Για τη γενιά μας, το γεγονός πως ο Γιώργος Καπουτζίδης επιστρέφει με νέο σενάριο, νέα σειρά, νέα δουλειά είναι κάπως σημαντικό. Βλέπετε, ανήκουμε στη γενιά που στα πιο βασικά χρόνια της εφηβείας της, παρακολουθούσε το Παρά Πέντε, και έμαθε μέσα από αυτή πως καμία παρέα δεν οφείλει να απαρτίζεται από άτομα που βγάζουν νόημα σαν υποστάσεις. Γενικώς, το να μπαίνεις στο σύμπαν πέντε weirdos, σε προδιαθέτει να είσαι ανοιχτός στο ενδεχόμενο πως η ένωση ετερόκλητων, διαφορετικών πλασμάτων μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Και μετά ενηλικιώνεσαι συνειδητοποιείς πως δεν υπάρχει μισός άνθρωπος, που να περπατά σε αυτόν τον πλανήτη και να μην είναι weirdo. Έστω κατά το ήμισυ. Μετά το στοίχημα παίζεται στο αν θα αγκαλιάσει αυτή τη weird πλευρά του.
Ο Γιώργος Καπουτζίδης, επιστρέφει με νέα σειρά, τις “Σέρρες” και είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε τα δυο πρώτα επεισόδια. Στο επιβλητικό κτίριο του Μουσείου Μπενάκη, όπου και μας προσκάλεσαν, κάθε αμηχανία εξατμίστηκε με την πρώτη εμφάνιση των τίτλων αρχής της σειράς, την οποία προλόγισε η ίδιος ο Γιώργος Καπουτζίδης, που ενθουσιασμένος για αυτή την προβολή, ξέχασε για λίγα λεπτά τους γύψους και τους τραυματισμούς που τον απασχολούν αυτές τις μέρες.
Στις «Σέρρες», ο Οδυσσέας, ένας νέος γκέι άντρας, επιστρέφει στο πατρικό του. Αρχικά για το 40ήμερο μνημόσυνο της μητέρας του. Αυτή η πάντα άβολη όταν είσαι ενήλικος επιστροφή στο σπίτι παρατείνεται, όταν ο πατέρας του σπάει το χέρι του. Ο Οδυσσέας δεν είναι μοναχοπαίδι, βέβαια. Έχει άλλα δυο αδέρφια, μια αδερφή που δηλώνει fashion influencer και βλέπει τι ζωή περισσότερο μέσα από τον φακό του κινητού της και έναν αδερφό, που από ό,τι μαρτυρούν τα δυο πρώτα επεισόδια ζει τη μέση μικροαστική ζωή: μια διπλή με έναν τρόπο ζωή.
«Αυτό που θα δείτε σε αυτά τα επεισόδια είναι ζωή», ανέφερε μεταξύ άλλων ο Γιώργος Καπουτζίδης στον πρόλογό του και μετά το τέλος των δυο επεισοδίων αυτή η φράση αναδεικνύεται σε μοναδική αλήθεια της σειράς. Είναι ζωή. Η επιστροφή στο πατρικό. Οι αμήχανες σχέσεις με τον πατέρα, με τον οποίο νιώθεις λες και οι πιο πηγαία αληθινές επαφές σας τελείωσαν στην εφηβεία. Για τον Οδυσσέα της σειράς, τότε τελείωσαν πάντως. Όταν ο πατέρας του τού είπε να προσέχει τι φοράει και πώς φέρεται, αν δεν θέλει να τον κοροϊδεύουν τα άλλα παιδιά. Η επαρχία. Απελευθερωμένη από τους αποπροσανατολιστικούς ρυθμούς της Αθήνας, αλλά και βαθιά κλειστοφοβική, να γεμίζει με ντροπή τους κατοίκους της κάθε φορά που περνούν από την πλατεία. Με τις παλιές και παρέες και τους φίλους της παιδικής ηλικίας να μετατρέπονται από παιδικό παράδεισο ή κόλαση, σε πηγή κουτσομπολιού ή σε στρώμα ασφαλείας κόντρα στη μοναξιά. Η απουσία ενός γονιού, τον οποίο ψάχνεις σε ένα πέταγμα πεταλούδας. Σε ένα απρόσμενο φύσημα αέρα. Κι όμως. Η μεταφυσική διάσταση της απουσίας και του πένθους μας ενώνει. Εμάς και εσάς, με τον Οδυσσέα και με όλη την ανθρωπότητα.
Θα πληρώναμε για να δούμε αυτή τη σειρά; Ναι. Για τις οικείες πλευρές της ελληνικής επαρχίας. Για την καταπιεσμένη πατρική τρυφερότητα των Boomers. Για το σοκ στο πρόσωπο του συντηρητισμού, μετά από κάθε σεξουαλική λεπτομέρεια της γκέι ζωής που μαθαίνει ο πατέρας του Οδυσσέα από τον ίδιο τον Οδυσσέα, που μεταβόλισε την απόρριψη της σεξουαλικότητάς του σε χιούμορ και μια περιπαικτική ανάγκη να σοκάρει όποιον σοκάρεται τέλος πάντων από τη γκέι ερωτική ζωή. Για τις κλισέ ατάκες περί σεξουαλικότητας που ακούμε συνήθως από τους σημερινούς εβδομηντάρηδες μπαμπάδες που φτάνουν στα αυτιά μας με μια γλυκιά κατανόηση απέναντι στο κατεστημένο που ούτε οι ίδιοι επέλεξαν, αλλά και ποτέ δεν αμφισβήτησαν. Για την κοροϊδία της σοσιαλμιντιακής ζωής και των «παρασίτων» της που δεν διστάζουν να φορούν τη μάσκα της περσόνας που παρουσιάζουν, ακόμα και όταν η κάμερα είναι κλειστή. Για τις θείες που μας υποπτεύονται για τα χειρότερα, σαν να πληρώνονται για αυτό και δείχνουν εμμονική πίστη σε όλες τις παράλογες πεποιθήσεις τους. Μερικές φορές, έχουν πλάκα, άλλες πάλι είναι ανυπόφορες. Μα για κάποιο λόγο τις αγαπάμε, γιατί είναι οι ρίζες μας, από τις οποίες απομακρυνθήκαμε ψηλώνοντας, αλλά τις κουβαλάμε δεμένες στα πόδια μας, γιατί η νοσταλγία είναι το νέο “thing” μας και το να βλέπουμε από πού ξεκινήσαμε είναι τροφή για το αναβαθμισμένο μας ego. Για τις μουσικές που έχει επιμεληθεί ο Φοίβος Δεληβοριάς. Για τις Σέρρες, που γίνονται poster city για κάθε πόλη της επαρχίας που παριστάνει την μεγαλούπολη, ενώ όλοι γνωρίζουν όλους.
Πρωταγωνιστής της σειράς, που με έναν τρόπο αποτελεί κάτι σαν αυτοβιογραφία του Καπουτζίδη, είναι ο Πάνος Νάτσης, του οποίου ο θάνατος μας μούδιασε πριν μερικούς μήνες και το να τον βλέπουμε χθες να υποδύεται τον Οδυσσέα, μάς προκάλεσε αυτό το κάψιμο στον λαιμό, από μια συγκίνηση που δεν νιώθει άνετα να εκδηλωθεί σε δάκρυα μεταξύ αγνώστων. Στο τέλος της μέρας, οι Σέρρες μπορεί να είναι ένα κράμα αυτοβιογραφικών στοιχείων και δικών σου, μαζί με κομμάτια αμήχανης πραγματικότητας από τις επιστροφές των γκέι ανθρώπων που γνωρίζεις στο πατρικό. Μπορεί να είναι οι σκηνές που σου έχουν περιγραφεί Χριστούγεννα και Πάσχα σε μηνύματα, για να σε κάνουν να απαντήσεις «υπομονή». Θέλει και κάτι παραπάνω από υπομονή τελικά. Κυρίως θέλει χιούμορ και πίστη στο καμουφλαρισμένο weirdom, το οποίο ξέρει πολύ καλά να εξωραΐζει ο Γιώργος Καπουτζίδης.
