Οι ταινίες υποτίθεται ότι τις παρακολουθούμε τη νύχτα, στο σκοτάδι, όταν ο κόσμος κοιμάται και οι περισπασμοί είναι λίγοι. Για τις αϋπνίες που μας κάνουν τη ζωή δύσκολη, μια ταινία είναι σωτήρια, ανεξάρτητα από την ώρα που πατάμε το play. Κάθε στιγμιαίο βλεφάρισμα μπορεί να είναι ένα ρίσκο, αλλά μετά από τόσα χρόνια εμπειρίας, μπορούμε πάντα να βασιζόμαστε στον κινηματογράφο. Δεν είναι λίγες οι φορές μάλιστα που κάποια άγνωστη φωνή μας είπε στο αφτί: γιατί να κοιμάσαι για έξι ώρες όταν μπορείς να επιβιώσεις και με τέσσερις και να στριμώξεις και λίγο παραπάνω Netflix;
Αλλά όταν είναι περασμένα μεσάνυχτα, μόνο ένας συγκεκριμένος τύπος ταινίας μπορεί να μας βοηθήσει πραγματικά, κάνοντας αυτή την άγνωστη φωνή να σιωπήσει μια και καλή: κάτι που θα κάνει το ζόμπι με τα μεγάλα μάτια, εσένα δηλαδή, να κοιμηθείς επιτέλους. Ποιο υπαρξιακό δίλημμα με κρατάει ξύπνιους στις 3 το πρωί, θα μας απαντήσει κάποιος; Χρειαζόμασταν τελικά αυτόν τον εσπρέσο το απόγευμα; Μάλλον όχι, αυτή τη λίστα με τις «ταινίες για ύπνο», πάντως, σίγουρα τη χρειάζεσαι.
After Hours, Martin Scorsese (1985)
Δεν είναι γνωστός ως ο βασιλιάς της κωμωδίας, όμως ο Scorsese ενορχηστρώνει μια άγρια απόδραση στη Νέα Υόρκη με οδηγό τα φώτα του δρόμου και τους περίεργους που βγαίνουν μόνο τη νύχτα. Το ταξίδι του Paul έχει πολλές ατυχείς συμπτώσεις, ύποπτους γλύπτες και ένα νεκρό. Αν και ζοφερό, είναι ξεκαρδιστικό, κυρίως για την δικαίωση ότι μετά τα μεσάνυχτα, η διάθεση αλλάζει και όλα μπορεί να πάνε εκπληκτικά καλά ή εκπληκτικά χάλια. Οι ξενύχτηδες ξέρουν…
Night On Earth, Jim Jarmusch (1991)
Όταν η Winona Ryder, που υποδύεται μία οδηγό ταξί, μαθαίνει ότι ο συνεπιβάτης της αντιπαθεί τη νύχτα, απαντά: “Αυτό είναι σκατά”. Ο ένας και μοναδικός Jarmusch χωρίζει την ταινία σε πέντε κεφάλαια, καθένα από τα οποία περιορίζεται σε μια καθυστερημένη βόλτα με ταξί και μία συζήτηση. Στο τελευταίο και καλύτερο μέρος, που διαδραματίζεται στο Ελσίνκι, είναι ένας φόρος τιμής στις αυθόρμητες σκέψεις του Aki Kaurismaki και μάλιστα δανείζεται το κανονικό καστ του Φινλανδού. Ωστόσο, ο Jarmusch παραδίδεται στην κοσμική δύναμη που τροφοδοτεί αυτούς τους οδηγούς που αμφισβητούν την έννοια των αντικοινωνικών ωρών εργασίας.
Ι Can’t Sleep, Claire Denis, (1994)
Μια γυναίκα από τη Λιθουανία μεταναστεύει στο Παρίσι με λίγα χρήματα ελπίζοντας να εξασφαλίσει μια δουλειά ως ηθοποιός. Όταν τα σχέδιά της καταρρέουν, αρχίζει να δουλεύει ως υπηρέτρια στο ξενοδοχείο μιας φίλης της προγιαγιάς της. Την ίδια στιγμή ο Theo μπλέκεται σε καβγά με τη γυναίκα του καθώς θέλει να φύγει με τον μικρό γιο τους, ενώ εκείνη θέλει να παραμείνει στο Παρίσι. Σπάνια τον επισκέπτεται ο αδελφός του, Καμίλ. Εν τω μεταξύ, η πόλη βρίσκεται στα άκρα λόγω μιας σειράς βίαιων δολοφονιών που έχουν στοχεύσει ηλικιωμένες γυναίκες που ζουν μόνες.
The Forbidden Room, Guy Maddin (2015)
Η ιστορία μας αφορά ένα πλήρωμα υποβρυχίου που μεταφέρει μια ουσία που θα εκραγεί αν βγουν πάνω από το νερό. Καθώς το πλήρωμα αγωνίζεται να επιβιώσει με χαμηλά επίπεδα οξυγόνου, ξαφνικά εμφανίζεται ένας ξυλοκόπος. Δεν θα σας πούμε περισσότερα, θα χαλάσουμε τη μαγεία. Ναι, είναι μια άκρως περίεργη ταινία.
