Το μεγαλύτερο μυστήριο της ανθρωπότητας. Τι συμβαίνει μόλις φεύγουμε από τη ζωή;

Ο άνθρωπος είναι εγωιστικό ον και δεν μπορεί να πιστέψει πως τελικά δεν υπάρχει τίποτα όταν επέλθει ο θάνατος. Ίσως να έχουμε και δίκιο. Κανείς δεν γνωρίζει οπότε μπορούμε να κάνουμε όσες υποθέσεις θέλουμε. Μάλιστα υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που ισχυρίζονται πως έζησαν μία μεταθανάτια εμπειρία, πριν επιστρέψουν ξανά σε αυτό το φωτεινό διάστημα που λέμε ζωή. Όπως σοφά έγραφε ο Νίκος Καζαντζάκης στην «Ασκητική».

Χωρίς να επιθυμεί να στρέψει τη συζήτηση προς τέτοιους φιλοσοφικούς προβληματισμούς, ένας χρήστης του reddit απήθυνε ένα απλό ερώτημα στην κοινότητα: «Redditors που είχατε πεθάνει και επιστρέψατε, ποια ήταν η εμπεριία σας; Είδατε ένα φως; Τίποτα; Θυμάστε καθόλου τι σας είχε συμβεί;». 

Παρακάτω συγκεντρώθηκαν 10 μεταθανάτιες εμπειρίες ανθρώπων όπως ακριβώς τις εκμυστηρεύτηκαν οι ίδιοι στο Reddit.

«Πέθανα από απώλεια αίματος μετά από ένα τροχαίο δυστύχημα όταν ήμουν 16 ετών. Εκείνο το διάστημα ήταν πραγματικά γαλήνιο. Ένιωθα πως ήμουν σ’ ένα τούνελ. Είδα αναλαμπές αναμνήσεων να περνούν, αλλά δεν μπορούσα να εστιάσω. Σήμερα είμαι 24 ετών και εξακολουθώ να βλέπω όνειρα με αυτή την εμπειρία».

«Όχι εγώ, αλλά ο παππούς μου πολύ πρόσφατα. Μας είπε ότι περπάτησε στο παλιό του σπίτι και είδε τη μητέρα του να πλένει πιάτα ή κάτι τέτοιο. Όταν τον είδε η μητέρα του, είπε, “Τι κάνεις εδώ; Είναι νωρίς ακόμη για να είσαι εδώ”. Και μετά ξύπνησε»

«Ο θείος μου πυροβολήθηκε και πέθανε προσωρινά στο νοσοκομείο. Είπε ότι περπατούσε στον ουρανό και άκουγε τρομπέτες. Αλλά δεν είδε κανέναν άλλον τριγύρω. Ξύπνησε και είναι σίγουρος πως υπάρχει μια μεταθανάτια ζωή».

«Έχω πεθάνει δύο φορές με την ίδια εμπειρία και τις δύο φορές. Ένιωσα σαν εκείνο το λυκόφως μεταξύ συνείδησης και ύπνου. Θυμάμαι ότι ήταν σκοτεινό και ένιωθα σαν να επιπλέω. Και στις δύο περιπτώσεις, είχα επίγνωση του εαυτού μου και ήξερα ότι κάτι σημαντικό είχε συμβεί αλλά δεν ήμουν σίγουρος για το τι».

«Κόντεψα να πνιγώ όταν ήμουν 5 ετών. Το θυμάμαι ακόμα καθαρά. Έπεσα μέσα και άρχισα να πανικοβάλλομαι. Προσπάθησα να ουρλιάξω και να παλέψω, αλλά μετά όλα έγιναν ήρεμα και ήσυχα. Επιβραδύνθηκαν αμέσως. Θυμάμαι να σκέφτομαι: “Πρόκειται να πεθάνω τώρα”, αλλά ήμουν ήρεμος και ένιωθα εντάξει με αυτό. Χωρίς φώτα ή να δω κάτι το ιδιαίτερο, απλώς μια θεϊκή ηρεμία και μια αίσθηση ότι είμαι καλά».

«Μαύρο σκοτάδι. Σαν να κλείνεις μια τηλεόραση. Μετά όταν την ξανανοίγεις, ο χρόνος δεν ήταν πια γνωστός. Είχε περάσει τόσος χρόνος από το σβήσιμο και το ξανάνοιγμα».

«Ήταν όλα σκοτεινά με μια τρύπα φωτός στο κέντρο, σαν ένα μακρύ τούνελ. Καθώς περνούσε ο καιρός, το φως προχωρούσε και από μέγεθος καρφίτσας ένιωθα να με περικλείει. Ένιωθα σαν να έβγαινα από το τούνελ στο λευκό φως του ήλιου αλλά δεν έκρυβα τα μάτια μου. Ήταν απλώς ζεστός και φωτεινός. Μετά άκουσα άγνωστες φωνές και ξαφνικά επέστρεψα στο δωμάτιο με τους γιατρούς που με έσωσαν».

«Υπήρχε σκοτάδι αλλά είχε μια απαλή γαλαζωπή λάμψη. Αυτός που εμφανίστηκε ως άτομο με καθησύχασε. Μερικές φορές από τότε, μπορώ να ορκιστώ ότι βλέπω τη σκιά του με την άκρη του ματιού μου. Για μία σύντομη στιγμή. Μου αρέσει να πιστεύω ότι είναι κάποιο είδος φύλακα άγγελου και εμφανίζεται για να με καθησυχάσει».

«Πέθανα λόγω επιπλοκής εγκυμοσύνης αλλά κατάφερα να επιστρέψω αφού ήμουν σε κώμα για τρεις ημέρες μετά τη γέννηση του γιου μου. Δεν είδα κανένα φως ή τίποτα τέτοιο. Αυτό που βίωσα ήταν ένα συναίσθημα ηρεμίας και χωρίς πόνο. Είχα τουλάχιστον πέντε άτομα από ιατρικό προσωπικό γύρω από το κρεβάτι και άκουγα που συζητούσαν πώς να μου φερθούν. Ένιωθα ότι μπορούσα να τους ακούω τόσο καθαρά. Είπαν ότι μου είχαν δοθεί μόνο λίγα λεπτά για να ζήσω σε εκείνο το σημείο».

«Ήταν σαν μια ζεστασιά σ’ ένα σημείο, μετά απλώς ένα μαύρο τίποτα. Ήταν πολύ γαλήνιο»