Έχετε βρεθεί ποτέ σε λυόμενα μπουζουξίδικα, καλοκαιρινά που οι παρκαδόροι είχαν φροντίσει στην είσοδο να χουν τις Porsche και κανά Hummer για να πιστεύεις ότι αξίζει το μπουκάλι 180€ ενώ το πρώτο όνομα είχε πολύποδα και το δίνε όλο «δικό σας» το σουξέ; Αυτό είναι το νούμερο ένα του Netflix.
Αν είσαι οικογενειάρχης και το παρακολουθείς με το 12χρονο παιδί σου, θα το απολαύσεις. Αν είσαι συνταξιούχος που παίρνεις τσάμπα συνδρομή από το γιο σου, θα το απολαύσεις. Αν έχεις βαρεθεί να βλέπεις το Σασμό και τη Γη της Ελιάς, θα το απολαύσεις. Αν είδες το όνομά του Μαρκ Ράφαλο και περίμενες καλή ταινία, δεν θα το απολαύσεις. Η κατηγορία ανθρώπων που δέχεστε a priori ότι η ποιότητα του Netflix είναι πλέον συνώνυμο της βιντεοκασέτας των 90s, είστε ινδαλματική.
O Ράιαν Ρέινολντς είναι ένας ιδιαίτερα δημοφιλής ηθοποιός. Φαίνεται να φέρνει και τον κόσμο στα ταμεία. Ή τις ταινίες του στην κορυφή του Netflix. Δεν είναι και δύσκολο με μια οικογενειακή ταινία που δεν λέει τίποτα στην ουσία και μοιάζει με ηλεκτρονικό παιχνίδι που παίζουν πιτσιρίκια. Και που θυμίζει στους γονείς τους το “Back to the Future”και το “Star Wars”. Έχει μια νοσταλγία αυτή η ταινία. Και διάσημο καστ. Τίποτα άλλο.
Ταξιδεύει ένας πιλότος από το 2050 στο 2022 και συναντά τον 12χρονο εαυτό του. Ο Ουόλκερ Σκόμπελ είναι ένα τέλειο mini-me του Ρέινολντς και ίσως καλύτερος στον πρωταγωνιστικό ρόλο από εκείνον. Ακολουθούν κάτι προβλέψιμες σκηνές, σενάριο που έχετε δει 100αδες φορές και η περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας είναι μια καλύτερη επιλογή από ένα τοξικό βράδυ στην ελληνική prime time ζώνη. Αυτό δε σημαίνει ότι είναι μια καλή ταινία. Δεν είναι κακή βέβαια. Είναι ανούσια. Κι αν φτάσαμε το ανούσιο περιεχόμενο του Netflix να το πληρώνουμε 15€ το μήνα τότε κάτι δεν πάει καλά με το κοινό. Γιατί η πλατφόρμα είναι σταθερή στις επιλογές της με μικρές εξάρσεις μεγαλείου.
Κι αν φτάσαμε στο σημείο να λέμε «αφού δεν σου αρέσουν γιατί τις βλέπεις», αυτό λέγεται συγκεκαλυμμένη παθητική επιθετικότητα και δημιουργεί σύγχυση. Δεν ισχυρίζεται κανείς ότι θέλει να βλέπει τον Πολίτη Κέιν και τα Παράσιτα κάθε βράδυ, αλλά δεν γίνεται να μας σεβρίρουν μόνο μέτρια πράγματα γιατί θα καταλήξουμε παθητικοί και θεατές που απλά βουλιάζουν σε ένα καναπέ. Δεν θα έχουμε απαιτήσεις κι αξιώσεις. Θα πάθουμε αποχαύνωση.
Μπορώ να καταλάβω ότι επαγγελματίες ηθοποιοί όπως η Τζένιφερ Γκάρνερ, η Ζόε Σαλντάνα, η Κάθριν Κίνερ δέχονται έναντι παχυλής αμοιβής να συμμετάσχουν στο καστ. Μπορώ να καταλάβω ότι η καμπάνια του Ρείνολντς να γίνει ο πιο συμπαθής ηθοποιός του Χόλιγουν συνεχίζεται με τα one liners που του γράφουν. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί εμείς καταναλώνουμε συνεχώς πράγματα που δεν μας ξεβολεύουν. Μέχρι και το σκυλί της ταινίας έχει περάσει από casting για να είναι συμπαθητικό. Μέχρι και τα τραγούδια που έχουν διαλέξει για το soundtrack είναι γενικής αποδοχής.
Είμαστε πλέον τόσο μεγάλα θύματα ενός αλγόριθμου ή απλά εντελώς εξοντωμένοι από την πραγματικότητα που ζητάμε απλά ένα χαρωπό βραδάκι στον καναπέ βλέποντας κάτι χαζοχαρούμενο για να μην σκεφτόμαστε;Να περάσει η ώρα μωρέ. Κι ας βλέπουμε ταινίες που θυμίζουν videogames. Ο Σον Λέβι μετά το Free Guy πιστεύει ότι αυτό θέλουμε.
