Φαινομενικά η ελληνική κοινωνία δεν ενδιαφέρεται πολύ για τις ανύπαντρες γυναίκες, εκτός κι αν βρεθούν νέοι τρόποι για να ελεχθούν τα αναπαραγωγικά τους δικαιώματα. Μας έχουν μάθει ότι είναι λυπηρό για μια γυναίκα να είναι μόνη, ειδικά αν τολμήσει  να αναλάβει τη γονεϊκότητα χωρίς άντρα/σύζυγο στο πλευρό της. Έχουμε εμμονή με τα σεξουαλικά τους κατορθώματα, αλλά μειώνουμε την πολιτική τους δύναμη με χαριτωμένες ταμπέλες. 

Ξέρετε γιατί; Οι πρακτικές δυνατότητες της γυναικείας ζωής ανεξάρτητης από το γάμο γεννούν απαιτήσεις για ισότητα αμοιβών , οικογενειακή άδεια μετ’ αποδοχών, υψηλότερο κατώτατο μισθό και ευρέως προσβάσιμα αναπαραγωγικά δικαιώματα, δηλαδή το τέλος της κοινωνίας για τους συντηρητικούς και σεξιστές που προσβάλλονται από διαφημίσεις σαμπουάν. Δεν δέχονται ότι μπορεί μια γυναίκα να είναι μόνη κι ευτυχισμένη.

Οι λόγοι για αυτήν την πολιτισμική αλλαγή είναι πολλοί. Η σεξουαλική επανάσταση είχε αναμφίβολα μια επίδραση στον τρόπο με τον οποίο οι νέοι βλέπουν το μέλλον τους. Το σεξ έχει πλέον αποσυνδεθεί από τον γάμο. Ενδυναμώθηκαν οι γυναίκες. 

Θυμάστε τον τοξικό και μισογυνικό χαρακτηρισμό  της γεροντοκόρης; Σήμερα, το να γίνεις σύζυγος κάποιου φαίνεται σχεδόν περιττό, δεν είναι απαραίτητο για την κατηγοριοποίηση της ταυτότητας κάποιου μέσα στο πλαίσιο της τρέχουσας φεμινιστικής αφήγησης.

Όταν ο καθηγητής Paul Dolan , ένας επιστήμονας συμπεριφοράς στο LSE, δημοσίευσε έρευνα που ισχυριζόταν ότι οι ανύπαντρες γυναίκες χωρίς παιδιά ήταν πιο ευτυχισμένες από τις παντρεμένες, έμεινε έκπληκτος από την ανταπόκριση. Λάμβανε άπειρα email από single γυναίκες που τον ευχαριστούσαν που τις «είδε».

Στις ταινίες και τις σειρές η single γυναίκα υπονομεύτηκε. Μπορούσε να είναι μια επιτυχημένη γυναίκα καριέρας και συμπαθής αρκεί να έπινε πολύ και να μισούσε το σώμα της (Μπρίτζετ) ή να ήταν βασικά εγωίστρια, εγωπαθής, να κυνηγάει μονίμως κάποιον άνδρα και να έχει εθισμό στα ψώνια (Κάρι) επειδή δεν μπορούσε να κρατήσει αυτόν τον λάθος άντρα.

Θυμάστε τον ντόρο που προκλήθηκε όταν η Emma Watson είπε ότι νιώθει ντροπή να χαρακτηρίζεται ως ανύπαντρη γυναίκα και ότι επέλεξε να χρησιμοποιήσει τον όρο “self-partner”;

Η επιθυμία της κοινωνίας να γράψει τις γυναικείες ιστορίες είναι τόσο επιβλητική όσο ποτέ, επειδή η θέση των γυναικών στον κόσμο εξακολουθεί ακόμη να εδραιώνεται.

Βέβαια, σε αυτήν την επανεξέταση της πολιτιστικής συζήτησης κινδυνεύουμε να αντικαταστήσουμε τις σεξιστικές ιστορίες με μια τάση αυτοβοήθειας κι single θετικότητας  που προσπαθεί να μετατρέψει το να είσαι ελεύθερος σε ταυτότητα και τρόπο ζωής από μόνος του, παραβλέποντας το γεγονός ότι κανείς δεν θέλει πραγματικά να είναι μόνος.

Τι θα συμβεί αν δεν είναι οι στρέιτ ανύπαντρες γυναίκες που πρέπει να επανέλθουν στην κουλτούρα μας, αλλά οι ετερορυθμιστικές σχέσεις στο σύνολό τους; Να μιλήσουμε δηλαδή για ίσες αμοιβές και ίσες ευκαιρίες εκπαίδευσης και εργασίας; Σκεφτείτε το λίγο.