόδα, οι τάσεις, όλο αυτό το labeling, υποκουλτούρες και τα σχετικά. Προσπαθώ να μην ταγκάρω πράγματα. Μπορώ να πεταχτώ εύκολα απο το λαούτο του μεσαίωνα στο rnb y2k και μετά καπάκι σε post punk, για παράδειγμα. Ακούω τα πάντα και δεν θεωρώ τίποτα guilty pleasure. Όλα έχουν τη θέση τους. Όπως μου αρέσουν και οι αυθεντικοί ήχοι που δημιουργούνται από τη σύνθεση των μικροκαταστάσεων της καθημερινότητας. Πάντα παρατηρώ το γύρω μου όπου και αν βρίσκομαι. Μπορώ να βρω τη μουσική ακόμα και στον θόρυβο, αλλά και στη σιωπή.
Ας υποθέσουμε ότι το μουσικό ύφος κατατάσσεται σε κατηγορίες -πράγμα που δεν ισχύει πάντα. Σε ποια θα κατέτασσες το δικό σου; Ακούγοντας το Έμπνευση πάντως, έχω την εντύπωση πως γίνεται μια μίξη -κυρίως- από downtempo και soul φωνητικά.
Το σημαντικό για μένα είναι η μουσική μου να βρει τον ακροατή του. Όλα τα υπόλοιπα δεν με απασχολούν.
Η δική σου έμπνευση ποια είναι; Η καθημερινότητα, οι ανθρώπινες σχέσεις ή διάφορα ακούσματα που ομογενοποιούνται;
Γενικώς η έμπνευση μου είναι οι άνθρωποι, η φύση, το συναίσθημα, ειδικώς, τα προσωπικά μου βιώματα. Αλλάζω συνέχεια, αλλάζει και η έμπνευση. Και πολύ μου αρέσει αυτό. Αν είμαι στάσιμη, νιώθω ότι πεθαίνω. Ωστόσο κάπως έχω καταφέρει να ξεχωρίζω την ταυτότητα μου ως ακροατή/θεατή από αυτή του καλλιτέχνη/δημιουργού, δηλαδή τις περισσότερες φορές δεν είμαι παρούσα ως δημιουργός όταν ακούω κάτι, είμαι η ακροάτρια. Εννοείται πως ο νους μου με οδηγεί υποσυνείδητα στα ακούσματα μου όταν γράφω μουσική, αλλά την επιλογή να δοκιμάσω ένα συγκεκριμένο genre τη συγκεκριμένη στιγμή την κάνω συνειδητά.
Είναι ο έρωτας, τα καλά και τα κακά μιας ερωτικής περιπέτειας (ο χωρισμός για παράδειγμα), ένας λόγος παραπάνω για να κάνει κάποιος μουσική;
Ένας παραπάνω μπορεί αλλά σίγουρα όχι ο κύριος. Βασίζομαι στα συναισθήματα και συμπεράσματα που δημιουργούνται από τις καταστάσεις που βιώνω και όχι στις ίδιες καταστάσεις.
Αν το Έμπνευση είναι ένα κομμάτι χωρισμού, τότε το κομμάτι ενός φλερτ ποιο θα ήταν;
Το φλερτ δεν είναι μονόπλευρο. Όποτε σίγουρα ένα κομμάτι του φλερτ για μένα πρέπει να εμπεριέχει μέσα έναν εικονικό διάλογο. Δεν είναι απαραίτητο ένα τέτοιο τραγούδι να είναι επιθετικό, sexualized και ευθύ. Μου αρέσουν τα υπονοούμενα, γλυκά και αθώα, όμως με μια στιγμιαία αλλά πολύ έντονη ερωτική πινελιά. Λένε πως «τα παιχνίδια είναι για τα αγόρια» -πολλά λένε γενικά- και όμως το παιχνίδι του φλερτ σίγουρα ανήκει στις γυναίκες.
Ποια διαδικασία ακολουθείς όταν θες να γράψεις;
Όπως θα απαντούσε κάθε καλλιτέχνης, δεν υπάρχει μια συγκεκριμένη συνταγή. Για μένα το σίγουρο όμως είναι πως δεν γράφω μουσική απλώς για να έχω ένα αποτέλεσμα και να νιώθω ότι είμαι παραγωγική. Είμαι πολύ καλά με τον εαυτό μου σε αυτό το θέμα και όταν το μυαλό μου ζητάει ένα time out, το σέβομαι. Όταν όμως έχω μια ιδέα στα χέρια μου, γίνομαι τρελή μαθηματικός, θέλω να βγάλω όλα τα ζουμιά και δοκιμάζω όλα τα variations, μουσικά και στιχουργικά. Και επίσης έχω έντονο το ομαδικό πνεύμα. Πιστεύω πολύ στην καλλιτεχνική χημεία. Γενικά στη χημεία.
Τα μουσικά talent shows στη χώρα μας, ιδίως αυτή τη χρονιά, είναι πολλά. Θα δήλωνες ποτέ συμμετοχή;
Για να πω την αλήθεια, αν ήμουνα πολύ μικρή και είχα μια σχετική επιρροή από κάποιον δεν αποκλείω ένα τέτοιο ενδεχόμενο, δυστυχώς. Αλλά η ιστορία δεν έχει την υποτακτική διάθεση, δεν έχει το «αν». Οπότε θα μιλήσω για τώρα, και η απάντηση μου είναι – ένα μεγάλο, για να μην πω γιγαντιαίο, όχι.
Πώς περνάς τον ελεύθερό σου χρόνο και τι μουσική θα ακούσεις όταν θες να χαλαρώσεις;
Όποτε βρίσκω ελεύθερο χρόνο προσπαθώ να τον περνάω με ανθρώπους που αγαπάω. Βλέπω ταινίες, πηγαίνω βόλτες με την κάμερα μου, κάνω καμία απόδραση στη φύση. Έχω και πάρα πολλά χόμπι, δεν κάθομαι. Σίγουρα δεν θα με πετύχετε σε κάποιο κλαμπ, προτιμώ να περνάω τον χρόνο μου ποιοτικά. Η καλύτερη μουσική για να χαλαρώσω; Ίσως η απουσία της.
Αν κάποιος σου ζητούσε να γράψεις ένα κομμάτι για μία ταινία ή σειρά ποια θα ήταν αυτή;
Αχ αυτό το «αν»… δεν ξέρω, επειδή ασχολούμαι και με τη σκηνοθεσία, βλέπω πάρα πολλές ταινίες. Αλλά ας πω έτσι τυχαία τον Xavier Dolan, για κάποιο λόγο μου ήρθε στο μυαλό. Μάλλον επειδή βρίσκω relatable την αισθητική του τώρα. Περνάω την περίοδο της αποδοχής του εαυτού μου. Ανακαλύπτω κάθε μέρα καινούργιες μου όψεις. Όποτε κάπου σε ένα παράλληλο σύμπαν μια τέτοια συνεργασία θα είχε πολύ ενδιαφέρον -για μένα τουλάχιστον! χαχα.
Τι θα ακούσουμε από εσένα στο μέλλον; Έχεις κάνει τις πρώτες σου σκέψεις;
Θα ακούσουμε πολλά και απ’όλα. Αποφάσισα να ενώσω όλες τις πλευρές μου και να βγάλω το συλλογικό μου χαρακτήρα. Και νιώθω πιο έτοιμη από ποτέ!
