Η oλίνα είναι μια μιλένιαλ γυναίκα στην Αθήνα που παίζει πιάνο, τραγουδάει, είναι πτυχιούχος Κοινωνικών κα Πολιτικών Επιστημών, έχει ασχοληθεί με τη σκηνοθεσία και το γράψιμο (από σενάριο ως διαφημιστικά κείμενα) και διατηρεί εδώ και χρόνια ένα ινσταγκραμικό vintage shop. Δεν ξέρω που βρίσκει χρόνο να τα κάνει όλα αυτά. Την ρώτησα.
«Η σχέση μου με τη μουσική ξεκινάει από τα παιδικά μου χρόνια. Στα έξι μου ξεκίνησα να σπουδάζω κλασικό πιάνο. Ο μπαμπάς μου είναι μουσικός. Κάθε σ/κ έρχονταν φίλοι του στο σπίτι και παίζανε μουσική ως το ξημέρωμα. Όταν σπούδαζα διεθνολογία στο Πάντειο έκανα παράλληλα μαθήματα φωνητικής με μια φοβερή δασκάλα. Έπειτα, ασχολήθηκα λίγο με τη θεατρική συγγραφή και το γράψιμο γενικά, μετά μπήκα στη διαφήμιση. Εκεί, αγάπησα τη διαδικασία του γυρίσματος κι αποφάσισα να ασχοληθώ με τη σκηνοθεσία. Μετά από τρία χρόνια στη διαφήμιση τα έπαιξα και τα παράτησα. Αυτό ήταν αφορμή για πολλά δημιουργικά πρότζεκτ όπως η μουσική με τον Γιώργο και το μαγαζάκι μου με vintage ρούχα, Nouveaux Vieux. Το αστείο είναι πως με τον Γιώργο έχουμε γράψει πολλές μουσικές μαζί. Εκείνος έπαιζε στο γιουκαλίλι κι εγώ συνόδευα με τη φωνή μου. Όλα αυτά για πλάκα στα φοιτητικά μας χρόνια. Σήμερα, ολοκληρώνουμε τον πρώτο δίσκο και ξεκινάμε να γράφουμε τα επόμενα. Σε προσωπικό επίπεδο- βλέπω τη μουσική σαν ΚΑΙ μια αφορμή για να γυρίζω κλιπ! Είτε κρατάω εγώ την κάμερα, είτε ταλαντούχοι φίλες και φίλοι που με εμπιστεύονται, προσπαθώ να δημιουργώ μια ολοκληρωμένη εμπειρία στον ακροατή-θεατή μου, με σήμα κατατεθέν την αισθητική μου και τις… γάτες μου! Όνειρό μου είναι να κάνω μια ταινία. Όσο για τους στίχους μου: Γράφω για αυτά που με απασχολούν. Ένας χωρισμός, μια άθλια Αθήνα, η αδυναμία μου να πληρώσω τη ΔΕΗ, οι γάτες μου που μόνο αυτές με καταλαβαίνουν. Κι άλλα πιο «μεγάλα», όπως η ανάγκη μου να βρω ποια είμαι στα αλήθεια. Να συνθέσω τις ταυτότητές μου. Ο επόμενος δίσκος θα ξεκινάει με ένα τραγούδι για τον φόβο του θανάτου. Και τα πιο νταρκ τραγούδια που ίσως γράψω κάποτε θα έχουν πάντα στο τέλος μια νότα αισιοδοξίας».
Πώς μοιάζει η στεναχώρια;
Η ερωτική απογοήτευση μοιάζει με κόκκινα μάτια, με ένα βλέμμα κολλημένο σε ένα τσατ, με μια κινηματογραφική σκηνή στην οποία πρωταγωνιστείς εσύ κι όλα γύρω σου κινούνται με ταχύτητες σαλιγκαριού, σε slow motion.
Είναι το μπλε μελαγχολί το τραγούδι χωρισμού μιας μιλένιαλ;
Το τραγούδι χωρισμού μιας μιλένιαλ πάει μάλλον κάπως έτσι: My loneliness is killing me (And I) I must confess I still believe (Still believe)! (χαχαχα) Το μπλε μελαγχολί είναι ένα προσωπικό, μελαγχολικό τραγούδι για έναν χωρισμό, που πέρασα παρέα με τις γάτες μου.
Έχεις βρει ποι@ είσαι ή το ψάχνεις ακόμα;
Ψάχνω ακόμα. Πέρασα από παραμορφωτικούς καθρέφτες, από ανθρώπους που ήθελαν να μου επιβάλλουν μια ταυτότητα κι από φάσεις που προσποιήθηκα κάτι άλλο για να αρέσω. Τώρα ξέρω τουλάχιστον ότι δεν ήμουν τίποτα από όλα αυτά κι έχω συμβιβαστεί με την ιδέα ότι μπορεί να μην το βρω ποτέ. Ή μπορεί να μην είμαι μόνο ένα, αλλά πολλά. Σαν την άκακη «Λερναία Ύδρα» που ζωγράφισε η Βασιλική Κούκου στο κλιπ του «ποι@ είμαι». Ένα σώμα, πολλές μορφές. Το ποι@ είμαι είναι το 1ο μου βιντεοκλιπ, σε σκηνοθεσία δική μου και DoP Θοδωρής Μάρκου
Πότε πρόλαβες να ασχοληθείς με το πιάνο, τη φωνητική, τη σκηνοθεσία, το γράψιμο και να αποφοιτήσεις από το Πάντειο με πτυχίο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών;
Πιάνο ξεκίνησα να παίζω όταν έγινα 6 ετών και τελείωσα μαζί με το σχολείο. Έπειτα άρχισα να τα μπλέκω όλα μαζί. Σπουδές, θεατρικά, σεμινάρια φωνητικής, σκηνοθεσίας, συγγραφής, μετά θεατρικά, αρθρογραφία κι έπειτα διαφήμιση. Μάλλον όμως δεν εμβάθυνα ουσιαστικά σε ένα πράγμα. Δεν πειράζει όμως. Σήμερα δουλεύω ως freelancer copywriter, γράφω στίχους, τραγουδάω, σκηνοθετώ τα κλιπ τα δικά μου και άλλων, έχω το δικό μου vintage shop, γράφω σενάρια και είμαι βοηθός σκηνοθέτη σε μια υπέροχη ταινία. Τίποτα δεν συγκρίνεται όμως με τις ώρες που περνάω στον καναπέ αγκαλιά με τις γάτες μου και ένα σταυρόλεξο στο χέρι. Ή βλέποντας ταινίες, τη μια μετά την άλλη.
Το πρώτο σου κομμάτι, το Πριόνι, με την Αθήνα που λιώνει είναι το ψυχογράφημα της καλοκαιρινής Αθήνας;
Είναι το ψυχογράφημα της καλοκαιρινής μου εαυτής που αντί να είναι σε νησί, βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας μέχρι τέλη Αυγούστου. Κι όλ@ εμείς πνιγόμαστε οριακά από το καυσαέριο κι όμως επιμένουμε να βρίσκουμε ελπίδα σε χυμούς λεμόνι με πολλά παγάκια και μερικούς καλοκαιρινούς έρωτες.
Πόσες δουλειές αλλάζει μια νέα γυναίκα στην Αθήνα για να βρει τη δουλειά που δεν θα την ρίξει στα Xanax;
Ζάναξ μπορεί να παίρνεις ακόμα κι όταν όλα γύρω σου φαινομενικά πάνε καλά. Όσο για τις δουλειές, η αλήθεια είναι πως είμαι προνομιούχα. Δεν δούλεψα πολλές φορές μόνο για να βγάζω τα προς το ζην, αλλά κυρίως για να βρω τι μου αρέσει να κάνω. Το προνόμιό μου και η φύση της δουλειάς μου με οδήγησαν στο να γίνω φριλάνσερ και να δουλεύω από το σπίτι. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν έχω υπάρξει σε κακοπληρωμένες δουλειές, ή δουλειές που δεν με σεβάστηκαν ή δεν με εκτίμησαν. Οι θηλυκότητες -το ξέρεις καλά- έχουμε άλλη αντιμετώπιση από τους άνδρες στον εργασιακό χώρο -και παντού-. Αν και στην προσωπική μου ζωή είμαι κάπως φοβητσιάρα, στη δουλειά μου είχα πάντα θάρρος και θράσος.
Πώς βρεθήκατε με τα παιδιά του Mellowsophy;
Πηγαίναμε δημοτικό! Με τους συνιδρυτές της Mellow, τον Διγενή, τον Λεωνίδα και τον Βέρνα (μου), γνωριζόμαστε -όντως- από το σχολείο. Συγκεκριμένα με τον Βέρνα, που μου γράφει τις μουσικές και κάνει τις παραγωγές στα τραγούδια μου, είμαστε πολύ κοντά. Στα φοιτητικά μας χρόνια γράφαμε μαζί αξέχαστους ύμνους όπως «Τα καρότα» και το «Ρόλαρε ρε Ολγάρα». Έναν χρόνο μετά από την ίδρυση της Mellowsophy πήγα να δω το στούντιό τους παρέα με τον Βέρνα. Εκείνος μου έβαλε να ακούσω ένα τραγούδι που είχε γράψει. Με ρώτησε εάν έχω πρόχειρο κανέναν στίχο, γιατί ήξερε ότι γενικά γράφω. Εγώ -εντελώς στα χαζά- είχα γράψει το πριόνι. Μπαίνω λοιπόν πάνω στη μουσική, πιάνω ένα μικρόφωνο κι αρχίζω να τραγουδάω. Ήταν σαν να γράφτηκαν οι στίχοι μου για τη μουσική του. Κούμπωσαν. Κάπως έτσι κυκλοφόρησε το πρώτο μας κομμάτι, το «Πριόνι» aka «Η Αθήνα λιώνει» τον Αύγουστο του ’21.
Πες μας μερικά πράγματα για τη δισκογραφική
Η Mellowsophy είναι ένας πυρήνας που δίνει φωνή σε άτομα που γράφουν όμορφα κομμάτια. Στη διαφορετικότητα. Supportάρει μουσικούς που έχουν κάτι φρέσκο να δώσουν και που κάποιοι ίσως τους απέρριψαν πριν καν τους ακούσουν. Όταν πας σε ένα λάιβ ενός artist της Mellowsophy θα δεις κι όλους τους άλλους artists να χορεύουν μπροστά μπροστά. Να φωνάζουν «μπράβο», να δίνουν θάρρος στ@ πρωταγωνιστ@ της βραδιάς. Όσο για την ποιότητα της δουλειάς τους, αυτό θα το νιώσεις αν κάνεις μια «βόλτα» στο youtube channel τους. Έχουν δημιουργήσει μια κοινότητα μουσικών και καλλιτεχνών η οποία στηρίζεται στην αγάπη για τη μουσική.
Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια ως ολίνα;
Να ολοκληρώσω τον πρώτο μου EP με τίτλο cats on CBD, το οποίο θα είναι έτοιμο τον Μάιο. Ο τίτλος τέλους του άλμπουμ θα πέσει με τις λεοπάρ γάτες και τη συνεργασία μου με τη Nalyssa Green! Θέλω μελλοντικά να διοργανώσω ένα μεγάλο λάιβ στο οποίο δεν θα εμφανιστώ μόνη. Τα τραγούδια μου θα συνοδεύονται από διάφορες μορφές τέχνης. Χορός, περφόρμανς, ζωγραφική, ποίηση, video art κι ό,τι άλλο προκύψει, σε μια κοινή δημιουργική συνάντηση πολλών διαφορετικών ανθρώπων.
Κάνεις κάτι υπέροχο στο Instagram με το Nouveaux Vieux και τα preloved ρούχα. Πες μας πώς το ξεκίνησες και τι ακριβώς είναι για σένα αυτό το πρότζεκτ.
Το nouveaux vieux ξεκίνησε σαν ένα vintage shop με ρούχα της μαμάς μου. Σήμερα να είναι ένα μέρος συνάντησης πολλών γυναικών που λατρεύουν τη βίντατζ αισθητική και την κουλτούρα της ανακύκλωσης preloved αντικειμένων. Δεν είμαι thrift shop. Ζητάω από όλες σας να μου εμπιστευτείτε τα αγαπημένα σας παλιά κομμάτια που «μαραζώνουν» σε βαλίτσες κι εγώ τους δίνω μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή. Αυτό το πρότζεκτ με έχει μάθει πολλά για το περιβάλλον και με έχει κάνει να πειραματίζομαι περισσότερο. Το πιο σημαντικό είναι πως έχει φέρει στη ζωή μου νέες φίλες και συνεργάτιδες.
Επιβεβαιώνεις ότι οι μιλένιαλς θέλουν να κάνουν τέχνη με την αφήγηση της ευαλωτότητάς τους;
Οι μιλένιαλς θέλουν να μην έχουν τόσα ψυχολογικά και να μην σκέφτονται τον θάνατο κάθε μέρα! Ο τρόπος λοιπόν να τα ξορκίσουν είναι να μετατρέπουν ό,τι κάνουν σε τέχνη. Είτε είναι δάσκαλοι, είτε γράφουν τραγούδια. Νομίζω ότι δεν φοβούνται να είναι ο εαυτός τους και να αποταχθούν τον καθωσπρεπισμό που κληρονόμησαν. Αλλά πάντα έτσι δεν ήταν οι νέοι δημιουργοί; Δεν ξέρω τι το διαφορετικό έχει η γενιά μου, ξέρω πάντως ότι βλέπω μια στροφή προς κάτι πιο αισιόδοξο μες τη μαυρίλα. Δεν ξέρω πως τα καταφέρνουμε. Μάλλον είναι θέμα επιβίωσης το να βγάλουμε φως, χιούμορ και αυτοσαρκασμό σε ό,τι κάνουμε. Αφού είναι όλα μάταια, ας το διασκεδάσουμε τουλάχιστον!
Ποια είναι τα επόμενά σου σχέδια;
Να γράψω κι άλλα τραγούδια, να κάνω μια ταινία μικρού μήκους, να φροντίζω περισσότερο τα αδέσποτα της γειτονιάς μου, να κάνω καινούργιες φίλες και φίλους και να μείνω δημιουργική και αισιόδοξη παρά τις αντιξοότητες.
