Η συνάδελφος, η κολλητή, η μανικιουρίστα. Γιατί δεν έχεις πάει ακόμη στην παράσταση του Πάνου Βλάχου; Αυτό με ρωτούσαν. Παρένθεση: Η παράσταση είναι του σκηνοθέτη, λέγεται Γιάννης Κακλέας, είναι σημαντικό κεφάλαιο στο θέατρο, όταν έχει κέφια κάνει τις μεγαλύτερες εισπρακτικές επιτυχίες, κι όταν έχει δημιουργικό οίστρο κάνει τις καλύτερες παραστάσεις της σεζόν. Φέτος, του αξίζουν πολλά συγχαρητήρια, κυρίως, για την επιλογή των ηθοποιών του και μάλλον επειδή τους έκανε πολλές πρόβες κι αυτό βγαίνει (κάτι που δεν έκαναν στον Αμαντέους κι αυτό -δυστυχώς- μας σόκαρε).
Πήγα. Εντυπωσιάστηκα πριν καν μπω στο θέατρο. Μόνο στο Cartel Τεχνοχώρος είχα δει τόσο νεαρόκοσμο αλλά εκεί πήγαν για τη φάση και για άλλους ευνόητους λόγους. Έξω από το Γκλόρια δεν ήταν οι φασαίοι και ένα δήθεν κοινό που πάει θέατρο για το Insta Story (αστεράκια μου σας βλέπουμε/σας ξέρουμε), ήταν 20αρηδες και 30αρηδες που έψαχναν καιρό για εισιτήρια στην παράσταση που τελικά αξίζει τα sold out της.
Εδώ (εν αντιθέσει με το Cartel και τα Κόκκινα Φανάρια) δεν σε εντυπωσιάζουν τα σκηνικά, τα κοστούμια, ο διάλογος που θα ήθελε να είναι σαν του Οικονομίδη) αλλά τα ίδια τα συστατικά του θεάτρου, δηλαδή, το έργο, ο σκηνοθέτης και όλοι οι ηθοποιοί ως καλοκουρδισμένο σύνολο.
Πάμε στο ψητό, ο Πάνος Βλάχος δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας. Πάντα ήταν καλός στο θέατρο. Στο Μικρό Γκλόρια πριν επτά χρόνια είχε ανέβει για πρώτη φορά στην Ελλάδα η παράσταση «Τα γεγονότα», έπαιζε μαζί με την Θεοδώρα Τζήμου και τότε έδειξε ότι δεν είναι απλά ένα όμορφο παιδί που κάνει για τηλεοπτικές σειρές κι εξώφυλλα περιοδικών. Στην πραγματικότητα, ο Πάνος Βλάχος είναι πολυτάλαντος καλλιτέχνης κι εκεί πάτησε ο Γιάννης Κακλέας φέτος. Δεν τον αφήνει να πάρει ανάσα. Τραγουδάει, χορεύει, παίζει μουσική μαζί με τον μουσικό επί σκηνής, τον Βάϊο Πράπα που μετέτρεψε μια παράσταση σε μιούζικαλ, καλή επιθεώρηση, πολιτικό έργο και κωμωδία που δεν σε αφήνει αμέτοχο.
Ο Θοδωρής Σκυφτούλης είναι η αποκάλυψη σε αυτή την παράσταση. Οκ, όλη η Αθήνα παραμιλάει για τον Βλάχο αλλά λίγοι στάθηκαν στο κωμικό κρεσέντο του Σκυφτούλη (μόνο τον Μάκη Παπαδημητρίου έχω δει σε ανάλογα κωμικά μονοπάτια πάνω στο σανίδι). Είναι υπέροχος, θέλω να ξαναπάω για να δω τη σκηνή που μιλάει γερμανικά με τον Πάνο Βλάχο, κλαις από τα γέλια.
Ο Φοίβος Ριμένας, αν ήμουν σκηνοθέτης, θα ήταν το πρώτο όνομα που θα έκλεινα για μια παράσταση, όποια παράσταση. Ο Κωνσταντίνος Μαγκλάρας πρέπει να βρει ένα τεράστιο μιούζικαλ σε μια μεγάλη σκηνή της Αθήνας και να καταπλήξει όλο τον κόσμο με τη φωνάρα του. Από το Έπος της Μαλάμως είχαν φανεί οι προοπτικές του. Με τον Στέλιο Πέτσο έπαθα παράκρουση, με τον που τον έβλεπα στο ρόλο του ξεσπούσα σε γέλια. Η Ιφιγένεια Αστεριάδη θα άξιζε λίγη περισσότερη πρόζα. Ίσως, θα ήθελα να είναι πιο σύντομος ο εναρκτήριος μονόλογος του Πάνου Βλάχου, δεν έχω τίποτα άλλο να βρω να πω για αυτή την παράσταση.
Το έργο από μόνο του είναι αριστούργημα. Ο Ντάριο Φο βασιζόμενος σε πραγματικά γεγονότα που συνέβησαν στην Ιταλία σε καιρούς έντασης, έγραψε μια αριστουργηματικά φαρσική, καυστική και καταγγελτική σάτιρα για τη βία, την ηλιθιότητα, την αυθαιρεσία της εξουσίας, τα κατασκευασμένα ψεύδη και τη σκόπιμα «τυφλή» Δικαιοσύνη, υπηρέτη ενός συστήματος διαφθοράς. Είναι ένα ντοκουμέντο. Ο Ντάριο Φο καταφέρνει να ξεσκεπάσει μέσα από το έργο του, τη δολοφονία του «αναρχικού σιδηροδρομικού» Τζουζέπε Πινέλι, που διαπράχθηκε από την ιταλική αστυνομία. Είναι υπέροχο που σου δίνουν δυο εναλλακτικά φινάλε. Είναι μια τρυφερή παράσταση. Τρομερά σύγχρονη όταν σου κλείνει το μάτι ο γελωτοποιός Πάνος Βλάχος με τις αναφορές σε πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα. Ο τρελός πάντα λέει όλη την αλήθεια για τα όσα ζούμε.
Και επειδή είναι ασήκωτα από μόνα τους όταν κάποιος μάγος τα κάνει Τέχνη λιγαίνει και ελαφραίνει. Η παράσταση είναι λαϊκή. Έχει μαζική απεύθυνση, δεν είναι γραμμένη για Στέγη και Νιάρχος. Ευτυχώς. Δεν επιμένει να μας φωνάζει ότι κάνει πολιτικό θέατρο. Είμαστε πλέον στο 2022 το καταλαβαίνουμε από τα συμφραζόμενα. Να γελάσουμε ψάχνουμε. Ξέρουμε τι συμβαίνει στον κόσμο. Για αυτό κλεινόμαστε σε σκοτεινές μεγάλες θεατρικές πλατείες. Για να ξεφύγουμε. Δεν ψάχνουμε ινστρούχτορες στο θεατρικό σανίδι. Ταλαντούχους ηθοποιούς ψάχνουμε να κάνουν τόσο καλά τη δουλειά τους όσο οι συμμετέχοντες στον “Τυχαίο Θάνατο Ενός Αναρχικού”.
Θα είναι κρίμα να μην επαναληφθεί αυτή η παράσταση την επόμενη σαιζόν. Τώρα που μάθαμε και τους στίχους από το τραγούδι της παράστασης.
Info:Θέατρο Γκλόρια, Ιπποκράτους 7, εισιτήρια εδώ.
Παίζουν: Πάνος Βλάχος, Φοίβος Ριμένας, Θοδωρής Σκυφτούλης, Ιφιγένεια Αστεριάδη, Κωνσταντίνος Μαγκλάρας, Στέλιος Πέτσος.Μουσικός επί σκηνής: Βάϊος Πράπας
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη 20.00, Πέμπτη 21.00, Παρασκευή 21.00, Σάββατο 18.00 και 21.00, Κυριακή 20.00.
