Σε ένα random σκρολάρισμα στο Instagram, μέσα σε μια φωτογραφία σελίδας μόδας, στην οποία το μοντέλο κοσμεί το λαιμό του με layering πολλών μενταγιόν και κολιέ, ξεχωρίζω ακαριαία, σχεδόν ενστικτωδώς ένα μεταγιόν, με χοντρή αλυσίδα και ένα κυκλαδικό ειδώλιο. Δεν ανέλυσα ποτέ αν τελικά δεν επρόκειτο για αισθητικό ένστικτο ή για ρομαντικό εθνικισμό, αλλά εκείνη ακριβώς τη στιγμή ανακάλυψα για πρώτη φορά το INOOKU.
Το brand κοσμημάτων INOOKU το τρέχει η Ξανθίππη Καραγκούνη, κληρονομώντας την αγάπη για το κόσμημα, με το ταλέντο και τη σχεδιαστική δεξιότητα, αλλά και το ίδιο το εργαστήριο του πατέρα της, ο οποίος της παραχώρησε όλα τα μικρά και μεγάλα απαραίτητα εργαλεία για να μπει στο συνάφι της κοσμηματοποιίας. «Το INOOKU είναι ένα ιαπωνικό όνομα, που δεν μπόρεσα ποτέ να βγάλω από το μυαλό μου από τη στιγμή που το πρωτοάκουσα», μου απαντά όταν τη ρωτάω το κλισέ αλλά ας ομολογήσουμε εύλογο «γιατί INOOKU;».
«Σαν παιδί, τις περισσότερες ώρες της ημέρας μου τι περνούσα βλέποντας τον πατέρα μου στον πάγκο, να σχεδιάζει και να φτιάχνει κοσμήματα. Ουσιαστικά μεγάλωσα σε ένα εργαστήριο», μου λέει εξηγώντας μου πώς αποφάσισε να μπει στον κλάδο. «Πάντοτε με γοήτευε η διαμόρφωση του μετάλλου σε ένα έργο τέχνης. Η ενασχόληση με το κόσμημα ήταν κάτι που το ήθελα από μικρή», ομολογεί.
Για πολλούς, η ανάληψη της οικογενειακής επιχείρησης είναι κάτι σαν δεύτερη επιλογή, plan b ή σχέδιο πανικού. Για την Ξανθίππη ήταν η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων, όπως λέει. «Αισθάνομαι τυχερή που εξακολουθώ να δουλεύω με τον πατέρα μου και να τον βλέπω να δημιουργεί με την ίδια όρεξη. Είναι στο χώρο από το 1967, οπότε η εμπειρία του τεχνικά και σχεδιαστικά είναι ανεκτίμητη για εμένα», αναφέρει. Η ίδια νιώθει τυχερή που δεν έχει δεχτεί σεξισμό ή υποτιμητικά σχόλια μπαίνοντας στο εργαστήριο, για να σχεδιάσει και να δημιουργήσει από το μηδέν κοσμήματα. «Το αντίθετο», τονίζει, «έχω πάρει πολλή αγάπη από τον χώρο».
Της μιλάω για μια από τις πιο αμήχανες φράσεις που έχω πει ποτέ στη ζωή μου. Ξέρεις, από εκείνες που σκέφτεσαι μετά, κριντζάρεις με τον εαυτό σου και αναφωνείς «τι είπα;». Ντρέπομαι για την επανάληψη, αλλά είχα πει σε σχετική συζήτηση με άνθρωπο που το κόσμημα είναι δουλειά του, πως θα ήθελα να έχω ένα ακόμα χέρι, για να μπορώ να φοράω περισσότερα κοσμήματα. Προς υπεράσπισή μου, είχα πιει αρκετά. Η Ξανθίππη με ηρεμεί όταν μου λέει πως «το κόσμημα είναι τρόπος έκφρασης για εκείνον που το φοράει». «Σαν δημιουργός, βλέπω το κόσμημα σαν κάτι μοναδικό, μιας και εμπεριέχει πολλές τέχνες μαζί. Τη γλυπτική, τη χαρακτητική. Τη ζωγραφική. Το θεωρώ αναπόσπαστο κομμάτι της γυναικείας ομορφιάς».
«Έχει φύλο το κόσμημα;», τη ρωτάω. «Τα κοσμήματα μπορούν να φορεθούν από οποιονδήποτε τοι επιθυμεί», μου απαντάει. «Ανεξαρτήτως φύλου». Η ίδια, σε κάποιον που τώρα σιγά σιγά προσπαθεί να βάλει τα κοσμήματα στη ζωή του, θα πρότεινε τους “storytellers”. Ένα μενταγιόν εμπνευσμένο από την αρχαία αραβική κουλτούρα, που με έναν μαγικό τρόπο μπορεί να ενταχθεί ακόμα και στο πιο σύγχρονο outfit, αναδεικνύοντας τη νέα μανία της εποχής, εντός και εκτός μόδας: την αντίθεση.
Δεν χάνει την έμπνευσή της από το γεγονός πως το κόσμημα, σαν item, απευθύνεται σε μικρότερο και ίσως απαιτητικότερο κοινό, σε σχέση με τα ρούχα, αλλά σίγουρα τη βρίσκει στην αρχαία Ελλάδα, στην οποία κατά πολύ έχει βασίσει όλο το aesthetic των συλλογών της. «Η φιλοσοφία του INOOKU είναι Ancient Roots/Modern Era. Να κοιτάς πίσω στις ρίζες σου και να είσαι παρών στη σύγχρονη εποχή», μου εξηγεί.
Τους Millennials μας μεγάλωσε μια γενιά που αντιμετώπιζε τα κοσμήματα σαν μικρές επενδύσεις. Έναν εύκολο τρόπο να μπορείς να μετατρέψεις μια αγορά και πάλι σε λεφτά «για μια ώρα ανάγκης». Αυτό το σκεπτικό πίστευα πως άφησε την τελευταία του πνοή κάπου εκεί στην οικονομική κρίση που ξεβόλεψε μια βολεμένη γενιά και σκληραγώγησε τη δική μας. Η Ξανθίππη, που θέλει να συνεχίσει να βιώνει τη χαρά της δημιουργίας, βοηθώντας όσους επιλέγουν τις δημιουργίες της να αισθάνονται όμορφα, από την άλλη, με τη μικρή της, όπως λέει, εμπειρία, θεωρεί πως το κόσμημα συνεχίζει να αποτελεί έμπνευση και για τις νεότερες γενιές. Στην τελική, είμαστε από τους πρώτους που θορυβήθηκαν από τους ρυθμούς της γρήγορης μόδας. Γιατί να μην έχουμε αρχίσει να είμαστε πιο προσεκτικοί με τις επιλογές μας στα κοσμήματα, δημιουργώντας τις δικές μας capsule μπιζουτιέρες; Υπάρχει κάτι τέτοιο ή μόλις το εφηύρα;
