«Δεν θα βρείτε κανέναν τόσο αφoσιωμένο, τόσο προσηλωμένο και κανέναν που θυσίασε τα πάντα για μια σημαντική φωτογραφία». Τα λόγια αυτά ανήκουν στον Goran Tomasevic, βετεράνο φωτογράφο του Reuters και τα διαβάσαμε μέσω ενός εκτενούς άρθρου λίγο μετά τον θάνατο του Γιάννη Μπεχράκη, στις 2 Μαρτίου του 2019.
Ο βραβευμένος με Πούλιτζερ φωτογράφος γύρισε όλον τον πλανήτη και κάλυψε με την κάμερά του τον πόλεμο στο Αφγανστάν, την Τσετσενία, τον εμφύλιο στη Σιέρα Λεόνε, την αιγυπτιακή επανάσταση, τον σεισμό στο Κασμίρ, την οικονομική κρίση και φυσικά την προσφυγική κρίση. «Έζησα αυτή την κρίση με πολύ πάθος, αφοσίωση και ενέργεια. Ένιωθα να ρουφάω τις ιστορίες και τα συναισθήματα των ανθρώπων που γνώρισα και να νιώθω τα βιώματά τους. Πόσες φόρες μου είπαν “πες την ιστορία μας”! Και αυτό για μένα ήταν τελικά το πιο σημαντικό: ότι γίναμε οι φωνές των ανθρώπων αυτών», είχε πει σε μία συνέντευξή του στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα.
«Η προσφυγική κρίση μού δημιούργησε βέβαια και ενοχές, γιατί συχνά με στοιχειώνουν τα ερωτήματα, μήπως μπορώ να κάνω κάτι παραπάνω, μήπως δεν κάνω αρκετά; Μέσα από τις φωτογραφίες μου, βοήθησα, από το Μάρτιο του 2015 που ξεκίνησα, να μπει το προσφυγικό ζήτημα στον χάρτη. Δέκα μήνες μετά όμως άρχισα να βλέπω εφιάλτες. Έβλεπα την κόρη μου να πνίγεται, τη γυναίκα μου να κινδυνεύει. Αισθάνθηκα συναισθηματικά πολύ επιβαρυμένος».
Ο Γιάννης Μπεχράκης κατάφερε μέσα από το έργο του να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους, βάζοντας τον ίδιο μπροστά να δεχθεί τα βέλη της σκληρής πραγματικότητας για να μας προστατεύσει. Πέθανε σαν σήμερα, το 2019 γιατί ο καρκίνος αποφάσισε να πάρει από κοντά μας έναν από τους πιο επιδραστικούς φωτογράφους της γενιάς μας. Πριν κλείσει οριστικά τα μάτια του, όμως, κατάφερε να μας χαρίσει μερικές εκπληκτικές, ζωντανές φωτογραφίες.
