Μακάρι να μπορούσα να γράψω μόνο μια λέξη και να κλείσω αυτό το κείμενο. Έπος. Τηλεοπτικός θρίαμβος. Απόδειξη ότι μπορείς να κάνεις καλή τηλεόραση αν έχεις καλογραμμένο σενάριο και έμπειρους ηθοποιούς ικανούς να παίζουν ως άνθρωποι και όχι λες και είναι ρομπότ (δεν έχω αποδείξεις ότι κάποιοι σε απογευματινά σίριαλ δεν είναι).
Δεν ξέρω αν είναι κωμωδία ή δράμα. Αλλά και η ζωή μας η ίδια δεν ξέρω πλέον τι είναι. Ίσως, ένα αέναο τεστ να παραμείνουμε σώοι, αβλαβείς, σωματικά και ψυχικά από την ώρα που ανοίγουμε τα μάτια μας μέχρι να τα κλείσουμε. Φυσικά είχα διαβάσει το βιβλίο και περίμενα ότι θα δω κάτι καλό. Κανείς δεν με είχε προετοιμάζει για αριστούργημα. Βασισμένο στα ομότιτλα ευπώλητα απομνημονεύματα, η σειρά ακολουθεί τον Άνταμ Κέι, έναν junior γιατρό Μαιευτικής και Γυναικολογίας που εργάζεται στο NHS. Δηλαδή στην κόλαση. Οκ, υπερβολικό.
Η σειρά αυτή μας φέρνει αντιμέτωπους με δυο γεγονότα που μας κάνουν εξαιρετικά χαρούμενους και εξαιρετικά λυπημένους. Τη ζωή και το θάνατο. Αλλά, με χιούμορ. Γίνεται. Με το γνωστό σπάσιμο του τέταρτου τοίχου. Ο Άνταμ μας μιλά. Είναι δικός μας άνθρωπος. Τι σημαίνει αυτό; Δάκρυα γέλιου και δάκρυα θλίψης από το πρώτο επεισόδιο. Ο πρωταγωνιστής καταφέρνει να εξισορροπήσει τη φρίκη με την ανθρώπινη ζεστασιά του.
Το ένα λεπτό, προσπαθούμε να κοιμηθούμε σε ένα αυτοκίνητο και το επόμενο, σπρώχνουμε μια γυναίκα που γεννά σε ένα ανελκυστήρα στο μέγεθος μιας στενής πόρτας. Από τα πρώτα λεπτά του επεισοδίου της πρεμιέρας, χάος είναι το όνομα του παιχνιδιού. Μιλάω στον πληθυντικό γιατί είμαστε συνένοχοι με τον Άνταμ. Είμαστε πάντα δίπλα του. Ετοιμαστείτε για αίμα, δάκρυα και αιδοία. Ο πρωταγωνιστής είναι γυναικολόγος.
Γιατροί που παθαίνουν υπερκόπωση. Το προσωπικό του NHS (εννοείται και των ελληνικών δημόσιων νοσοκομείων) δεν έχει πραγματικά την πολυτέλεια για υγιή κοινωνική ζωή , δεν μπορούν να διατηρήσουν σχέσεις , να τρώνε ισορροπημένα γεύματα ή να κοιμηθούν. Είναι κάθε μέρα σε οριακό σημείο. Δεν μετράει το δράμα του γκόμενού σου όταν σπάνε τα νερά μιας γυναίκας και έχει πρόωρο τοκετό στις 25 εβδομάδες. Το “This Is Going to Hurt” είναι γεμάτο εικόνες και σκηνές που θα ελπίζετε να ξεχάσετε. Εγώ έκλεισα τα μάτια μου όταν αποπειράθηκε μετά την αποκόλληση πλακούντα να ράψει. Γενικά τόσο αίμα ούτε σε σκηνές ξεκοιλιάσματος του Game of Thrones.
Η σκηνοθέτρια του The End of the F***ing World , Lucy Forbes, αποτυπώνει τέλεια το χάος και την κούραση του Κέι, με λήψεις του να σωριάζεται στο πλάι σε καθίσματα αυτοκινήτου και νυχτερινά μαγαζιά και μοντάζ που δείχνουν χειρουργικά ρούχα με αίμα να πετιούνται στον ίδιο κάδο, ξανά και ξανά σε έναν αδυσώπητο κύκλο. Γενικά πολύ αίμα στο κλειστοφοβικό μισοσκόταδο του εσωτερικού του νοσοκομείου.
Πώς ο αγώνας για τη διατήρηση μιας προσωπικής ζωής μπορεί στη συνέχεια να επηρεάσει την ίδια τη δουλειά; Οδυνηρό πιο συχνά παρά αστείο. Η αποτύπωση από τον Μπεν Γουίσοου της ευθραυστότητας, της απόγνωσης, της ουσιαστικής ευγένειας και της κατάρρευσης του χαρακτήρα του είναι εξαιρετική.
Χωρίς περαιτέρω σπόιλερς, το απαίσιο κλισέ «είσαι τόσο καλός όσο η τελευταία σου επέμβαση» θα σας στοιχειώσει. Θα σου ραγίσει την καρδιά. Δείτε το. Αξίζει.
