Ο Patrick Paumen (δεν) είναι ένας τυπικός 37χρονος. Κάθε φορά που πληρώνει για ένα καφέ ή ένα ποτό προκαλεί πανικό στους γύρω του. Δεν χρειάζεται να χρησιμοποιήσει τραπεζική κάρτα ή το κινητό του για να πληρώσει. Αντίθετα, απλώς τοποθετεί το αριστερό του χέρι κοντά στη συσκευή ανάγνωσης ανέπαφης πληρωμής και η συναλλαγή ολοκληρώνεται.
Ο Ολλανδός είναι σε θέση να πληρώσει χρησιμοποιώντας το χέρι του, επειδή το 2019 του έβαλαν ένα μικροτσίπ ανέπαφων πληρωμών κάτω από το δέρμα του. Ο κύριος Paumen έχει ένα τσιπ κάτω από το δέρμα του αριστερού του χεριού και ανάβει όταν έρχεται σε στενή επαφή με μια μηχανή πληρωμής. Βέβαια, είναι ένα είδος cyborg. Έχει 31 εμφυτεύματα.
Και όσον αφορά τα εμφυτεύσιμα τσιπ πληρωμής, η βρετανο-πολωνική εταιρεία Walletmor, λέει ότι πέρυσι έγινε η πρώτη εταιρεία που τα πρόσφερε προς πώληση. Το τσιπ του Walletmor, το οποίο ζυγίζει λιγότερο από ένα γραμμάριο και είναι λίγο μεγαλύτερο από έναν κόκκο ρυζιού, αποτελείται από ένα μικροσκοπικό μικροτσίπ και μια κεραία που περικλείεται σε ένα βιοπολυμερές – ένα υλικό φυσικής προέλευσης, παρόμοιο με το πλαστικό. Είναι απολύτως ασφαλές, έχει ρυθμιστική έγκριση, λειτουργεί αμέσως μετά την εμφύτευση και θα παραμείνει σταθερά στη θέση του. Επίσης, δεν απαιτεί μπαταρία ή άλλη πηγή ενέργειας. Άλλα εμφυτεύματα πληρωμής βασίζονται στην αναγνώριση ραδιοσυχνοτήτων (RFID), η οποία είναι η παρόμοια τεχνολογία που συναντάται συνήθως σε φυσικές ανέπαφες χρεωστικές και πιστωτικές κάρτες.
Για πολλούς από εμάς, η ιδέα της εμφύτευσης ενός τέτοιου τσιπ στο σώμα μας είναι τρομακτική, αλλά μια έρευνα του 2021 σε περισσότερους από 4.000 ανθρώπους σε ολόκληρο το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ευρωπαϊκή Ένωση διαπίστωσε ότι το 51% θα το σκεφτόταν (σύμφωνα με τις πληροφορίες στο BBC). Τα εμφυτεύματα τσιπ περιέχουν το ίδιο είδος τεχνολογίας που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι σε καθημερινή βάση, σκεφτείτε κάρτες δημόσιας συγκοινωνίας όπως η κάρτα απεριορίστων διαδρομών του μετρό ή τραπεζικές κάρτες με λειτουργία ανέπαφων πληρωμών. Τα τσιπ RFID χρησιμοποιούνται σε κατοικίδια για να τα αναγνωρίζουν όταν χάνονται.
Ένα ερώτημα γεννιέται: Πού τραβάμε τη γραμμή όταν πρόκειται για την ιδιωτικότητα και την ασφάλεια;
