Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Όλες οι οικογένειες στον κόσμο και όχι μόνο στην Ελλάδα, έχουν τα προβλήματά τους. Δεν είναι δηλαδή ελληνικό φαινόμενο όσο και να μας αρέσει να συζητάμε για τα κακά της ελληνικής κοινωνίας. Κάποιες συμπεριφορές όταν κλείνει η πόρτα του σπιτιού είναι ίδιες είτε ζεις στην Αμοργό είτε ζεις στο Ρέκιαβικ. Όλα έχουν να κάνουμε με τις ανθρώπινες συμπεριφορές και πώς αυτές έχουν διατηρηθεί μέχρι σήμερα. Φυσικά, εμείς, η νέα γενιά δηλαδή, έχει βιώσει αυτές τις συμπεριφορές με τον χειρότερο τρόπο.
Όλοι ξέρουμε ότι για κάποιους η λέξη «οικογένεια» είναι ιερή. Δεν διαφωνούμε σε αυτό, αλλά στο πώς παρουσιάζεται στις μέρες μας και στο πώς μία και μόνο λέξη μας περιορίζει. Το να έχεις το ίδιο αίμα με κάποιον, δεν σημαίνει ότι έχεις και τα ίδια πιστεύω και το σημαντικότερο, δεν σημαίνει ότι πρέπει με το ζόρι να περνάς χρόνο μαζί του. Δεν ταιριάζουμε με όλους και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Όταν το κάνουμε αυτό, βοηθάμε και εμείς στη διατήρηση μερικών συμπεριφορών που είναι άκρως τοξικές μόνο και μόνο γιατί μάθαμε να ζούμε έτσι.
Η οικογένεια είναι σημαντική, αλλά κάποιες «συνήθειες» που γιγαντώνονται μέσα από αυτή, δεν είναι. Για την ακρίβεια, πρέπει να τις πάρουμε όπως είναι και να τις πετάξουμε στα σκουπίδια. Ακολουθούν μερικές από αυτές για να γεμίσεις και εσύ το δικό σου κάδο. Θα νιώσεις καλύτερα μετά από αυτό.
•Η ιδέα ότι πρέπει να εμπιστευόμαστε τους γονείς μας ή σε άλλα μέλη της οικογένειάς μας για ό,τι μας προβληματίζει, το ακούμε συχνά. Δεν είναι έτσι. Θα πρέπει να μιλάμε σε κάποιον που εμπιστευόμαστε πραγματικά και που νοιάζεται για εμάς. Μερικές φορές, αυτή δεν είναι η οικογένειά μας.
•Πρέπει επιτέλους να σταματήσουμε να μιλάμε στα παιδιά μας σαν να μας οφείλουν κάτι μόνο και μόνο επειδή τα φέραμε στον κόσμο. Δεν ζήτησαν να είναι εδώ, είναι παιδιά και όχι η προσωπικός μας βοηθός.
•Όταν οι οικογένειες σπρώχνουν τα πάντα κάτω από το χαλί και όλα μοιάζουν τέλεια. Πράγματα όπως η επικοινωνία, η συζήτηση για τα συναισθήματά μας και η επίλυση προβλημάτων δεν υπάρχουν σε αυτό το περιβάλλον και αν κάποιος αναφέρει ποτέ ένα πρόβλημα, η γενική στάση είναι ότι «δεν συνέβη ποτέ». Συνέβη.
•Η συνήθεια ότι οι παππούδες πρέπει να κακομαθαίνουν τα εγγόνια τους είναι τοξική. Είναι άσχημο όταν έχεις τη δική σου οικογένεια και οι γονείς σου δεν σέβονται τις επιλογές σου όταν πρόκειται για τα παιδιά.
•Όταν οι οικογένειες κάνουν συνεχώς ερωτήσεις όπως: “Πότε θα παντρευτείς; Βρήκες κάποιον ακόμα; Θέλεις να μιλήσω στον το τάδε για εσένα; Επίσης: πόσα χρήματα βγάζεις; Δεν σε αφορά είναι η σωστή απάντηση αλλά το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να έχουμε τα άτομα που κάνουν τέτοιες ερωτήσεις σε απόσταση.
•Όταν περιμένουν από τα παιδιά να φροντίσουν τους γονείς τους όταν δεν είναι καλά ή γερνούν, ειδικά όταν το παιδί είναι ακόμα παιδί. Δεν είναι όλοι οι άθρωποι ίδιοι και δεν είναι απαραίτητο όλοι να έχουν τα ίδια ψυχικά αποθέματα που χρειάζονται για να «προσέξουν» τους γονείς τους. Γι’ αυτό, ευτυχώς, υπάρχουν και οι ειδικοί.
•Το να μιλάς άσχημα για ορισμένους συγγενείς αλλά σε κάθε οικογενειακό τραπέζι το κλίμα να είναι «άψογο» δεν είναι μόνο λάθος, είναι προβληματικό. Αν δεν τους θέλετε στο γάμο σας ή στο τραπέζι των Χριστουγέννων μην τους καλείτε. Αυτό, τουλάχιστον, είναι αληθινό.
