Η αλήθεια είναι πως έχω καταπιεστεί αρκετά προσπαθώντας να το καταπολεμήσω. Θεωρούσα ότι κάτι δεν πάει καλά αναφορικά με την περίπτωσή μου και ότι είναι μία ιδιαιτερότητα που πρέπει να κρύψω κάτω από το χαλί. Μία ιδιαιτερότητα που δεν είναι αποδεκτή από την κοινωνία και δεν χρειάζεται να αναλύσουμε εκ νέου, για το πως η κοινή γνώμη θέτει τα στερεότυπά της με ιταμό τρόπο. Δεν έχει μεγάλη σημασία εξάλλου. Σημασία έχει να είμαστε ο εαυτός μας και να μην αφήνουμε την πλειοψηφία να δημιουργεί την ατζέντα της ευχαρίστησής μας.
Και η πρώτη Δευτέρα του Μαρτίου είναι μία αφορμή ώστε να κάνω το δικό μου coming out. Ελληνιστί να βγω από την ντουλάπα και να καταγράψω την δική μου αλήθεια. Παίρνω βαθιά αναπνοή και το αποκαλύπτω με τρεις λέξεις: «Μισώ τις γιορτές». Σαν άλλος Σκρουτζ Μακ Ντακ νιώθω απέχθεια και αδιαφορία για Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Πάσχα, Καθαρά Δευτέρα και ούτω καθεξής.
Αλλά αυτό που συμβαίνει με την Καθαρά Δευτέρα είναι πραγματικά συγκλονιστικό. Διότι η εβδομάδα Χριστούγεννα – Πρωτοχρονιά μπορούμε να υποθέσουμε -ή έστω να το υποκριθούμε- πως έχει την ικανότητα να σε κάνει να νιώσεις και πάλι παιδί. Να σε λούζει με γκλίτερ και να σε κάνει να αισθανθείς πως ζεις το παραμύθι. Από την άλλη το Πάσχα έχει ως βάση το φαγητό ενώ όντας στα μέσα της Άνοιξης, η αύρα του καλοκαιριού σε παρασέρνει και βελτιώνει την κατάσταση. Μία προετοιμασία για το επερχόμενο καλοκαίρι.
Αλλά η Καθαρά Δευτέρα, γιατί;
Τι είναι αυτό που την κάνει τόσο ενοχλητικά βαρετή, σε σημείο που αναρωτιέσαι το μήπως θα ήταν καλύτερα να περάσεις την ημέρα σου γραφείο; Τι συμβαίνει με αυτήν την Δευτέρα και είναι πιο καταθλιπτική και από την Blue Monday; Άνοιξα το «μαύρο κουτί», ανακάλυψα τους λόγους της «συντριβής» και απαριθμώ την απόλυτη μετριότητα των γιορτών.
Το φαγητό. Αυτό που όλους μας ενώνει. Αλλά απ’ ότι φαίνεται όχι αυτή τη φορά. Ταραμάς, τουρσί, ρεβυθοκεφτέδες, ντολμαδάκια, φασολάδα, λαγάνα και για γλυκό… χαλβάς. Όλοι οι απόκληροι της κουζίνας κάνουν το απόλυτο reunion μιζέριας στο τραπέζι μας. Οι κλασικοί νέρντουλες που κανείς δεν θέλει για παρέα.
Μία κατάσταση που γίνεται απείρως σκατένια από το έθιμο του χαρταετού. Αμόλα καλούμπα για να φτάσει όσο πιο ψηλά μπορεί ο χαρταετός με τον «Δικέφαλο» ή μ’ ένα αστέρι που θυμίζει πεντάλφα. Προφανώς και δεν υπάρχει καλύτερη επιλογή διασκέδασης από την προοπτική να πετάς έναν χαρταετό, να παίζεις με τον αέρα και να φοβάσαι μη σου μπλεχτεί στα καλώδια της ΔΕΗ. Ωστόσο ακόμη και αν επιθυμείς να τα αποφύγεις τεχνηέντως όλα και να μην αποτελέσεις μέρος αυτής της φαρσοκωμωδίας, μία βόλτα στα social media θα σε μυήσουν στην απόλυτη… διασκέδαση. Selfie με ταραμοσαλάτα και απαραίτητο hashtag #Kala_Koulouma είναι πρώτα στα trends και σε προσκαλούν στο όμορφο διαδικτυακό παρεάκι τους.
Ευχαριστώ αλλά δεν θα πάρω. Έχω κάθε λόγο ώστε να μην γίνω κομμάτι αυτής της παράδοσης που έχει ως δόγμα την «μετριότητα».
Αλλά όπως και να ‘χει, καλή Σαρακοστή.
