Ήταν μια περίεργη και δύσκολη εποχή για την Ελλάδα τότε. Στη κυβέρνηση βρισκόταν η ΕΡΕ με πρωθυπουργό τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε έρθει σε ρήξη με το παλάτι και είχε πέσει από την εξουσία από το 1965 (μετά την Αποστασία) και επικρατούσε πολιτική αναστάτωση. Παράλληλα ο Ψυχρός Πόλεμος βρισκόταν στο αποκορύφωμά του, ενώ πολλοί ήταν αυτοί που έκαναν λόγο για κομμουνιστική απειλή στη χώρα.
Οι εκλογές θα γινόντουσαν τον Μάιο του 1967 και όλα έδειχναν ότι η Ένωση Κέντρου θα κέρδιζε. Κάτι που δεν άρεσε ιδιαίτερα στους Αμερικανούς, τη CIA, τον βασιλιά Κωνσταντίνο και τον στρατό, καθώς θεωρούσαν τη πολιτική του Παπανδρέου αρκετά σοσιαλιστική. Πολλές σκέψεις γινόντουσαν στο παλάτι, μέχρι και στρατιωτικό πραξικόπημα σκεφτόντουσαν μέχρι να επανέλθει η ηρεμία στη χώρα. Τελικά το σχέδιό τους (Χούντα των Στρατηγών) έμεινε στα χαρτιά, καθώς τους πρόλαβαν οι Συνταγματάρχες.
Στις 21 Απριλίου 1967, αξιωματικοί του στρατού, υπό την ηγεσία του συνταγματάρχη Γεωργίου Παπαδόπουλου, και συμμετοχή του ταξίαρχου Στυλιανού Παττακού και του συνταγματάρχη Νικολάου Μακαρέζου κατέλαβαν την εξουσία με πραξικόπημα. Έχοντας εξασφαλίσει περίπου 100 τεθωρακισμένα στην περιοχή της πρωτεύουσας, οι πραξικοπηματίες κινήθηκαν τα ξημερώματα της 21ης Απριλίου και κατέλαβαν αρχικά το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας.
Στη συνέχεια έβαλαν σε εφαρμογή το σχέδιο έκτακτης ανάγκης του ΝΑΤΟ με κωδικό Σχέδιο Προμηθεύς, με αποτέλεσμα να κινητοποιηθούν όλες οι στρατιωτικές μονάδες της Αττικής. Το συγκεκριμένο σχέδιο προορίζονταν για την αναγκαστική ανάληψη εξουσίας από το στρατό με σκοπό την εξουδετέρωση κομμουνιστικής εξέγερσης, σε περίπτωση που εισέβαλλαν στην Ελλάδα δυνάμεις του Σοβιετικού Στρατού.
Την ίδια μέρα άρχισαν και οι συλλήψεις απλών πολιτών, ενώ είχαμε και τα πρώτα θύματα. Η δημοκρατία «πέθανε» στη χώρα που την γέννησε για τα επόμενα 7 χρόνια.
