Πάμε κατευθείαν στο ψητό. Η τηλεοπτική σειρά της Σόντα Ράιμς είναι προβλέψιμα μια υπερβολική μαζική σαπουνόπερα χωρίς ψυχή και βάθος που πήρε μια εκπληκτική δημοσιογραφική ιστορία και την χρησιμοποίησε ως δόλωμα για να μας κλέψει πολύ χρόνο από τη ζωή μας. Και μαγκιά της που μας πείθει κάθε φορά ότι κάνει την καλύτερη τηλεόραση εκεί έξω. Δεν.

Μια υπερφλύαρη σειρά με ωραία ρούχα και εστιατόρια για χλιδάτους στη Νέα Υόρκη για να τρέχουν τα σάλια στους απανταχού μικροαστούς εκεί έξω που ανοίγουμε τον εκκαθαριστικό της ΔΕΗ και μας πιάνει ταχυπαλμία. Κάνει ότι όλοι οι κιτρινιάρηδες λαϊκιστές που ξέρουν πώς να μας χειραγωγούν, μας πλασάρει λούσα και γκλαμουριές και ξεχνάμε την ουσία. Ουσιαστικά μας παίζει όπως η Σορόκιν έπαιξε τη Νέα Υόρκη και τους τραπεζίτες. Συμφωνείς ή διαφωνείς, αυτό είναι το νόημα. Η απάτη ή όπως πιο σωστά το λένε τα αδέλφια στην Αμέρικα το hustle. Πέσαμε όλοι θύματα της σειράς Inventing Anna γιατί δώσαμε αυτό που μετράει περισσότερο για το Netflix. Χρόνο παρακολούθησης. Προχωράμε.

Το στόρι το χάμε γράψει κι εδώ κάνοντας τους έξυπνους επειδή διαβάσαμε μια ιστορία στον αμερικάνικο τύπο (μέσω του προφίλ του New York Magazine το 2018). Αυτή η Ρωσογερμανίδα απατεώνας, που γεννήθηκε ως Άννα Σορόκιν σε μια τυπική οικογένεια Ρώσων μεταναστών στην Γερμανία, κατασκεύασε μια τόσο πειστική ψευδαίσθηση γεμάτη σνομπισμό και καλό γούστο που πέτυχε να φεσώσει πολυτελή ξενοδοχεία και σχεδόν να πείσει χρηματοπιστωτικά ιδρύματα να της εγκρίνουν δάνεια για εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια. Η κοπέλα αυτή δεν άντεχε να είναι βασικιά (μεγάλο ψυχολογικό πρόβλημα εκατομμυρίων χρηστών του Instagram που δεν αντιλαμβάνονται ότι με την υπέρμετρη προβολή τους καταλήγουν πιο basic από όσο θα ήθελαν) και έπαθε Μίλι Βανίλι στο πιο μιλένιαλ. Προσποιήθηκε ότι είναι κάποια γόνος/κληρονόμος περίπου σαν την άλλη την αγγελοκρουσμένη Ελληνίδα επιστήμονα που τάχα δούλευε στη Nasa και την γυροφέρνανε στα κανάλια για πρότυπο. Ωραίες εποχές για ανόθευτο κριντζ, τώρα κρα κάνουμε να βρούμε καμιά εκπομπίτσα που παίρνει τον εαυτό της πιο σοβαρά από όσο πρέπει και θέλει να μας πείσει ότι κάνει διανοουμενίστικο lifestyle. Γελάει ο κόσμος; Ή κανείς δεν ξέρει πραγματικά πλέον ποιος είναι γιατί έχει θρυμματιστεί ο εαυτός μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Αναπάντητα ερωτήματα που ούτε με 50€ για πενήντα λεπτά σε ψυχολόγους θα βρουν απάντηση.

Είναι τόσο η δίψα κάποιων ανθρώπων να κάνουν παρέα με μια υποτιθέμενη ελίτ που πουλάνε την ψυχή τους στο διάβολο για να τα καταφέρουν. Είναι πιο κούφιοι από κουφάλα σε χαλασμένο δόντι.Η Άννα και ο άλλος ο Ισραηλινός ο γόης της κακιάς ώρας στο Netflix είναι μια σύγχρονη εκδοχή του παραμυθιού της Σταχτοπούτας και ουσιαστικά (αν θέλεις να κάνουμε λίγο Πάντειο) είναι η προσωποποίηση της κατασκευής της ταυτότητας. Πήραν οι ίδιοι το μαγικό ραβδάκι, δεν περίμεναν κανέναν να τους φορέσει γοβάκια κρυστάλλινα και άνοιξαν τις πόρτες για το βασίλειο που είχαν κατά νου. Τι είχαν που δεν έχεις εσύ; Θράσος. Είναι εγωισταράδες (ξέρω πολλούς), ανήμποροι να αγαπήσουν κάποιον άλλο εκτός από τον εαυτό τους ή όποιον τους δίνει λίγη σημασία, προσοχή και κολακίες (ξέρω άπειρους), ούτε αντικειμενικά ευλογημένοι στην εμφάνιση τους (δεν είναι κανείς τους κούρος ή καλλονή) και παιδιά της εργατικής τάξης με πρόσβαση σε σόσιαλ.

Η σειρά δεν έχει καλή σκηνοθεσία. Προσπαθεί μάταια η Τζούλια Γκάρνερ -υιοθετώντας μια προφορά κοντά σε εκείνη της πραγματικής Άννας- να μεταμορφωθεί. Ποιος σκέφτηκε να κάνει επεισόδια σειράς πάνω από μια ώρα; Ειλικρινά, τι βασανιστήριο είναι αυτό; Ποιος αποφάσισε να προσθέσει σε μια ήδη τέλεια ιστορία που τα είχε όλα αυτά τα φανταστικά γεγονότα; Γιατί; Αν δεν θέλεις να αφηγηθείς γραμμικά και κάνεις συνεχώς flash back ή fast forward, κάντο κατανοητά. Παρακάτω, ποια ιστορία βλέπω; Της Βίβιαν της δημοσιογράφου και της εγκυμοσύνης της ή της Άννα της απατεώνισσας; Πάρα πολύ ανούσιο, όπως και η ίδια η Άννα στην τελική. Δεν μάθαμε τίποτα ουσιαστικό πέρα από αυτό που ήδη ξέραμε. Μια 25χρονη χωρίς εργασιακή εμπειρία εκτός πρακτικής άσκησης σε περιοδικά, η Άννα κατάφερε να πείσει τα ελίτ μέλη της κοινωνίας της Νέας Υόρκης όχι μόνο να καλύψουν τις βιοτικές της ανάγκες αλλά και να επενδύσουν στα επιχειρηματικά της σχέδια.

Αν υπήρχε έστω και μια ευκαιρία να μιλήσουμε για το θέμα της κοινωνικής κινητικότητας, χάθηκε μετά το δεύτερο επεισόδιο. Κι αυτό το λες και κρίμα.Η μυθοπλασία δεν νίκησε την ίδια τη ζωή. Η σειρά μάλλον προκλητικά υποδηλώνει ότι η Άννα θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ένα είδος λαϊκού ήρωα. Στην πραγματική ζωή η τύπισσα είναι τεράστια λούζερ.