Συνήθως, όταν το μυαλό μας προσπαθεί να επεξεργαστεί τη λέξη «Καρπάθια», δημιουργεί ένα ομιχλώδες τοπίο και ξαναζωντανεύει ένα μύθο που μέχρι και σήμερα αναδημιουργείται, αλλάζει και τελικά ενσωματώνεται με διάφορους τρόπους σε ταινίες, τηλεοπτικές σειρές και βιβλία. Αυτή είναι και η δύναμη της «ποπ κουλτούρας» στις μέρες μας. Όμως, κάτω από το σαγηνευτικό και μυστηριακό πέπλο που σκεπάζει την πανέμορφη αυτή περιοχή, εκτός από τις αμέτρητες ιστορίες για τον Κόμη Δράκουλα, μπορεί κάποιος να διαβάσει -αν ψάξει όπως έκανα εγώ- και μερικές αντικειμενικές αλήθειες, μακριά από ειδικά εφέ και υπερβολές: ο πραγματικός μύθος των Καρπαθίων δεν είναι σκοτεινός, αλλά διάφανος. Ο πραγματικός μύθος των Καρπαθίων δεν έχει να κάνει με κάποιο ιστορικό πρόσωπο, αλλά με ένα φυσικό αγαθό.

Έχετε σκεφτεί ποτέ πόσες εμπεριστατωμένες πληροφορίες υπάρχουν στον σκληρό δίσκο του εγκεφάλου μας για τα Καρπάθια Όρη και πόσες από αυτές βασίζονται σε μύθους και όχι σε πραγματικά στοιχεία; Αυτό το ερώτημα μου δημιουργήθηκε μετά την προβολή μιας μέτριας ταινίας με θέμα -τι άλλο;- τον Βλάντ Γ’ Τσέπες και αυτό ήταν και το έναυσμα για να εξερευνήσω -έστω και διαδικτυακά- την περιοχή. Όπως έμαθα, τα Καρπάθια εκτείνονται σε μία τεράστια έκταση 120.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων με αποτέλεσμα να προσλαμβάνουν τεράστιες ποσότητες νερού της βροχής ενώ καλύπτονται επίσης από απάτητα, γεμάτα ζωή δάση. Ναι, σαν αυτά που βλέπουμε σε διάφορα ντοκιμαντέρ και μας ενθουσιάζουν.

Σε αυτά τα δάση λοιπόν ζει ένας σημαντικός πληθυσμός άγριων ζώων όπως είναι οι αρκούδες, οι λύκοι, τα λυγξ και τα αγριογούρουνα, κάτι που από μόνο του, λέει πολλά. Ίσως έτσι προέκυψε και ο μύθος του Βλάντ Γ’ Τσέπες ή αλλιώς του Κόμη Δράκουλα, ο οποίος έζησε στην Τρανσυλβανία, στην καρδιά της Ρουμανίας έχοντας ως φυσικό σύνορο τη νότια και την ανατολική οροσειρά των Καρπαθίων. Το απέραντο αυτό πράσινο είναι εκτεταμένο σε επιφάνεια που αντιστοιχεί πρακτικά σε 2 φορές την έκταση της Μακεδονίας μας! Αυτό που μου έκανε εντύπωση και δεν γνώριζα, όμως, ήταν κάτι άλλο: τα Καρπάθια είναι η ιδιαίτερη πατρίδα των Φυσικών Μεταλλικών Νερών και ιδιαίτερα των Φυσικώς Ανθρακούχων Φυσικών Μεταλλικών Νερών.

Μετά την τελευταία και σημαντική πληροφορία που συνέλεξα, το ενδιαφέρον μου για τα Καρπάθια Όρη έγινε ακόμα μεγαλύτερο, αφού το νερό είναι συνυφασμένο με τον άνθρωπο, τη φύση και με οποιαδήποτε μορφή ζωής στον πλανήτη μας. Έτσι, ένα ακόμα ερώτημα προέκυψε κατά την έρευνά μου και αυτή τη φορά, είχε να κάνει με την ποιότητα του νερού και για ποιο λόγο, το AQUA Carpatica, φημίζεται για την κρυστάλλινη γεύση του. Ναι, ναι, το νερό έχει γεύση και αυτή του AQUA Carpatica είναι υπέροχη, απαλή και χωρίς καμία επίγευση. Το ίδιο ισχύει και για το ανθρακούχο. Μακάρι να έλεγα το ίδιο για την γεύση που μου άφησε η ταινία.

Όπως είναι λογικό, η ανθρώπινη δραστηριότητα μπορεί να μειώσει ή και να εξαλείψει οτιδήποτε θεωρούμε «αγνό». Τα Καρπάθια δεν έχουν να ανησυχούν για τίποτα καθώς έχουν κρατήσει μακριά τα εργοστάσια, τους άξονες μεταφοράς και τις μαζικές αγροτικές καλλιέργεις, με τους φυσικούς πόρους να προστατεύονται από τα φαινόμενα μόλυνσης. Από εκεί προκύπτει και η αγνότητα του νερού, όπως και η τέλεια γεύση του. Η γεωλογική δομή των Καρπαθίων εμπεριέχει επίσης σβησμένα παλαιά ηφαίστεια (ορίστε, δεν χρειάζονταν τόσα ειδικά εφέ κύριε σκηνοθέτα, τα Καρπάθια έχουν φροντίσει και γι’ αυτό) που αναβλύζουν ακόμη φυσικό διοξείδιο του άνθρακα κάτι που με οδήγησε στο εξής συμπέρασμα: To ΑQUA Carpatica είναι ένα θαύμα της παρθένας φύσης και εγώ τη φύση την εμπιστεύομαι, ειδικά όταν το νερό που μου προσφέρουν οι πηγές AQUA Carpatica έχει σχεδόν μηδενική περιεκτικότητα σε Νιτρικά, τα οποία, όπως έμαθα, είναι επιβλαβή για την υγεία. Να τι μπορεί να μάθει κανείς μετά την προβολή μιας ταινίας αν ενδιαφέρεται πραγματικά για το νερό με το οποίο γεμίζει το ποτήρι του.

Όταν κάθομαι στον καναπέ μου και παρακολουθώ ένα ακόμα έπος του Χόλιγουντ, συνηθίζω να τρώω κάτι, κάτι το οποίο θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε «λιχουδιά». Όχι, δεν είναι ιδιαίτερα υγιεινό, αλλά είναι σίγουρα γευστικό. Στους τίτλους τέλους, λοιπόν, χρειάζομαι κάτι να πιω και πάντα δίνει τη λύση ένα ανθρακούχο νερό, ειδικά τώρα που μπαίνει η Άνοιξη. Την εύκολη λύση των κοινών αναψυκτικών την αποφεύγω. Η πληροφορία που μου κέντρισε το ενδιαφέρον όσο έψαχνα να μάθω περισσότερα για το ανθρακούχο νερό των Καρπαθίων, είναι ότι διαφέρουν πολύ από τα σοδόνερα και ότι το φυσικό είχε ιστορικά μεγαλύτερη σημασία από το τεχνητό.

Βέβαια, είναι σχετικά σπάνιο να γνωρίζει κάποιος τη διαφορά μεταξύ των Φυσικώς ανθρακούχων νερών και των σοδόνερων, όπως σπάνιο είναι να βρεθεί κάποιος στα Καρπάθια και να μην κάνει καμία αναφορά στο Κόμη Δράκουλα. Τα σοδόνερα έχουν διοξείδιο του άνθρακα (CO2) σε ελεύθερη μορφή και όταν το πίνουμε, απελευθερώνεται βίαια και επιθετικά στο στομάχι. Δεν το θέλω αυτό. Αντιθέτως, τα Φυσικώς Ανθρακούχα Φυσικά Μεταλλικά Νερά δεν το κάνουν αυτό και έτσι, μετά από κάθε ταινία, υπάρχει ένα AQUA Carpatica Φυσικώς Ανθρακούχο νερό δίπλα μου. Μάλλον το ίδιο θα επιλέξω και μετά από ένα ωραίο γεύμα με θέα τα Καρπάθια -γιατί όχι;

Η γεύση και η ποιότητα του AQUA Carpatica, φυσικά, δεν αλλάζει σύμφωνα με την τοποθεσία μου. Μπορώ κάλλιστα να το δοκιμάσω όσο παρακολουθώ από τον καναπέ μου μια ακόμα ταινία (ελπίζω όχι μέτρια) που βασίζεται στη ζωή του Βλάντ Γ’ Τσέπες. Ο πραγματικός μύθος των Καρπαθίων, άλλωστε, είναι στο ποτήρι μου, όχι στην τηλεόρασή μου.