Δημόσιο σεξ. Αλκοόλ. Δωμάτιο οργίων. Swingers. Γυναίκες και άντρες με μια καθαρή ανάγκη: σεξουαλική απόλαυση. Χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς ψυχολογικούς κινδύνους. Σε αυτόν τον κόσμο «βούτηξε» μια συνεργαζόμενη με το New York Magazine φωτογράφος, μπαίνοντας σε ένα σεξ κλαμπ για καθαρά επαγγελματικούς λόγους. Τουλάχιστον στην αρχή.

Μιλώντας στο i-D, η Donna Ferrato, μεγαλωμένη στο συντηρητικό περιβάλλον του Οχάιο, περιγράφει την εμπειρία της στο Plato’s. Ένα κακόφημο sex club, στη Νέα Υόρκη, το οποίο δεν επέτρεπε την είσοδο σε single άντρες. Έχοντας επικεντρωθεί σε ένα προσωπικό της πορτραίτο, το οποίο δεν έχει πιάσει στα χέρια της εδώ και χρόνια. Σε αυτό, έχεις μόλις βγει από την πισίνα του sex club, μετά από προτροπή του ιδιοκτήτη να μην δουλεύει τόσο σκληρά, και έχει δει άντρες να αυτοϊκανοποιούνται στη θέα της.

«Εκείνες ήταν οι μέρες που οι γυναίκες έγιναν οι κυβερνήτες του πλανήτη. Φορούσαμε φούστες που οριακά κάλυπταν τους πισινούς μας, αλλά όχι καλσόν. Δοκιμάζαμε τα πάντα πάντα -δεν μας άγγιζε τίποτα. Ήμασταν ερεθισμένες; Ήταν τόσο όμορφα», αναφέρει η Ferrato. «Αυτή ήταν μια πολύτιμη εποχή, που οι άντρες ήταν περισσότερο αθώοι. Δεν ήταν τόσο οργισμένοι ή ανασφαλείς», τονίζει. «Πολλοί από αυτούς τους άντρες ήταν τόσο χαρούμενοι που ήταν μαζί μας εκείνη τη στιγμή, και πραγματικά εκτιμούσαν την ελευθερία που αισθανόμασταν. Μπορούσαμε να κάνουμε σεξ οπουδήποτε θέλαμε, στο χωράφι, στα δέντρα, στους δρόμους. Το να νιώθεις αναμμένος είναι η καλύτερη ζώνη που μπορούμε να είμαστε: συνειδητοποιημένοι πως είναι ένα επικίνδυνο συναίσθημα αλλά νιώθοντας πως αξίζει και μπορούμε να το διαχειριστούμε».

Σήμερα, στα 72 της χρόνια, θυμάται την άφιξή της για πρώτη φορά στη Νέα Υόρκη, στο τέλος της δεκαετίας του 1970. «Σου έπαιρνε το μυαλό», θυμάται. «Ένιωθες πως ήσουν στη χώρα των θαυμάτων. Έχω πολλές τρελές εικόνες από το Studio 54. Όλοι έκαναν κόκα, και εγώ δεν έκανα ποτέ κανένα ναρκωτικό, οπότε ήμουν ικανή να παρατηρήσω πολλά και να μη με ρουφήξει τίποτα από όσα συνέβαιναν. Κόντευα τα 30 και κανείς δεν έδινε προσοχή σε γυναίκες της ηλικίας μου», λέει.

Πλέον η Donna απολαμβάνει τη λαγνεία για ζωή. «Έχω μια αφθονία που πιθανότατα κληρονόμησα από τον εντελώς τρελό πατέρα μου, και δεν με έχει προδώσει ακόμα», αναφέρει. «Είναι αυτή που με πηγαίνει σε πολλά μέρη, γιατί είμαι απλώς εκεί για να δω, να περάσω καλά και να είμαι μέρος τους».

Βέβαια, αυτό που διαχωρίζει τους ανθρώπους που έχουν φτάσει στα 72, νιώθοντας γεμάτοι από τους όμοιούς τους, είναι πως κάποιοι από αυτούς, έχουν κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες εικόνες να παραθέσουν.